Η απώλεια του πατέρα σίγουρα είναι ένα βαθύ πλήγμα για τον καθένα. Αποτελεί ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ο θάνατος, με βαθύ πόνο, ανείπωτη θλίψη και λόγια βουβά να βγαίνουν με δυσκολία.
Έρχονται ξαφνικά αναμνήσεις πολλές και ευχάριστες στη μνήμη μας. Ο πατέρας είναι το κεφάλαιο της οικογένειας, ο κινητήριος μοχλός, το φωτεινό παράδειγμα για τα παιδιά του, περήφανος μαχητής και πολεμιστής της ζωής.
Οι παρακαταθήκες και οι ευθύνες που αφήνει με το χαμό του είναι πολλές και βαριές. Οι αξίες και οι αρχές που γαλούχησε τους απογόνους του ριζώνουν βαθιά στο DNA.
Δημιούργησε οικογένεια, μόχθησε γι’ αυτήν και με όπλα την ειλικρίνεια, την ευγένεια, τη δικαιοσύνη και την αξιοσύνη πέτυχε τους ευγενείς στόχους του.
Το να είσαι καλός πατέρας δεν είναι κάτι που το κατακτάς μια φορά, χρειάζεται να το παλεύεις και να το κερδίζεις κάθε μέρα.
Ο υπεύθυνος πατέρας χαρίζει το μεγαλύτερο δώρο, που μπορεί να χαρίσει κάποιος σοφός. Και αυτό είναι η ενστάλαξη εμπιστοσύνης, αισιοδοξίας και πίστης στις ικανότητες των παιδιών του.
Δίνει ρίζες και φτερά στην κόρη και στον γιο. Ρίζες, για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά και ελεύθερα.
Και όπως σημείωνε εύστοχα και βαθυστόχαστα ο Ουμπέρτο Έκο, ό,τι γινόμαστε βασίζεται κατά κόρον σε αυτά που οι πατεράδες μας, μάς δίδαξαν με θέρμη σε περίεργες και ανύποπτες στιγμές, όταν δεν προσπαθούσαν να μας διδάξουν κάτι.
Με μια υπομονετική καρδιά να μας ακούν, με μια ανοιχτή αγκαλιά να μας αποδέχονται και με ευγενικά χέρια να μας καθοδηγούν στον ορθό δρόμο.
Πατέρας δεν είναι η άγκυρα που θα μας κρατήσει σε ένα σημείο ούτε το πανί που θα μας πάει μπροστά. Πατέρας είναι ο φάρος που θα μας δείξει την ορθόδοξη πορεία ζωής.
Είναι αυτός που έπαιρνε αγκαλιά τα παιδιά του όταν κλαίγανε. Τα μάλωνε όταν παρεκτρέπονταν. Έλα-μπε από περηφάνια όταν έπρατταν κάτι καλό και δεν έχανε ποτέ μα ποτέ την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπό τους.
Έφτασε λοιπόν το τέλος, ο θάνατος, ο αποχωρισμός. Μα δεν είναι το τέλος, υπάρχει συνέχεια, ρίζα και παρακαταθήκη γι’ αυτόν.
Με δάκρυα που καίνε, αλλά και με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για τη λύτρωση, νιώθουμε λειψοί και κενοί χωρίς τον πατέρα μας.
Χάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι από τον εαυτό μας και την ψυχή μας, γεμάτο εμπειρίες, γλυκές αναμνήσεις και μαθήματα ζωής από τους πνευματικούς σταλακτίτες που μας δώριζε αφειδώς.
Τελικά, κάθε παιδί, έχει να αφηγηθεί και τη δική του ιστορία για τον πατέρα του. Καθένα, έχει τον δικό του ήρωα, το δικό του πρότυπο ζωής.
Προσωπικά, όμως, δε θα ξεχάσω τα λόγια του πατέρα μου ως φάρου ζωής στη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη…”ότι επιθυμείς παιδί μου… να το φωνάζεις δυνατά… αγρίμι να γίνεσαι..! Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα!”.
Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μας πατέρα ως ελάχιστο φόρο τιμής για την απώλειά του, αλλά και για όλους τους πατεράδες που άφησαν βαθιές παρακαταθήκες για τα παιδιά τους.
*Ο Ανδρεαδάκης Νεκτάριος είναι δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου