Νομίσαμε κάποια στιγμή πως θα είμαστε οι μόνοι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που απειλούνται, αλλά διαψευστήκαμε. Ο λόγος για τα σύγχρονα κύματα μεταναστών, κατά κύριο λόγο, και λιγότερο για πραγματικούς πολύπαθους και ταλαιπωρημένους πρόσφυγες από γνωστές χώρες.
Αναφερόμαστε στο νέο κύμα μεταναστών που βρίσκεται σε εξέλιξη στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας και όπου η μεν Λευκορωσία τους χρησιμοποιεί και σπρώχνει βιαίως προς την Πολωνία, η οποία δεν τους δέχεται και τους προωθεί πάλι προς τα ανατολικά. Η κατάσταση θυμίζει ακριβώς τα ίδια γεγονότα που κι’ εμείς βιώσαμε τον Μάρτιο του περασμένου χρόνου στα ανατολικά μας σύνορα, στην περιοχή του Έβρου.
Η συνταγή που χρησιμοποιεί η Λευκορωσία είναι και τώρα η ίδια όπως ήταν και τότε από την πλευρά της Τουρκίας, με τον Λευκορώσο ηγέτη, Αλεξάντερ Λουκασένκο, να χρησιμοποιεί πιστά τις ιδέες και τη φιλοσοφία του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τουτέστιν της εργαλειοποίησης ανθρώπινης μάζας προσδοκώντας ίδια οφέλη. Μέσα σε όλα αυτά, είχαμε και το πρόσφατο περιστατικό με την ολλανδή δημοσιογράφο, Ίνγκεμποργκ Μπέχελ, για την ιστορία, μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Η τελευταία κατηγορήθηκε πολλαπλώς από ελληνικά μέσα ενημέρωσης, άτομα, φορείς και πολιτικά κόμματα, αλλά ευτυχώς για την ίδια δεδομένου ότι απέκτησε αίφνης υποστηρικτές από συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό, κάποιοι ευρωβουλευτές του οποίου πρόσφατα ενδιαφέρθηκαν κάνοντας μάλιστα και σχετική επερώτηση σε γνωστούς ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Αν και τα κίνητρα της συμπεριφοράς της συγκεκριμένης δημοσιογράφου είναι επί του παρόντος άγνωστα, η ίδια κατάφερε να αποκτήσει τουλάχιστον ικανή μερίδα δημοσιότητας την οποία προφανώς θα εξαργυρώσει κάποτε στο μέλλον και με κάποιο τρόπο επ’ ωφελεία της, και με την οποία νομίζω δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε περαιτέρω.
Για να επανέλθουμε στο επίμαχο μεταναστευτικό ζήτημα, η πίεση που δέχεται η Πολωνία έφερε ξανά στο νου των ευρωπαίων όλα εκείνα που υπέστη η χώρα μας την άνοιξη του 2020, και μάλλον κινητοποίησε, έστω μερικώς, την Ε.Ε. πάνω στο θέμα της μετανάστευσης, της επαναπροώθησης των παρανόμων μεταναστών εκεί απ’ όπου εστάλησαν, και γενικώς έφερε αναγκαστικά εκ νέου το όλο θέμα στην επικαιρότητα.
Πολλοί ξαναθυμήθηκαν τις περιβόητες δηλώσεις που έκαμαν τότε εναντίον της Ελλάδας, η οποία να μη τι άλλο, προσπαθούσε απεγνωσμένα να προστατεύσει τα σύνορά της και φυσικά να μην λησμονούμε και της Ε.Ε., παρά τις ανεύθυνες, ατυχείς και επιπόλαιες δηλώσεις συγκεκριμένων νεολαιών στο εσωτερικό της χώρας που προέτρεπαν την κυβέρνηση να ανοίξει διάπλατα τα σύνορα της περιοχής του Έβρου!
Σήμερα, είναι προφανές ότι πολλοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους μετανάστες ώστε να δημιουργήσουν προβλήματα στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ένωσης και αυτοί είναι πολλοί, φανεροί και μη, και βεβαίως για τους δικούς του λόγους ο καθένας.
Όμως όπου υπάρχει δράση, ακολουθεί αντίδραση, παλιός νόμος της επιστήμης της φυσικής και το σπουδαιότερο χωρίς εξαιρέσεις. Έστω και αργά, διαφαίνεται κάποια αλλαγή στη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν κρίνουμε από την κινητικότητα και από συγκεκριμένες δηλώσεις των επιτετραμμένων αξιωματούχων πολλών κρατών οι οποίοι απαιτούν από το ιερατείο των Βρυξελών να λάβει κάποια μέτρα εναντίον εαυτού του φαινομένου που απειλεί την ενότητα και ακεραιότητα της Ευρώπης.
Τα γεγονότα που έχουν σχέση με τις παράνομες μεταναστεύσεις στην πραγματικότητα αποτελούν μορφή υβριδικού πολέμου εναντίον της γηραιάς ηπείρου και όσο γρηγορότερα το ενστερνισθούν οι αξιωματούχοι της τόσο το καλύτερο για όλους, ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια κάπου αλλού.
Γιατί είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι όσα σήμερα διαδραματίζονται στην περιοχή της Βαλτικής, αύριο θα επαναληφθούν σίγουρα στην Ισπανία, την Ιταλία κ.ο.κ. και πολύ πιθανότερα εκεί όπου δημιουργούνται ή πρόκειται να δημιουργηθούν αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου προς το εσωτερικό της Ευρώπης.
Κι αν μέχρι τώρα δεν ευοδώθηκε κάποια σχετική και συγκεκριμένη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, είναι γιατί εκάστη χώρα της Ευρώπης έχει κάθε φορά και για κάθε θέμα τα δικά της συμφέροντα, με την περίφημη ευρωπαϊκή ενοποίηση δυστυχώς ακόμα να αργεί εκκωφαντικά! Τι χαρακτηριστικότερο παράδειγμα να προσκομίσουμε προς επίρρωση αυτού από τη στάση της Ισπανίας τελευταία σε σχέση με το εξοπλιστικό πρόγραμμα της Τουρκίας;