Να μη μιλούμε, λέει! Να σεβαστούμε τον πόνο! Γιατί, αν «μιλήσουμε» είναι ασέβεια! Έτσι μουγκοί να μετράμε πτώματα! «Τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες», που λέει και το τραγούδι! Αν μιλάς είναι «ασέβεια» στον νεκρό, αν δείχνεις –δημοσιογραφικώς βεβαίως-βεβαίως- καρβουνιασμένα πτώματα είναι απολύτως «σεβαστό»!
Κι όμως θέλω να μιλήσω κι ο καθένας επιθυμεί να εκφραστεί! Γιατί, για φαντάσου πως πρέπει να φιμώνεις εκείνον που πενθεί τους «οικείους» του; Αφού, όλοι «πενθούμε», θέλουμε να πούμε δυο λόγια, ένα μοιρολόι έστω!
Συνηθισμένοι πια τα τελευταία χρόνια ο «θρήνος» για τη μικρή πατρίδα μας! Το 2007 στην Πελοπόννησο, το 2008 στις μέρες του Δεκέμβρη με τον Αλέξη, στους «αυτοκτονημένους» των Μνημονίων, στη χαμένη τιμή του δημοψηφίσματος! Ανθρώπινες ζωές που δε γυρίζουν πίσω, ανθρωποθυσίες στ’ όνομα τίνος Σατανά άραγε και μια μικρή έστω ανάπαυλα στα διχαστικά που ακούγονταν τον τελευταίο καιρό ένθεν κακείθεν!
Να και κάτι θετικό! Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση –έστω και προσωρινά- θυμήθηκαν πως είναι, πως είμαστε «αδέρφια»! Τα γνωστά «αντανακλαστικά» του νεοέλληνα που βοηθά, που έχει ευαισθησίες σπάνιες, που είναι αλτρουιστής και μπορεί την οργή να τη μετατρέψει σε αγάπη!
Μικροί και μεγάλοι σ’ αυτή τη χώρα την π. Δευτέρα είχαν ένα κακό προαίσθημα και την π. Τρίτη μια άφατη θλίψη. Με λίγες εξαιρέσεις ίσως μέσα στην οδύνη αντικρίσαμε το αίσθημα υπευθυνότητας. Μέσα σε μια μέρα γίναμε ωριμότεροι από τη συμφορά που μας βρήκε.
Αφήσαμε προσωρινά έστω το «εγώ» και νοιαστήκαμε για το «εμείς». Οι πολιτικοί μας έδειξαν το καλό τους πρόσωπο –πιστεύω όχι υποκριτικά- γιατί εξισώθηκαν μέσα από τη συμφορά με τον απλό λαό. Γιατί άφησαν κατά μέρος τον κομματικό «ορθολογισμό» και αντέδρασαν σαν άνθρωποι! Αριστεροί και δεξιοί κατάλαβαν πως πάνω απ’ όλα είναι φίλοι, συνάνθρωποι, συμπολίτες! Το δάκρυ τους είχε τον ίδιο πόνο, η οργή τους τους ίδιους αποδέκτες –πλην κάποιων πάντα εξαιρέσεων.
Οι «στάχτες» λειτούργησαν σαν συγκολλητική ύλη για το σώμα του Ελληνισμού που είχε τόσες ρωγμές τελευταία. Ας είναι αυτό η ύψιστη «προσφορά» της τραγωδίας. Σαν τα πτώματα που «αγκαλιασμένα» βάδισαν στο θάνατο, το ίδιο «αγκαλιασμένοι» να πορευτούμε εμείς στη ζωή-αν μπορούμε κι όσο μπορούμε. Γιατί να μας «ενώνουν» κατ’ ανάγκη οι συμφορές και όχι η καθημερινότητα; Απορίας άξιο!
Κι ενώ η πολιτική ηγεσία τις πρώτες ώρες τουλάχιστον έδειξε δείγματα πολιτικής ωριμότητας –στο σύνολο περίπου του πολιτικού φάσματος-, ήρθε ο συνήθης ύποπτος ο «Άγιος» εξ Αιγιαλείας να μας υπενθυμίσει πως ακόμα και ιερωμένοι μπορεί να είναι ΚΑΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ήρθε ο «κανιβαλισμός» από εκεί που… μάλλον το περιμέναμε!
Ο Θεός- ο όποιος Θεός- να Φωτίζει κάποιους και να Συγχωρήσει κάποιους άλλους, ας είναι μια τελευταία ευχή μας!