Δεν υπάρχει, βεβαίως, καμία αμφιβολία ότι η μη επίλυση του κυπριακού προβλήματος, που δημιούργησε η εισβολή της Τουρκίας το 1974 (λόγω της προδοτικής και πουλημένης ενέργειας τής ελλαδικής χούντας με το πραξικόπημα) επιδρά πάρα πολύ άσχημα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σωρεία και τα λάθη μας, ένθεν κακείθεν. Εν τούτοις, στο τέλος πρέπει να μένει το καταστάλαγμα. Δεν είναι λάθος, επειδή δεν συμβιβαστήκαμε μέχρι τώρα αμαχητί με τις απαιτήσεις της Τουρκίας.
Λάθος, όμως, είναι να μην ομολογούμε φανερά ότι η εκάστοτε ηγεσία των Τουρκοκυπρίων (όσοι από αυτούς απέμειναν) είναι ντε φάκτο η ηγεσία των κουβαλητών εποίκων, η οποία άγεται και φέρεται πάντα από την Άγκυρα. Με την Τουρκία, απ’ ευθείας, θα έπρεπε εξαρχής να ζητάμε συνομιλίες – δεν εισέβαλαν οι Τουρκοκύπριοι στον τόπο τους.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι περισπούδαστοι καθηγητάδες και εμβριθείς αναλυτές υποστηρίζουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι θα έπρεπε να δεχτούμε το σχέδιο Ανάν (2004) και άλλα τέτοια, για να μην αναγκαζόμασταν να κάνουμε σήμερα συμμαχίες για το θέμα των υδρογονανθράκων, ώστε να μη νιώθει έτσι η Τουρκία ότι απειλείται και να αντιδρά, όπως αντιδρά. Τη «φοβίσαμε»! Ε ρε μεγαλεία.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μεταφέρεται, όντως, η κρίση δυτικότερα – λέγε Καστελλόριζο, Κάρπαθος, Κρήτη. Την αναμενόμενη αυτή στάση της Τουρκίας σχεδόν τη δικαιολογούν, θα έλεγα. Τους αποκλείσαμε, λέει, από τη συνεκμετάλλευση, ενώ δεν θα έπρεπε. Ξεχνούν ότι η ίδια η Ελλάδα είναι που αυτοαποκλείστηκε, με το να επιτρέψει στον εαυτό της να έχει τέτοια οικονομικά χάλια και αδυναμία τα τελευταία σαράντα και βάλε χρόνια. Αθωράκιστη. Εκεί να στρέψουν την κριτική τους, με την ελπίδα ότι δεν θα είναι πλέον αργά.
Το ίδιο δηλαδή θα έπρεπε να κάνει και η Κύπρος ή μήπως θα έπρεπε να παραδοθεί, προδομένη ήδη, και να βάλει το φέσι για να μην δημιουργεί πρόβλημα; Ας κάνουμε λοιπόν, μας λένε κατ’ ουσίαν, με τους Τούρκους τις μεγάλες μπίζνες για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η Κύπρος ας πάει στον Εξαποδώ. Αρκετά προβλήματα δημιουργεί.
Σύμφωνοι. Το «δίκαιο» το έχει ο ισχυρός, αλλά όταν ο ισχυρός έχει μαζί του και το διεθνές δίκαιο, γίνεται ακόμα πιο ισχυρός. Εις τα καθ’ ημάς, μερικοί δεν καταλαβαίνουν τους μεγαλοϊδεατισμούς του Τούρκου. Δεν είναι θέμα προσώπων στη γειτονική χώρα, ούτε συγκυρίας. Μάζες και γενιές ολόκληρες Τούρκων έχουν μεγαλώσει με την ιδέα του νεοοθωμανισμού.
Μένω λοιπόν έκπληκτος με τέτοιες δικές μας προσεγγίσεις. Και ύστερα σου λένε (οι «δικοί μας») ότι όλα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Η Τουρκία θέλει τον έλεγχο όλης της Κύπρου. Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι είμαστε. Αν περάσει το δικό της, είναι φως φανάρι ότι δεν θα σταματήσει. Η ιστορία της είναι που το αποδεικνύει. Τόσο προβλέψιμη. Ζητάμε λοιπόν να γίνει η Ελλάδα, επιτέλους, ένα σοβαρό εξωστρεφές κράτος (οικονομία, οργάνωση, παιδεία, έλεγχος, αμυντική θωράκιση). Θα έπρεπε να ήταν ήδη. Γι’ αυτό δεν παραδινόμαστε. Ανησυχώ.
Και επί γης ειρήνη!
* Ο Κώστας Ν. Κωνσταντίνου είναι διευθυντής του 2ου Γενικού Λυκείου Ηρακλείου
https://kostaskonstantinou.com