Δύο νεαροί, ο Μέμνος και ο Ιδομενέας, τελειόφοιτοι λυκείου, συμμαθητές στην ίδια τάξη, όμορφα παλικάρια, θαρραλέοι μαχητές στον αγώνα της ζωής που πρόβαλλε μπροστά τους, το απόγευμα του Σαββάτου πήγαιναν παρέα στο φροντιστήριο. Και περπατώντας στον δρόμο συζητούσαν. Και μισοαστεία μισοσοβαρά έλεγαν.
ΜΕΜΝΟΣ (Αισιόδοξος). Θα πάω στο πανεπιστήμιο, θα τελειώσω μια καλή σχολή, θα βρω μια καλή δουλειά. Θα κερδίζω πολλά λεφτά.
Θα παντρευτώ μια όμορφη κοπέλα και από ‘κεί και πέρα θα ζήσω ευτυχισμένος.
ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ (Πιο συνετός). Όμως, Μέμνο, και αν πετύχεις και μπεις στο πανεπιστήμιο και τελειώσεις μια καλή σχολή, αυτό δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα βρεις μια καλή δουλειά.
Και αν βρεις μια καλή δουλειά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κερδίζεις πολλά χρήματα. Και αν ακόμη κερδίζεις πολλά χρήματα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορέσεις να παντρευτείς μια όμορφη κοπέλα. Αλλά πάλι και αν παντρευτείς μια όμορφη κοπέλα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι από ‘κεί και πέρα θα ζήσεις οπωσδήποτε μια ευτυχισμένη ζωή.
ΜΕΜΝΟΣ (Δυσαρεστημένος). Άντε, ρε σαχλαμαράκια! Μάντη κακών. Ποτέ σου δεν είπες μια καλή κουβέντα για μένα.
Και η συζήτησή τους σταμάτησε εκεί. Είχαν φτάσει στο φροντιστήριο. Και εκεί έπιασαν κουβεντούλα με συμμαθητριούλες τους, πριν αρχίσει το μάθημα.
Αχ, τα νιάτα! Και τα όνειρά τους… Προς το παρόν η ζωή τους είναι ένας συνεχής αγώνας για επιτυχία. Όμως είναι ζωή ευχάριστη. Γεμάτη αισιοδοξία.
Γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, παλιοί δάσκαλοι και καθηγητές σας, σας ευχόμαστε καλή επιτυχία.