Kαι αν ο Νίκος Καζαντζάκης δεν πέθανε πραγματικά ή τουλάχιστον δεν πέθανε στο Φράιμπουργκ στις 26 Οκτωβρίου 1957, αλλά συνέχισε να ζει; Τότε ποιά θα ήταν η υπόλοιπη ζωή του, τα όνειρά του, οι φιλοδοξίες του και οι στόχοι του;
Αλήθεια, τότε πoιός είναι θαμμένος εκεί ψηλά στην ντάπια του Μαρτινέγκο αν δεν είναι ο άγρυπνος βιγλάτορας του Μεγάλου Κάστρου; Αυτά τα ερωτήματα μαζί με τις αντίστοιχες απαντήσεις θέτει ο συγγραφέας Γιάννης Φαρσάρης στο νέο του θεατρικό έργο “Ευτυχισμένο κοιμάμενο νερό – Ο αληθινός θάνατος του Νίκου Καζαντζάκη.” Με αυτό το πρωτότυπο έργο, το οποίο έγραψε το 2019 και είναι διαθέσιμο για ανάγνωση στην «Ανοικτή Βιβλιοθήκη» που είναι το έργο ζωής του, τολμά μια δεύτερη ανάγνωση πάνω στη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη ξαφνιάζοντας ευχάριστα τον θεατή. Έχοντας κοντυλοφόρους την πολύπλευρη γνώση του, την αγάπη του για τον Καζαντζάκη και το αστείρευτο ταλέντο του βουτά την πένα στο μελάνι της ψυχής του, προσθέτοντας μερικές σελίδες στο βιβλίο της ζωής του μεγάλου Κρητικού.
Η περίφημη «κρητική ματιά» γίνεται οδηγός του συγγραφέα για να μπορέσει να νοιώσει, μα πάνω απ’ όλα να βιώσει το φαινόμενο Νίκος Καζαντζάκης. Αυτή τη βιωματική σχέση αποτυπώνει στο έργο του απαντώντας στα πολλά «Αν» της ζωής του Κρητικού συγγραφέα, τα σταυροδρόμια στα οποία βρέθηκε και πήρε τις σημαντικές αποφάσεις, όπως η ανάμειξη στην πολιτική, η λογοτεχνική πορεία, το χαμένο νόμπελ, κ.ά.
Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας αγγίζει την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης με τις αρετές της και τα ελαττώματά της, καθώς όπως λέει και ο Καζαντζάκης, «και η καρδιά σάρκα είναι». Τελικά, Το ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΟΙΜΑΜΕΝΟ ΝΕΡΟ – Ο αληθινός θάνατος του Νίκου Καζαντζάκη θα μπορούσε να ήταν πέρα για πέρα αληθινό αν δεν ήταν ψέμα…
Ο ευρηματικός, γνωστός σκηνοθέτης και σκηνογράφος Χρόνης Σαπουντζάκης έκανε το θαύμα του, παρουσιάζοντας με μοναδικά εκπληκτικό τρόπο το έργο. Ένα τεράστιο μοναστηριακό τραπέζι πάνω στο οποίο υπάρχουν μερικές στοίβες με βιβλία του Καζαντζάκη με 28 συνδαιτυμόνες, 4 ηθοποιοί και 24 θεατές, απολαμβάνουν το κόκκινο κρασί τους έχοντας στραμμένο το βλέμμα στις δύο κορυφές του τραπεζιού όπου κάθονται ο Καζαντζάκης (Τάσος Καϊσαρλής) και ο Πρεβελάκης (Χρόνης Σαπουντζάκης).
Στο μέσο του τραπεζιού κάθονται η φοιτήτρια (Αγάπη Αντωνάκη) και η Ελένη, η γυναίκα του Καζαντζάκη (Ελένη Αρβανιτάκη). Η παράσταση είναι μια αξέχαστη βιωματική εμπειρία για τον θεατή, καθώς γίνεται μέρος του έργου και της θεατρικής παρέας, η οποία πότε με ρυθμούς φλογερού φλαμένγκο πότε με ένα εκρηκτικό πεντοζάλι αποδίδει με περισσή δεξιοτεχνία τις συναισθηματικές εξάρσεις. Οι αποστάσεις μηδενίζονται, τα βλέμματα συναντώνται, οι ψυχές ενώνονται…
*Ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης είναι ιατρός ορθοπεδικός, πολιτισμολόγος