Τελευταία φορά που μιλήσαμε χάρηκα τόσο πολύ. Δεν το έκρυψα. Είχα καιρό να τον ακούσω. Αν και καταβεβλημένος από την ασθένεια που τον κατέτρωγε καιρό τωρα, μιλούσε, όπως πάντα, συγκροτημένα, με τάξη, είχε ειρμό και ήξερε που το πήγαινε. Πάντα είχε κάτι να πει σημαντικό, ακόμη και εάν επρόκειτο για κάτι «δικά μας» παλιά και ξεχασμένα. Ο φίλος ο Αντώνης. Ο Αντώνης Φουντουλάκης που αποφάσισε να μας φύγει πριν μερικές μέρες. Μόλις στα 75 του…
Ό,τι και να συμβεί-του το είχα πει πως κάποτε δεν θα το έχω πια μυστικό- δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα του Μαρτίου, πριν 21 χρόνια. Είχε χτυπήσει το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Αντώνης. «Υπάρχει κάτι πολύ μεγάλο. Πρόσεχε. Δεν πρέπει να χαθεί για την Κρήτη, είναι πολύ σημαντικό».
Ήταν εκείνος που δεν ήθελε να αφήσουμε να «σκεπαστεί» ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά ζητήματα για τον πολιτισμό της Κρήτης. Χάρις σε εκείνον σώθηκε ένα από τα πιο σπουδαία ευρήματα της μινωικής Κρήτης. Στον Αντώνη Φουντουλάκη χρωστούν μεγάλη χάρη το Μουσείο, το Ηράκλειο και η Κρήτη. Κι ας μην το ξέρουν. Τους το λέω σήμερα που μπορώ, που έφυγε από τη ζωή και δύναμαι- χωρίς την άδειά του- να αποκαλύψω ότι του είμαστε ευγνώμονες. Μέχρι εκεί γιατί ήταν τόσο σεμνός που δεν ήθελε ποτέ δάφνες. Και εγώ προσωπικά του οφείλω πολλά, που με εμπιστεύθηκε κι εκείνη τη νύχτα. Που με εκτιμούσε και με περιέβαλε με αγάπη από τότε που τον γνώρισα, από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε.
Αλλά ο Αντώνης έφυγε πια. Και σκόρπισε τη θλίψη σε όλους όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε. Μιλούσαμε πιο σπάνια πια, από όταν αποσύρθηκε, από τότε που ασθένησε σοβαρά. Αλλά κι εκεί μέχρι το τέλος ήταν αξιοπρεπής, όπως έζησε, όπως διακρίθηκε. Με σεμνότητα και ταπεινότητα.
Ο άνθρωπος που παρά τον κλειστό του χαρακτήρα έδινε μόνο αγάπη, έδειχνε πάντα αλληλεγγύη για τους φίλους του. Ήξερε να μοιράζεται πράγματα. Ήξερε να δίνει. Το έκανε στην αρχαιολογική υπηρεσία, το έπραξε στον δημόσιο βίο του, υπερέβη τον εαυτό του όταν κλήθηκε να υπηρετήσει δίπλα στον αείμνηστο περιφερειάρχη Σταύρο Καμπέλη ως σύμβουλός του. Στην περιφέρεια Κρήτης υπήρξε βράχος πραγματικός. Ακόμη κι όταν έσπαγαν τα πολιτικά κύματα πάνω του.
Ο Αντώνης Φουντουλάκης υπήρξε ένας από τους καλύτερους συντηρητές της αρχαιολογικής υπηρεσίας και ήταν πάντα παρών όπου ζητήθηκε η βοήθειά του: στα μουσεία, στα εργαστήρια όπου τον χρειάστηκαν οι αρχαιολόγοι και οι επιστήμονες. Μόνο εκείνοι ξέρουν τι πραγματικά μεγάλη δουλειά έκανε, πόσο πολύτιμη ήταν η συνεισφορά του.
Αλλά πάνω από όλα υπήρξε ακέραιος άνθρωπος, σπουδαίος οικογενειάρχης. Η σύζυγός του Γωγώ στάθηκε μαζί του ως το τέλος. Σε εκείνη, στον γιο του Μάνο, τις εγγονές του Αντωνίνα και Κωνσταντίνα τα θερμά συλλυπητήρια και την ευχή να τον θυμούνται πάντα δυνατό, αξιοπρεπή και σπουδαίο, όπως πραγματικά ήταν.
Αντίο φίλε!