Κάθε χρόνο, οι πρωθυπουργοί και πολιτικοί αρχηγοί του τόπου μας υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσ/νίκης. Υπόσχονται αγώνες κατά της φτώχειας, ανεργίας και πείνας. Αγώνες κατά της εκμετάλλευσης, διαπλοκής, διαφθοράς και φοροδιαφυγής. Αγώνες για ανάκαμψη της οικονομίας κι ευημερίας. Αγώνες για ευρωπαϊκούς μισθούς, συντάξεις κι εθνική κυριαρχία. Όλα όμως είναι δημαγωγικά και ψεύτικα λόγια, αφού τα κοινωνικά και οικονομικά μας προβλήματα μένουν άλυτα. Ξεχωρίζουν, για την επιδείνωσή τους, το δημογραφικό και της παιδείας.
Η πατρίδα μας είναι πάμπλουτη σε υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς. Τα σφάλματα όμως, η ανικανότητα των πολιτικών κι ο απερίγραπτος λήθαργός μας, οδήγησαν στα μνημόνια και την εξάρτηση. Όλος ο κόσμος αναγνωρίζει πως η χώρα μας είναι το λίκνο της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία μας όμως συνεχώς κατηφορίζει. Δεν υπάρχει, στη στελέχωση των κρατικών υπηρεσιών, το θεμέλιο της αξιοκρατίας.
Δεν υπάρχει έλεγχος, λογοδοσία και τιμωρία. Είναι υπερβολικός ο αριθμός των βουλευτών μας, με απαραβίαστα τα αδικαιολόγητα προνόμιά τους. Οι μισθοί τους από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης. Πολυτελέστατα ξενοδοχεία στους υπουργούς και συνοδούς, στις μετακινήσεις τους.
Επιδόματα ενοικίου στους βουλευτές, μ’ έξοδα του Δημοσίου. Χιλιάδες κατάδικοι αποφυλακίζονται σύμφωνα με το νόμο, με πιστοποιητικά αναπηρίας, ψεύτικα πολλές φορές. Η χώρα μας, τελευταία, αποδείχτηκε ο καλύτερος φίλος και το καλύτερο όργανο των «ισχυρών», για την κάλυψη των δικών τους σχεδιασμών και προγραμματισμών, επιρροής και ελέγχου.
Όλα τα βλέπουμε. Όλα τα ζούμε και τα κουβεντιάζομε. Δεν βγαίνει όμως τίποτε. Συνεχίζομε να κάνομε τόπο στον κλέφτη και το ληστή να περάσει. Συνεχίζομε ν’ αφήνομε τον άλλο, το συνάνθρωπό μας, να πνίγεται στη θάλασσα και να καίγεται στη φωτιά, ενώ απεγνωσμένα ζητά βοήθεια.
Συνεχίζομε να ‘μαστε φοβισμένοι και ξεπεσμένοι ατομιστές. Να κοιτάζομε τους εαυτούς μας και ν’ αδιαφορούμε για τους πληγωμένους δίπλα μας. Δεν αναλαμβάνομε τις ευθύνες μας. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Έτσι, βρήκαν την ευκαιρία οι ψευτογενναίοι και ψευτοπαλικαράδες να δέρνουν να προπηλακίζουν και να τρομοκρατούν.
Όλες οι τραγωδίες, Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη στέλνουν το μήνυμα «βοήθεια στον άλλο», το συνάνθρωπο, το δυστυχή, τον ξένο. Ο Χριστιανισμός γκρέμισε τους φραγμούς. «Ν’ αγαπάς, να υπηρετείς και να θυσιάζεσαι ακόμη και για τον εχθρό σου”: Αυτή η αγάπη είναι η μοναδική πραγματικότητα του κόσμου, γιατί μόνο αυτή είναι πάνω από το φόβο, το μίσος, το φθόνο και το θάνατο. Οι ηγέτες της χώρας μας, αν ζούσαν αυτή την πραγματικότητα, θα ‘χαν την καρδιά πάνω από το νου. Την πράξη, πάνω από τις θεωρίες και τα ψέματα. Αυτή η αγάπη που γεννά σοφία και οικοδομεί, θα τους έκανε σωτήρες της πατρίδας και ινδάλματα του κόσμου.
