Όλοι μας νιώθουμε μεγάλη ευχαρίστηση και ασφάλεια, όταν έχουμε ένα έμπιστο φίλο ή φίλη. Όμως και η φιλία περνάει κρίση, αφού από τις τέσσερις μορφές της, μόνο η μία είναι η αληθινή, η ολοκληρωμένη, διότι:
Η Δ είναι φιλία της εκμετάλλευσης και της αχαριστίας.
Η Γ της παρεοφιλίας, του καφέ και του κουτσομπολιού.
Η Β της εικόνας και της φαντασίας, όπως πχ στο διαδίκτυο.
Η Α είναι η Αληθινή – η Ανθρώπινη, η Αξιακή.
Δ. Απογοητευμένος – δυστυχής όποιος είναι το θύμα μιας δήθεν φιλίας, που ενώ προσφέρει το καλό, εισπράττει αχαριστία και εκμετάλλευση. (Είναι η χειρότερη μορφή, κάλπικη, μάλλον δεν είναι καν φιλία).
Γ. Ικανοποιημένος όποιος έχει φίλους για παρέα όπως συναδέλφους, γειτόνους κτλ. (Η φιλία αυτή είναι απλώς ανεκτή ή καλή, αλλά και επίπλαστη – παρεούλα).
Β. Τυχερός όποιος πετυχαίνει να κάνει τους άγνωστους γνωστούς, να τους γνωρίζει προσωπικά, έστω και για μια «καλημέρα, τι κάνεις αδερφέ;» (Φιλία της Ελπίδας)
Α. Ευτυχισμένος όποιος έχει ένα ή δύο έμπιστους φίλους ή φίλες, χρήσιμους, που είναι ενεργά μαζί, όχι μόνο στις χαρές, αλλά και στις λύπες, στις ανάγκες. (Αληθινή φιλία) – «Μια ψυχή σε δυο σώματα» είναι το ιδανικό, αλλά «άπιαστο πουλί».
Χαρά σ’ αυτούς που, όπως και εμείς, πιστεύουν και εργάζονται για την Αληθινή Φιλία (μεσότητα του Αριστοτέλη – «ηδέως ζην» του Επίκουρου).
Γιατί έτσι αποκτά νόημα και η ζωή μας.
* Ο Μιχάλης Χουρδάκης είναι δημοσιογράφος