Η συμπάθεια και η αγάπη για την Κρήτη ξεκινά από πολύ παλιά… Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 με τους αγώνες για τη Δημοκρατία, με τα πρώτα διαβάσματα του Καζαντζάκη, με τη γενικότερη αίσθηση ότι οι Κρητικοί, έτσι κι αλλιώς, ήταν λεβέντες, χωρίς να πάνε πίσω και οι κοπελιές.
Μια συμπάθεια που κόντεψε να γίνει αντιπάθεια όταν παρουσιάστηκα στο «Παλάσκας», επί χούντας, και μετά την εκπαίδευση, και αφού με έκαναν… νοσοκόμο, λόγω «φακέλου», παρά το ότι ήμουν ασυρματιστής, με ξαπέστειλαν να υπηρετήσω στο Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης. Εκεί που έστελναν τους ανεπιθύμητους… Αντιπάθεια, γιατί η μεγαλόνησος έπεφτε μακριά από τη Χίο…
Ομως μετά τη λάτρεψα γιατί, τους 24 μήνες που υπηρέτησα εκεί, πέρασα απίθανα, καθώς στο νοσοκομείο υπήρχαν και άνθρωποι προοδευτικοί αλλά και με τα άλλα παιδιά λίγο έλειψε να στήσουμε… «γιάφκα» αντιστασιακή. Και περάσαμε υπέροχα με τις βόλτες μας, τα κρασάκια μας, τα ουζάκια και τις τσικουδιές μας, με τις λωλάδες μας, γιατί κάναμε και τέτοιες, με τα μαρξιστικά βιβλία μας, με τα επαναστατικά τραγούδια μας.
Εκεί, γνώρισα και τους Κρητικούς, ντόμπρους, σταράτους και φιλόξενους, αλλά και τις Κρητικοπούλες που ήταν όμορφες και γοητευτικές, αλλά δε με «σκλάβωσαν» γιατί ήδη ήμουν παντρεμένος… Και τις προάλλες γνώρισα και τους Κρητικούς του συλλόγου «Ψηλορείτης» που μένουν στη Χίο και ενθουσιάστηκα και πάλι. Για την ομορφιά, τη χάρη και τη λεβεντιά τους.
Στο Κρητικό γλέντι που θα μεταδοθεί τηλεοπτικά σήμερα. Τη Δέσποινα, τον Πέτρο, τον κυρ- Στέλιο, τον κυρ- Μανώλη, τον ;Aγγελο με τη λύρα του και τα παιδιά που χόρεψαν αέρινα και επιβεβαίωσαν ότι η Κρήτη είναι μία, ξεχωριστή και μοναδική.
Από προχτές βρίσκομαι κι εγώ στο Ηράκλειο, αφού κατοικεί μόνιμα εκεί ο γιος μου τα τέσσερα τελευταία χρόνια… Και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί κάνω ένα ακόμα ευλαβικό προσκύνημα στη μεγαλόνησο. Του Μίνωα, του Ελ Γκρέκο, του Καζαντζάκη, του Ξυλούρη. Γεια και χαρά σου ρε Κρήτη!
* Ο Δημήτρης Φρεζούλης είναι συντάκτης της “Αλήθειας Χίου”