Ο πρωθυπουργός της χώρας μας, σε πρόσφατη ομιλία στον ΟΗΕ, αναφέρθηκε σε μεγάλους ηγέτες του κόσμου, όπως ο Ν. Μαντέλας, με την παραίνεση, τα ιδανικά του να γίνουν ιδανικά των αρχηγών των λαών. Αυτή η αναφορά προκάλεσε θυμηδία, γιατί ο κ. Τσίπρας δεν έχει καμία σχέση με τους μεγάλους ηγέτες.
Οι μεγάλοι ηγέτες, όπως ο Νοτιοαφρικανός Ν. Μαντέλας και ο Ουρουγουανός Χοσέ Μουχίκα, ήταν αντάρτες – αγωνιστές την αρχή κι αργότερα πρόεδροι των χωρών τους. Ως αντάρτες, κινδύνευσαν, στερήθηκαν και φυλακίστηκαν. Ως πρόεδροι, εισέπρατταν ελάχιστα από το μηνιαίο μισθό τους (1.250 δολάρια από τα 12.500 ο Μουχίκα). Ζούσαν χωρίς τραπεζικούς λογαριασμούς μ’ ένα παλιό αυτοκίνητο στις μετακινήσεις τους. Ζούσαν με ταπείνωση τα λόγια του Χριστού «Ως εάν θέλει εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος και ος εάν θέλει εν υμίν είναι πρώτος έσται υμών δούλος» (Ματθ. 20, 26-27).
Οι ηγέτες μας δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτά τα πρωτοπαλίκαρα των θυσιών, της ελευθερίας, δικαιοσύνης και ισότητας των ανθρώπων. Γι’ αυτό είμαστε σε παρακμή κι επιθανάτιο δρόμο. Αυτούς τους ηγέτες όμως εμείς τους ανεβάζομε στους θρόνους. Χρειάζεται σύνεση, αλλαγή πορείας και νοοτροπίας για τον καθένα μας. Να πούμε επιτέλους «Στώμεν καλώς» στον εαυτό μας και το περίγυρό μας.
Να βροντοφωνάξομε: «Όχι στον κατήφορο, αδράνεια και παρακμή. Να βγούμε μπροστά με όραμα την ανάσταση. Να παρακαλέσομε το Θεό να βοηθήσει να καλύψομε τις ελλείψεις και να διορθώσομε τα ελαττώματά μας. Να μην ξεχνούμε ποτέ αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι πως «χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται». Ακόμη, όσο οι άνθρωποι απομακρύνονται από το Θεό, τόσο ψυχραίνεται και το αίσθημα της φιλοπατρίας.
Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν κι αναστηθούν αν με πίστη χτυπούμε την πόρτα της Θείας Πρόνοιας. Όλοι που ζητούμε βοήθεια και προστασία από το Θεό, την παίρνομε. ‘Ολοι αυτό που ψάχνομε το βρίσκομε. Όλοι που χτυπούμε την πόρτα της Θείας Πρόνοιας μάς ανοίγει (Ματθ. 7, 7-8).
Αυτά τα αγιογραφικά μηνύματα αντίστασης, μπορούν να εμπνεύσουν και αναστήσουν το λαό μας. Χρειάζεται όμως ν’ ακούσομε και συμμορφωθούμε με την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Σήκω επάνω εσύ που κοιμάσαι τον ύπνο της αμαρτίας. Αναστήσου από τους νεκρούς και το θάνατο και θα σε φωτίσει Χριστός» (Εφεσ. 5,14).