«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι… Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου… Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα… και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν…», έγραφε μέσα σε πολλά άλλα και στο μακρινό έτος 1983, ο ποιητής της ήττας Μανόλης Αναγνωστάκης.
Πρόσφατα, λοιπόν, το αντικρύσαμε και αυτό. Ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία για να επανέλθει στο προσκήνιο ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Βεβαίως μετά τις πολλαπλές εκλογικές του αποτυχίες και ήττες, επέλεξε εκείνη την μακροχρόνια σιωπή του, για ευνόητους λόγους, αλλά παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του παροπλισμένο πολιτικά.
Το ινστιτούτο λοιπόν που φέρει το όνομά του και η πρόσφατη Διεθνής Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη, ήταν ένα πρώτης τάξεως όχημα που θα τον έφερνε στις ράγες μιας καινούργιας πολιτικής αρένας, όπως ο ίδιος υπολόγιζε. Κάπως σαν υπεράνω συνήθων κομματικών αντεγκλήσεων και σχετικών συζητήσεων.
Όμως το παρελθόν πάντοτε θα τον ακολουθεί! Είναι ο άνθρωπος που χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και στοιχειώδεις γνώσεις εξωτερικής πολιτικής και με κύριο προσόν την προεδρία 15μελούς, ανήλθε, με τους χιλιοειπωμένους τρόπους, στην πρωθυπουργία της χώρας και την τραυμάτισε με ό,τι χειρότερο είδε η πολιτική ιστορία της.
Η επιτυχία αυτή αποτελεί την επιτομή ακριβώς του λαϊκισμού και του οπορτουνισμού. Η κυβερνητική του θητεία σημαδεύτηκε από αποτρόπαια τραγικά εθνικά και οικονομικά ολισθήματα, που παρ’ ολίγον να στοιχίσουν στην Ελλάδα την έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τί να πρωτοθυμηθεί κανείς! Κλειστές τράπεζες, έλεγχος κεφαλαίων, και πληθώρα άλλων επικίνδυνων αστοχιών και ερασιτεχνισμών, με αποκορύφωμα την απαράδεκτη από κάθε πλευρά Συμφωνία των Πρεσπών, τα απόνερα της οποίας πλημμύρισαν τελευταία την επικαιρότητα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα το μέλλον της Ελλάδας.
Τώρα μας έρχεται από το παρελθόν, γιατί άραγε; Για να καλύψει τους πολυπληθείς ερασιτεχνισμούς του με ένα ινστιτούτο; Ή για να το χρησιμοποιήσει ως άρμα και μέσα από ομιλίες και στρογγυλά τραπέζια να αποπειραθεί ξανά να ανέλθει εκεί που σκοπεύει με διάθεση και προσωπείο υπερκομματικό;
Γιατί οι παλιοί γνωρίζουν καλά τι ακριβώς έπραξε, και με ετούτη την παρουσία του είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουν και οι νεότεροι. Ένας πολιτικός που χρησιμοποιώντας τη σημαία του ηθικού πλεονεκτήματος της μεταπολεμικής αριστεράς του εικοστού αιώνα, με ό,τι φυσικά απωθημένο υπάρχει μέσα σε αυτή την άποψη, δημιούργησε μαζί με τους συνεργάτες του αμέτρητα σκάνδαλα, προσπαθώντας να κάνει πραγματικότητα την ηθική εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.
Να θυμηθούμε το σχετικό κατάπτυστο δίλημμά του; Καλύτερα, όχι! Μόνο ντροπή για τη γενικότερη συμπεριφορά του θα έπρεπε να αισθάνεται κατά την κυβερνητική του πορεία και τίποτα άλλο! Με ασύστολες κατηγορίες, απειλές, ύβρεις και συνθήματα σεξουαλικού περιεχομένου για τους αντιπάλους του, χαμηλής ποιότητας κατασκευασμένες κατηγορίες, ατέρμονη κομματική προπαγάνδα, αυτός και το κόμμα του σημαδεύτηκαν με μελανά χρώματα.
Σήμερα το κόμμα εκείνο που κάποτε ήλεγχε, έχει αλλάξει πορεία και εμφάνιση. Ευτυχώς για τη χώρα! Ο ίδιος όμως παραμένει απαράλλακτος, προσπαθώντας να ξεπλύνει παλιές του αμαρτίες. Και αυτές ήταν πολλές και σοβαρές. Όμως, το όνομά του έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία με μελανά και ανεξίτηλα χρώματα.
Δεν θα τον σώσουν ούτε οι καλεσμένοι του ούτε η παρουσία όλων των άλλων. Το αντίθετο! Κι’ ακόμα ούτε και η σχετική ιστοσελίδα που έχει ήδη δρομολογήσει. Διαβάζοντας στην αρχή της, παρατηρώ ότι όλο τον καιρό που βρίσκεται εκτός πολιτικής σκηνής διάβασε και Έλληνες ποιητές, όπως τον Μανόλη Αναγνωστάκη, με τον οποίο φυσικά ο ίδιος δεν έχει καμία πολιτική ή πολιτιστική σχέση. Ποιος να τον πιστέψει άραγε και τώρα;
Τι ακριβώς προσπαθεί να μας πει ο ποιητής λένε κάποιοι σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής-συγγραφέας