Έξοδος από τα μνημόνια.
Για να καταλάβομε ποια είναι αυτή η μεγάλη, όπως προβάλλεται, επιτυχία που ετοιμαζόμαστε να πανηγυρίσομε, πρέπει να θυμηθούμε τι είναι αυτά τα «καταραμένα» μνημόνια.
Είναι λοιπόν οι συμβάσεις που υπογράψαμε με τους εταίρους μας στην ΕΕ, όταν η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί από τις «αγορές», επειδή το χρέος και τα ελλείμματα είχαν εκτοξευτεί σε ύψη απαράδεκτα.
Πού οφειλόταν αυτό. Στους μεγάλους μισθούς και συντάξεις, στο τερατώδες μέγεθος του δημόσιου τομέα και στην εξωφρενική φαρμακευτική δαπάνη! Μας ζήτησαν λοιπόν οι εταίροι μας, με την πρώτη σύμβαση (μνημόνιο), για να αναλάβουν αυτοί την εξυπηρέτηση των αναγκών της χώρας μας έως ότου η οικονομία μας επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς, να κάνομε δύο πράγματα:
α) Εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μείωση μισθών και συντάξεων κατά περίπου 20% και β) μεταρρυθμίσεις!
Και τα δύο αυτά απαιτούμενα του πρώτου μνημονίου, είναι τα εργαλεία που διαθέτει η οικονομική επιστήμη για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας, όταν τα παιγνίδια με το νόμισμα δεν είναι επιτρεπτά.
Το πολιτικό μας σύστημα εθισμένο από την εποχή του Μαρκεζίνη (1955) έως και το 2002 με υποτιμήσεις, διολισθήσεις και ελεγχόμενο πληθωρισμό, να επιτυγχάνει την ζωτικότητα της οικονομίας και την πιο δίκαιη διανομή των παραγόμενων αγαθών, δεν εκτίμησε ορθά τους περιορισμούς που επέβαλε η κοινή οικονομική πολιτική που είναι αναγκαία για να μπορεί η χώρα μας να έχει το ίδιο νόμισμα με τις περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες της Γης. Η κυβέρνηση Σημίτη έκλεισε τα μάτια στο πρόβλημα του ασφαλιστικού, αγνοώντας τις υποδείξεις της επιτροπής των σοφών που η ίδια είχε συστήσει, ο δε Καραμανλής, μετά την επανεκλογή του το 2007, αγνόησε όλους τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που προέβλεπαν τα λεγόμενα «κριτήρια σύγκλι- σης».
Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθούν απαντήσεις και από εμάς τον «καθαγιασμένο Λαό», αλλά κυρίως από τα κόμματα που μας εκπροσωπούν, είναι ήταν αναγκαία η υπογραφή τριών συμβάσεων (μνημονίων) για να επανέλθει η χώρα στην υγιή κανονικότητα;
Η απάντηση μου είναι, κατηγορηματικά όχι. Η χώρα μπορούσε με την εφαρμογή το πρώτου μνημονίου να έχει βγει στο ξέφωτο και να είναι σήμερα, όπως άλλωστε της αξίζει, μια από τις ισχυρότερες οικονομικά χώρες της ΕΕ. Όμως ο κ. Σαμαράς, δέσμιος της επιθυμίας του να κυβερνήσει την χώρα συνέβαλε σημαντικά στην διαμόρφωση του αντιμνημονιακού κλίματος, και με τις αλλεπάλληλες, ατεκμηρίωτες συνεντεύξεις του στο Ζάππειο, δημιούργησε την εντύπωση πως υπήρχε η άλλη, η τελικά ανύπαρκτη λύση!
Ακολούθησαν οι άλλοι, οι «δήθεν», αυτοί που όχι μόνο είχαν την λύση στο τσεπάκι αλλά θα άλλαζαν και θα απήλλασσαν τους δύστυχους λαούς της ΕΕ από τις άσχετες αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις τους! Σε αυτό το μεγαλύτερο παραμύθι της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ήταν αδύνατον να αντιπαρατεθεί το όποιο, στοιχειώδους λογικής, επιχείρημα.
Μάλιστα, αν δεν με απατά η λίγη μνήμη που μου έχει απομείνει, ήταν εμπεδωμένη η πεποίθηση ότι σε αυτή την επαναστατική κοσμογονία θα μας βοηθούσαν κάποιοι απίθανοι τύποι από την Νότιο Αμερική.
Αυτοί που μιμούμενοι ως ΚΛΟΟΥΝ τους Ηγέτες των αντιαποικιακών επαναστάσεων της δεκαετίας του 1950, (τους οποίους και ο υπογράφων έχει αναγορεύσει ως σύμβολα της ανθρωπιάς της δικαιοσύνης της αλήθειας) οδηγούν, οι ανεκδιήγητοι, τις πολύ πλούσιες χώρες που κυβερνούν στην απόλυτη φτώχεια.
Ευτυχώς η βασανιστική διαπραγμάτευση των 19 ωρών αποδείχτηκε σωτήρια για την χώρα μας και πάρα πολύ διδακτική για τους κυβερνόντες.
Υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο και ευτυχώς για την χώρα, φαίνεται ότι εφαρμόστηκε ικανοποιητικά, έτσι ώστε να ελπίζομε σήμερα ότι μπορούμε να ζήσομε σε μια καθημαγμένη μεν, αλλά σε αναπτυξιακή τροχιά Χώρα.
Προϋπόθεση βέβαια για αυτό είναι όλα αυτά που ακούμε περί καθαρής εξόδου και τις υποσχέσεις που την συνοδεύουν να είναι τα απόνερα του παραμυθιού, και να μην ναρκοθετηθεί εξ αρχής η αφετηρία της νέας πορείας.
Βέβαια η είδηση των τελευταίων ημερών ότι έρχονται αντί για τέσσερεις εκατό εβδομήντα(170) επιτηρητές που θα εποπτεύουν την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, είναι μια εγγύηση ταπεινωτική μεν για την χώρα, αλλά αναγκαία υπό τις παρούσες συνθήκες. Για να μην αρχίσομε πάλι τις ακροβασίες, με ευγενή στόχο αυτή την φορά την κατάκτηση και της εξουσίας!