Εάν θελήσουμε, βεβαίως, να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με την σκληρή πραγματικότητα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η πρόσφατη πανδημία του κορονοϊού, ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη μεγάλη παγκόσμια κρίση και επικίνδυνη απειλή για την ανθρωπότητα.
Μετά από όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες, απομένει να δούμε, στο μέλλον, τι θα αφήσει πίσω της αυτή η ταλαιπωρία, και το σπουδαιότερο εάν και κατά πόσο οι επιπτώσεις της θα προσομοιάζουν με εκείνες των δύο παγκόσμιων πολέμων στον εικοστό αιώνα.
Ήδη άρχισαν να γίνονται σενάρια και υποθέσεις για το συγκεκριμένο θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού φαίνεται πως βρίσκονται σε εξέλιξη σοβαρές γεωπολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις.
Στην περίπτωση της χώρας μας, η εμπειρία αυτή έφερε στη δημοσιότητα ένα άνθρωπο που βρισκόταν καθημερινά δίπλα μας, και ο οποίος με τον ήπιο και μειλίχιο τρόπο του μας ενημέρωνε τις απογευματινές ώρες για τα κρούσματα, τους νοσηλευόμενους σε νοσοκομεία και ιδίως σε μονάδες εντατικής θεραπείας (Μ.Ε.Θ), τους νεκρούς και όσα αφορούσαν γενικώς την πανδημία στον τόπο μας.
Για τις Μ.Ε.Θ., ειδικότερα, έγινε μεγάλη συζήτηση, ευτυχώς τελικά που καταφέραμε και ανοίξαμε άλλα τόσα κρεβάτια απ’ όσα είχαμε πριν, μια πολύτιμη πραγματικά παρακαταθήκη για την υπόθεση της δημόσιας υγείας. Λίγο πολύ, όλοι έμαθαν περί της ιδιόρρυθμης αυτής και κρίσιμης νοσοκομειακής γωνιάς και τις τόσο πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρουν στους νοσηλευόμενους εκεί συνανθρώπους μας.
Πολλοί μάλιστα συνέδεσαν την καθημερινή τηλεοπτική παρουσία του γνωστού πλέον γιατρού και με μια πολλά υποσχόμενη πολιτική καριέρα, σε μέλλοντα χρόνο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι γιατροί συνάδελφοί του, γνωστοί στο πανελλήνιο, που είχαν πιο ενεργή ενασχόληση και εμπλοκή με τα κοινά.
Όμως τώρα που φαίνεται να ξεθωριάζει κάπως η απειλή του κορονοϊού και ανασάναμε προσωρινά, υπάρχουν πολλά άλλα που αναμένουν μια κάποια δραστική λύση. Προβλήματα στα οποία είτε δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία, είτε αποτύχαμε στα όσα επιχειρήσαμε να κάνουμε.
Αναφέρομαι στη γενοκτονία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους!
Μελετώντας τα στατιστικά στοιχεία απογοητεύεσαι, κυριολεκτικά! Τα τελευταία πενήντα χρόνια κάπου εκατόν είκοσι χιλιάδες συνάνθρωποι μας εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, σχεδόν τετρακόσιες χιλιάδες έμειναν ανάπηροι σε μεγάλο βαθμό, και σχεδόν δύο εκατομμύρια τραυματίες απαίτησαν πολυήμερη ή πολύμηνη και κοστοβόρα νοσηλεία.
Οι άμεσες και απώτερες επιπτώσεις όλων αυτών των γεγονότων και των αναφορών, είναι περιττό, νομίζω, να ειπωθούν. Έχει γίνει ποικιλοτρόπως στο παρελθόν.
Χιλιάδες σελίδες γράφτηκαν, αμέτρητες συζητήσεις έγιναν, αναρίθμητες προτάσεις ήρθαν στο προσκήνιο, δημιουργήθηκαν σχετικοί σύλλογοι και ανάλογες κινητοποιήσεις, ημερίδες και συνέδρια αφιερώθηκαν στο εν λόγω θέμα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα από κάθε πλευρά απογοητευτικό.
Δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε στοιχειώδεις τρόπους οδηγικής συμπεριφοράς, ούτε να δρομολογήσουμε ανάλογη παιδεία, ειδικά στις νεότερες ηλικίες. Απόδειξη αυτού, οι πρώτες ημέρες μετά την πρόσφατη καραντίνα ή έστω τον μερικό εγκλεισμό μας, πιο σωστά, και τον όποιο περιορισμό της κυκλοφορίας. Μόλις όλα αυτά αρχίζουν να γίνονται παρελθόν, τα δυστυχήματα άρχισαν ξανά να γίνονται εφιαλτικό παρόν!
Δυστυχήματα, τραυματίες και νεκροί πάλι στους δρόμους, ξανά τα ίδια στην επικαιρότητα! Οι μονάδες εντατικής θεραπείας, άρχισαν σιγά-σιγά να γεμίζουν πάλι με τα γνώριμα θύματα του πολέμου των δρόμων, και το χειρότερο απ’ όλα με νέους. Η πρόσφατη κρίση που κινητοποίησε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, είχε μέχρι τώρα τουλάχιστον, εκατόν εβδομήντα περίπου θύματα.
Όμως, γιατί την ίδια στιγμή παραβλέπουμε τους χίλιους συνανθρώπους μας που σκοτώνονται κάθε χρόνο σε τροχαία δυστυχήματα;
Σίγουρα αναφερόμαστε σε διαφορετικές αιτίες και απαιτούμενη αντιμετώπιση, αλλά οι αριθμοί είναι δραματικοί, αμείλικτοι και ενδεικτικοί του σοβαρού προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας. Στην «εποχή» του κορονοϊού, ακόμα και το ένα θύμα δημιουργούσε εντύπωση και αντιδράσεις.
Ποια είναι η διαφορά λοιπόν στις δύο περιπτώσεις και οι χιλιάδες των τροχαίων δεν δημιουργούν την ίδια κινητοποίηση; Αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά μήπως χρειάζεται να θεσμοθετηθεί, πιά, μια απογευματινή πρες κόνφερανς σε κάποιο τηλεοπτικό μέσο, πανελλήνιας ή γιατί όχι και τοπικής εμβέλειας, κάτι ανάλογο με όσα είδαμε πριν.
Να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα μπορέσει επιτέλους να θίξει τον σεβασμό των συνανθρώπων μας στο δρόμο, να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για ένα νέο ήθος όλων μέσα στην κοινωνία, να ερεθίσει το φιλότιμο των νέων μας. Να διδάξει με τον τρόπο του την έννοια της συνύπαρξης, τον στοιχειώδη σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, αλλά φυσικά όχι αποσπασματικά και ευκαιριακά, αλλά σταθερά και συνεχόμενα!
Θα είναι ένας καλός τρόπος να θυμηθούμε τους χαμένους συνανθρώπους μας, ένα μνημόσυνο για τις τόσο άδικα χαμένες ψυχές τους. Οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που χάθηκαν τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Γιατί η κάθε ζωή μετράει!
Η Αμερική μας το δίδαξε αυτό με τον καλύτερο τρόπο! Και εδώ είναι καιρός να γίνει κάτι δραστικό πια! Πιο πολλά, λοιπόν, θα προσφέρει στον ελληνισμό η παραπάνω πρόταση, απείρως περισσότερα απ’ ότι φαίνεται θα προσφέρουν οι δρομολογούμενες, με τον τρόπο που δείχνουν να δρομολογούνται, εκδηλώσεις για τα διακόσια χρόνια της ελληνικής επανάστασης. Αντί διακόσια, καλύτερα κάποια άλλα!