Η παρούσα κυβέρνηση της Ελλάδας υπήρξε πολλαπλώς άτυχη, αν επιτρέπεται ή είναι δόκιμος, για να χρησιμοποιηθεί εδώ, ο συγκεκριμένος όρος. Στην πρώτη της θητεία ενέσκηψε η θανατηφόρα πανδημία του κορονοϊού και οι άτακτες προσπάθειες εισβολής αλλότριων στιφών από την μεθοριακή γραμμή του Έβρου.
Αφήνοντας στην άκρη πολλαπλές εσωτερικές αβλεψίες και αστοχίες, και τώρα στη δεύτερη θητεία της παρουσιάζονται εκ νέου καινούργιες έξωθεν προκλήσεις στις οποίες οφείλει να δώσει τις δέουσες και αποτελεσματικές λύσεις.
Αναφέρουμε περιληπτικά και χαρακτηριστικά την, συνεχόμενα, αναφερόμενη εξ ανατολών ‘γαλάζια πατρίδα’, την μετατροπή της Μονής της Χώρας σε μουσουλμανικό τέμενος, την απαράδεκτη συμπεριφορά του αλβανικού καθεστώτος απέναντι στην ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου, την ως τώρα πετυχημένη προσπάθεια υφέρποντος ελέγχου αυτής της χώρας από τον ανατολικό μας γείτονα, και πιο πρόσφατα την μετατροπή του ονόματος της Βόρειας Μακεδονίας απλώς σε Μακεδονία, στέλνοντας στον κάλαθο των αχρήστων την περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών με την οποία προσδώσαμε και παραχωρήσαμε πολλά σε αυτό το κρατίδιο χωρίς να καρπωθούμε ούτε ένα αντάλλαγμα.
Αποτελεί, όμως, κατά τη γνώμη πολλών το προαιώνιο, το διαχρονικό πρόβλημα της χώρας και του Ελληνισμού! Έτσι επανέρχεται ξανά το πολλάκις λεχθέν, ότι συγκεκριμένα η χώρα μας στερείται στοιχειώδους αλλά στιβαρής και άτεγκτης εθνικής στρατηγικής σε κρίσιμα ζητήματα και βέβαια εφικτών τρόπων υλοποίησης όλων αυτών οσάκις κάποιο από αυτά αναδύεται στην επιφάνεια απειλώντας τη συνοχή του έθνους.
Η γεωγραφική θέση της Ελλάδος, έχει ειπωθεί πολλάκις, είναι τέτοιας γεωπολιτικής σημασίας ώστε καθιστά τα παραπάνω άκρως απαραίτητα. Δυστυχώς παρά τα όσα γράφτηκαν επανειλημμένως σε αυτό το ζήτημα, καμία κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έλαβε την πρωτοβουλία- γιατί άραγε- να δρομολογήσει μια παρεμφερή κίνηση ανάμεσα στις μεγαλύτερες, τουλάχιστον, πολιτικές παρατάξεις της πατρίδας μας.
Αντ’ αυτού, κατατρύχεται συνεχώς από το φοβικό σύνδρομο έναντι των γειτόνων της με άλλοτε άλλη συμπεριφορά η οποία τελικά οδηγεί σε εσωτερική προστριβή με τους άλλους θολώνοντας την ουσία του θέματος. Παράδειγμα κλασσικό, η ουσιαστική της αδυναμία να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα δώδεκα ναυτικά μίλια που είναι, άλλωστε, νόμιμο δικαίωμα κάθε χώρας.
Τόσα χρόνια μετά την αποκαλούμενη μεταπολίτευση, το πολιτικό μας σύστημα, σαφώς κατώτερο των περιστάσεων, κατάφερε και χρεωκόπησε τη χώρα, ας θυμηθούμε με την ευκαιρία το ΑΕΠ και το χρέος της χώρας πριν πενήντα χρόνια, ρίχνοντάς την τελικά στα επαχθή μνημόνια με χρέωσή της για άπειρες δεκαετίες και αδυναμία εξάσκησης δικής της, εθνικής τουτέστιν πολιτικής.
Ερωτήματα πολλά αναφύονται και για την σημερινή της πορεία παρά τα όσα ανακοινώνονται κατά καιρούς από διεθνείς οργανισμούς. Ποια είναι η εθνική μας θέση, λοιπόν, στα επί μέρους ζητήματα και τα δίκαια του Ελληνισμού που αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο; Υφίσταται άραγε συγκεκριμένη εθνική πολιτική απέναντι σε όλους τους γείτονές μας, σε βορρά και ανατολή;
Έχουν τονισθεί σε όλους οι δικές μας κόκκινες γραμμές σε σχέση με τις ολοένα και αυξανόμενες αναθεωρητικές επιδιώξεις και τάσεις των γειτόνων μας; Το βασικότερο όμως είναι, έγιναν αυτές κατανοητές στους διαχρονικούς και δυνατούς προστάτες μας; Προφανώς και όχι!
Ο ανεξέλεγκτος κομματισμός και οι εσωτερικές διαμάχες περιορίζουν τις πιθανότητες για ένα τέτοιο αισιόδοξο σενάριο. Η πολιτική και οι εξαρτήσεις των κομμάτων μας φαίνεται πως απαγορεύουν εκ προοιμίου τέτοια οράματα θερινής ημέρας. Ασχολήθηκαν τα πολιτικά κόμματα, όλα από κοινού και όχι αποσπασματικά, για το κρίσιμο και οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα το οποίο θα τινάξει στον αέρα σε βάθος χρόνου πολλαπλώς τη χώρα, ή έστω ότι θα έχει απομείνει τέλος πάντων από αυτή;
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι απαιτείται εκ βάθρων η αλλαγή νοοτροπίας των πολιτικών μας και ειδικά ό,τι αφορά την πορεία και ανασυγκρότηση της χώρας, πέρα και μακρυά από κομματικές προτιμήσεις, απόψεις και παρωπίδες.
Πώς θα ανακάμψει σήμερα η περιφέρεια της Ελλάδας που ερημώνει ή εποικίζεται ύπουλα, ή η παραγωγική της βάση, πώς θα επιστρέψουν οι ξενιτεμένοι της νέοι και πώς θα εφαρμόσουν όσα φέρουν μαζί τους, πώς θα δρομολογηθεί ένα σύστημα ταχείας και σωστής απονομής δικαιοσύνης; Πολλά τα ερωτήματα, αλλά δυστυχώς είναι ακόμα περισσότερα!
Αρχίσαμε και καταλήγουμε ξανά στην απαραίτητη χάραξη της εθνικής στρατηγικής για τα μείζονα εθνικά ζητήματα και την σωστή θέση της χώρας στον καινούργιο κόσμο που ανατέλλει στον ορίζοντα!