Προ ημερών, το 41ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου που είναι στην οδό Μελετίου Πηγά, είχε την αποχαιρετιστήρια γιορτή για το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Από το πρωί της ημέρας εκείνης, όλοι έτρεχαν να οργανώσουν αυτή την εκδήλωση, δάσκαλοι, μαθητές, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων. Υπήρχε κλίμα χαράς και ευφορίας σε όλη αυτή την πρωινή δραστηριότητα και προετοιμασία. Το βράδυ, όλα ήταν έτοιμα και όλοι παρόντες, για να γιορτάσουν και να ευχηθούν “καλό καλοκαίρι”.
Η εκδήλωση ήταν υπέροχη, με χορούς και τραγούδια και όλοι ευχαριστήθηκαν τη βραδιά εκείνη. Στο τέλος ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και το καθένα από τα παιδιά της έκτης τάξης είχε κάποια λόγια να πει για τους δασκάλους που το δίδαξαν αυτά τα χρόνια.
Ήταν εξάλλου και η στιγμή που αποχαιρετούσαν το σχολείο που πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια και τώρα έφευγαν για να πάνε στην επόμενη βαθμίδα της εκπαίδευσης, το Γυμνάσιο. Το σπίτι μας είναι ακριβώς απέναντι από το σχολείο και είχα την ευχέρεια να βλέπω και να ακούω όσα είπαν.
Κάθε παιδί, λοιπόν, έπαιρνε το μικρόφωνο να πει κάποια λόγια για όσα έζησε αυτά τα χρόνια.
Ένιωθα την προσπάθειά τους να εκφέρουν με λόγια τα συναισθήματά τους, που συνοδεύονταν από το άρωμα της ψυχούλας τους. Όλο τους το είναι συμμετείχε για να εκφράσουν την αγάπη και τις ευχαριστίες τους προς τους ανθρώπους που αυτά τα χρόνια τα αγκάλιασαν, τα αγάπησαν, τα προστάτευσαν και τους έδωσαν τις πρώτες γνώσεις –τα θεμέλια-, τις οδηγίες και τις συμβουλές για να πορευτούν με σιγουριά στα επόμενα βήματά τους και προπαντός να μάθουν, οι αυριανοί πολίτες, να υπηρετούν τις πραγματικές αξίες της ζωής.
Παλλόμενη φωνή από τη συγκίνηση, συναισθηματική φόρτιση – ήταν εξάλλου ένας χωρισμός- και από τη χροιά της φωνούλας τους, ήταν φανερό ότι κάποια είχαν δακρύσει καθώς ολοκλήρωναν τα όσα είχαν να πουν.
Εγώ, έβλεπα απέναντί μου μια κοινωνία μικρών παιδιών που αναγνώριζε τον αγώνα των δασκάλων τους, που τους ευχαριστούσε για την προσφορά τους, τους περιέβαλε με την αγάπη τους και τους περιέλουζε με το άρωμα της αγνής ψυχούλας τους και την αγνότητα των αισθημάτων τους.
Τα παραπάνω τα εισέπρατταν οι δάσκαλοί τους. Ήταν γι’ αυτούς –φαινόταν στα πρόσωπά τους- στιγμές ευτυχίας, ήταν η ώρα της μεγαλύτερης αμοιβής. Αμοιβής που ποτέ και κανείς δεν μπορεί να κάνει καμία περικοπή.
Τελείωσε η γιορτή, έφυγαν τα παιδιά, έκλεισε το σχολείο. Η επόμενη μέρα βρήκε τη γειτονιά κυριολεκτικά νεκρή. Μέσα σ’ αυτή την ερημιά και τη σιωπή ήρθαν στη σκέψη μου κάποια ερωτήματα.
Κατά πόσο η κοινωνία αναγνωρίζει και τιμά το έργο και τον αγώνα του εκπαιδευτικού; Εδώ υπάρχουν ερωτήματα και αρκετά αρνητικά παραδείγματα.
Κατά πόσο η πολιτεία αναγνωρίζει και τιμά το έργο εκείνων που βάζουν τα θεμέλια της αυριανής κοινωνίας; Δεν θυμάμαι – και εύχομαι να κάνω λάθος- κανέναν Υπουργό Παιδείας στο τέλος του σχολικού έτους να απευθύνει, ως εκπρόσωπος της Πολιτείας, ένα ευχαριστώ στους λειτουργούς της Παιδείας.
Αντιθέτως, χρόνια τώρα, βλέπω κατά καιρούς εκπαιδευτικούς έξω από το Υπουργείο Παιδείας που πάνε να καταθέσουν τις προτάσεις τους ή τα αιτήματά τους και αντί να τους υποδεχθεί ο εκάστοτε υπουργός, υποκλινόμενος συνήθως έρχεται η Αστυνομία.
Εδώ προκύπτει ένα μέγα και πολύ κρίσιμο ερώτημα:
Τι μηνύματα στέλνουμε στο μυαλό και στην ψυχή ενός παιδιού όταν βλέπει από την τηλεόραση τους δασκάλους του περικυκλωμένους από αστυνομικούς οπλισμένους σαν αστακούς – άλλος ταλαίπωρος κλάδος κι αυτός- ωσάν να είναι κακοποιοί και εγκληματίες;
Αυτή η εικόνα τα μάτια των παιδιών είναι καταστρεπτική, διότι αποδομεί από τη σκέψη τους και αλλοιώνει στην ψυχή τους την εικόνα που πρέπει να έχουν για το δάσκαλό τους.
Μιας και το θέμα των ημερών είναι το ζήτημα των Σκοπίων, θέλω να αναφερθώ σε κάτι που σχετίζεται με τα παραπάνω.
Ας σκεφτούμε πως ένιωθε και τι έλεγε ο Μέγας Αλέξανδρος για τον δάσκαλό του και τι εικόνα είχε γι’ αυτόν. Μια τέτοια ή παρόμοια εικόνα καλλιεργούμε άραγε εμείς σήμερα στα παιδιά μας για τους δασκάλους τους;
Κατά τα άλλα πιστεύουμε ότι οι βόρειοι γείτονές μας πάνε να μας κλέψουν την ιστορία μας. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να μας πάρει τίποτα απ’ όσα μας ανήκουν, εκτός αν εμείς το επιτρέψουμε.
Πράξεις και παραλείψεις τέτοιου είδους – έλλειψη σεβασμού, μη αναγνώριση της προσφοράς και του κόπου του άλλου – υποδηλώνουν κρίση πολύ μεγαλύτερη από την οικονομική. Είναι η ΚΡΙΣΗ. Η κρίση αξιών που δυστυχώς κυριαρχεί στη σημερινή κοινωνία όπου ο καθένας αποτιμάται ανάλογα με τα ευρώ που διαθέτει.
Μετά απ’ όλα αυτά μήπως θα πρέπει να απευθυνθούμε στην κοινωνία των παιδιών, να μαθητεύσουμε δίπλα σε αγνές ψυχές; Ίσως τότε δούμε λίγο φως το βάθος του τούνελ.
Υ.Γ.: Προς αποφυγή παρερμηνείας των γραφόμενών μου να διευκρινίσω ότι δεν είχα ποτέ τα προσόντα και την αξιοσύνη για να γίνω δάσκαλος. Υπήρξα, όμως, κι εγώ μαθητής.