Συγχωρήστε με.
Δεν θέλω να εκφράσω ξαφνικά πατριωτικές ευαισθησίες ή να διαταράξω την αίσθηση και την αισθητική, που μας άφησε μια όμορφη νύχτα θεάτρου και μουσικής.
Για μια στιγμή όμως, στο ημίφως μιας μαγικής παράστασης, που μας παρέσυρε όλους σε άλλους χρόνους, διαστάσεις κι εποχές, είχα έναν απρόσκλητο κι απ’ το πουθενά συνειρμό, που είχε μέσα του ανθρώπους που γνώρισα και δεν γνώρισα.
Ξαφνικά σκέφτηκα: “Πόσοι χάθηκαν στο πλαίσιο μιας Αντίστασης όποιας μορφής για τη χώρα μου και για να μπορώ εγώ αυτή τη στιγμή να απολαμβάνω μια παράσταση-αποτέλεσμα Ειρήνης, Τέχνης και Πολιτισμού;
Τι άραγε και πόσα χρωστώ, χωρίς καμιά υποχρέωση και μορφή δανείου, σε καθέναν από αυτούς, καθώς αυτή τη στιγμή παρακολουθώ το αποτέλεσμα μιας Πολιτιστικής Συγκυρίας και Ευτυχίας;”.
Ένοιωσα τυχερός, ευγνώμων και οφειλέτης, υπόχρεος μόνο ως πολίτης, μιας στήριξης, μιας συνέχειας σε κάθε τέτοιας μορφής κοινές, μαγικές εμπειρίες για όλους μας. Μιας υποχρέωσης φυσικά, που κανείς δεν με πιέζει να έχω.
Ας μου επιτραπεί αυθαίρετα, κρυφά, μέσα στην περηφάνια και τη συγκίνησή μου, χωρίς την ιδιότητα εκείνων που δημιούργησαν την παράσταση ή σκέφτηκαν, στήριξαν κι έστησαν το Πολιτιστικό Κέντρο, να αφιερώσω αυτή τη νύχτα σε όλους εκείνους που δεν είναι πια εδώ κι είπαν ένα “Όχι”, όταν το χρειάστηκε η ώρα και η χώρα.
Ελπίζω μόνο, μιας και ζουν ακόμα μέσα μας, να παρακολούθησαν κι εκείνοι ετούτη τη μαγική παράσταση.