Ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας βιβλίων θρίλερ και τρόμου, Στίβεν Κινγκ, συχνά πυκνά στα βιβλία του γράφει, ή αφήνει καταλλήλως να εννοηθεί πως το πιο σίγουρο δηλητήριο σε τούτο τον κόσμο είναι ο χρόνος και ότι στο τέλος, είτε μας αρέσει είτε όχι, τα κάνει όλα δικά του.
Πηγαίνοντας λοιπόν σήμερα λίγο πίσω, μόλις έξι χρόνια, αναγκαστικά προβήκαμε σε μικρό και πρόχειρο απολογισμό όλων εκείνων των ημερών, μηνών καλύτερα, που συντάραξαν στην κυριολεξία την κοινωνία της χώρας μας, με τις γνωστές αστοχίες και ερασιτεχνισμούς των κυβερνώντων, τότε.
Άπειροι, αδαείς, χωρίς πρόγραμμα και στόχους, οδηγούσαν το καράβι προσπαθώντας να συγκεράσουν τις αποκλίνουσες προσωπικές επιθυμίες και τα επαναστατικά τους απωθημένα μαζί με τις κατευθύνσεις των αποφασιστικών και δυνατών αέρηδων που φυσούσαν στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο.
Φέρνοντας ένα περίεργο δημοψήφισμα άνευ νοήματος και περιεχομένου, κατάφεραν να ανανεώσουν τη λαϊκή ετυμηγορία και επιταγή, προσγειώνοντας εαυτούς και πολίτες στη σκληρή πραγματικότητα. Τι ακριβώς διαμείφθηκε από εκεί και ύστερα, τα κατέγραψε ήδη η ιστορία και είναι απώλεια χρόνου απλώς και να τα αναφέρει κάποιος, αφού τα πάντα είναι ακόμα πολύ νωπά στη μνήμη μας.
Τα ανανεωτικά, τροποποιημένα ή μεταλλαγμένα, για να χρησιμοποιήσουμε όρους της εποχής, υπολείμματα της πρώην αριστεράς του εικοστού αιώνα, δεν δίστασαν να συνεργαστούν ακόμα και με ακραίους εθνικιστές απλώς για αναρρίχηση στην εξουσία, αλλά προσγειώθηκαν απότομα στην πραγματικότητα, παρασύροντας όμως έναν ολόκληρο λαό σε ακόμα μεγαλύτερη κατάντια και δεσμεύοντας μεγάλα τμήματα από τον παραγωγικό ιστό της χώρας σε ξένα χέρια, τους πολίτες να ξεροσταλιάζουν έξω από τις τράπεζες καθημερινά, επιβαρύνοντας κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ την παραπαίουσα χώρα λόγω της πλήρους ανικανότητας διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ενώ έφεραν στο προσκήνιο το τρίτο μνημόνιο, το χειρότερο όλων, και τόσα άλλα αποκρουστικά για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Μόνο λύπη μας προκαλεί η υπενθύμιση του Πάνου Καμένου, τότε απαραίτητου συνεργάτη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο τόπος διαφυλάσσουν τη χώρα και εξασφαλίζουν τη σταθερότητα και στο εσωτερικό μέτωπο, φέρνοντας στο νου των παλιότερων, ηλικιακά, άλλες δραματικές εποχές.
Έξι χρόνια πριν, όμως, η εποχή σημάδεψε και τον παραδοσιακό χώρο της αριστεράς του εικοστού αιώνα με γεγονότα ιστορικά και αποφασιστικής σημασίας, αφού εκατοντάδες γνωστά και ιστορικά στελέχη της, αποσκίρτησαν από τον κορμό της ούτως ή άλλως ‘ανανεωμένης’ αριστεράς, δημιουργώντας πολλαπλούς μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς κάποιοι από τους οποίους ήδη δραστηριοποιούνται στην πολιτική σκηνή της χώρας, με μικρότερη φυσικά δυναμική και εμβέλεια.
Το τίμημα που αναγκάστηκε να πληρώσει σε όλα αυτά η χώρα ήταν απίστευτα βαρύ από κάθε πλευρά και θα το πληρώνει για δεκαετίες.
Όμως άθελά του ή μη, δεν γνωρίζουμε επακριβώς, το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, απομυθοποίησε πλήρως την έννοια της ‘αριστεράς’, και απέδειξε ότι το ίδιο δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανό να προσφέρει κάτι καινούργιο, χειροπιαστό και αναζωογονητικό στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κατέρρευσαν εκκωφαντικά ατελείωτοι μύθοι και εικασίες της δήθεν ικανότητας του να δημιουργήσει και το σπουδαιότερο να δώσει εναλλακτική πρόταση στη διαχείριση των κρίσιμων και πολλαπλών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας του εικοστού πρώτου αιώνα. Ίσως ακόμα να μην κατάλαβε ποια συγκεκριμένα αποτελέσματα έφεραν οι επιλογές του τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Σήμερα, εδώ που φτάσαμε, αντί να ασχοληθεί με τα του οίκου του, προσπαθώντας να κατανοήσει όλα όσα διαδραματίστηκαν αυτά τα χρόνια, προσπαθεί να εισχωρήσει με δηλώσεις και υπαινιγμούς στα ενδότερα άλλων παραπλήσιων πολιτικά σχηματισμών, με σκοπό τη δημιουργία ‘προοδευτικού’ δήθεν μετώπου και εξοστρακισμό της νυν κυβέρνησης. Το χειρότερο όλων σε ηγετικό επίπεδο είναι η γελοία προσπάθεια να μιμηθεί κινήσεις και τρόπο ομιλίας άλλων προηγηθέντων και μεγάλων ηγετών της χώρας.
Όμως αυτό που άρχισε να φαίνεται εδώ και καιρό είναι πως εκείνη η αριστερά που πίστεψαν και δρομολόγησαν ορισμένες μεγάλες και σεβάσμιες μορφές οι οποίες δεν έχουν καμία ανάγκη υπενθύμισης, έχει δυστυχώς πάψει πλέον να υφίσταται. Φρόντισαν δεόντως γι’ αυτό τόσο ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και η μορφή που προσπαθεί να μιμείται την οποία φέραμε ξανά στου νου πρόσφατα, εικοσιπέντε χρόνια μετά το θάνατό του.
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