Του φιλολόγου Ζαχαρία Καραταράκη
Αποχαιρετούμε τον παλιό χρόνο και ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον νέο με καλές ελπίδες. Η ανάγκη να μοιράζουμε τον χρόνο σε έτη, ημέρες και ώρες, μας επιτρέπει να τακτοποιούμε τις εμπειρίες και τα βιώματά μας. Αναπολώντας το παρελθόν έχουμε την αίσθηση ότι πολλά χρόνια συμπυκνώνονται και συχνά ανακαλούμε μόνο αποσπασματικές στιγμές, άλλοτε ευχάριστες και άλλοτε δυσάρεστες. Μυθοποιούμε το παρελθόν και φανταζόμαστε τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια ως παραδείσιες καταστάσεις. Ανατρέχοντας μέσα μας αναπλάθουμε ώρες ευφρόσυνες. Έρχονται στη σκέψη μας αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει στο σκοτεινό ταξίδι. Δύσκολα γνωρίζουμε τον εαυτό μας και συγκροτούμε το αξιακό μας σύστημα. Αλλάζουμε συνεχώς μένοντας πάντοτε οι ίδιοι. Μετανοούμε για τα λάθη και τις επιλογές μας, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι αν ξαναβρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση θα τα επαναλαμβάναμε. Ο άνθρωπος δεν χωρά όχι μόνο στα όρια που του καθορίζει η κοινωνία και το περιβάλλον, αλλά ούτε και σε εκείνα που θέτει ο ίδιος. Ο κόσμος προχωρεί και οι αλλαγές που γίνονται στην καθημερινή μας ζωή είναι μεγάλες. Αδυνατούμε να προσαρμοστούμε. Αρνούμαστε να δεχτούμε αυταπόδειχτες αλήθειες. Μας προδίδει και το σώμα και η ψυχή και η σκέψη μας. Μικραίνει το αύριο και συνεχώς μεγαλώνει το παρελθόν. Επιλέγουμε ως άτομα και ως κοινωνία μια πορεία που αγνοούμε πού τελικά μας οδηγεί.
Ο Περικλής στον επιτάφιο λόγο του επαινεί την Αθήνα γιατί έχει καθιερώσει αγώνες και θυσίες και πανηγύρια όλο τον χρόνο, όπου οι Αθηναίοι ξεχνούν τα βάσανα και τις λύπες τους. Όμως παρόλα αυτά είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την κρίσιμη στιγμή τις δυσκολίες που παρουσιάζονται και να υπερασπιστούν την πατρίδα και την δημοκρατία.
Αντίστοιχες εορταστικές εκδηλώσεις οργανώνονται και σήμερα. Επιδίωξη της δημοκρατίας είναι να επιτύχει όσο
το δυνατόν περισσότεροι να μπορούν να βρουν τη χαρά, την ευδαιμονία με τον δικό τους τρόπο.
Στον χρόνο που φεύγει έγιναν σημαντικές αλλαγές. Λέξεις που κυριαρχούσαν στον καθημερινό και τον δημόσιο λόγο, όπως π.χ. μνημόνιο, κρίση, τρόικα χάνονται από το προσκήνιο. Δικαιολογημένη η απορία αν τελικά έχουμε συμφωνήσει ποια ήταν η σημασία τους.
Πάντως η μαγική λέξη ελπίδα σιγά-σιγά ανοίγει τα φτερά της και παιχνιδίζει στον ορίζοντα. Κατακτούμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και βεβαιότητες. Πάντα μας τρομάζει φυσικά το άγνωστο. Διαθέτουμε όμως όλες τις δυνατότητες, ώστε να αισιοδοξούμε. Κάπου εκεί στο βάθος και στον αγώνα της ζωής το φως θα βγει νικητής. Μικρές καθημερινές χαρές μας περιμένουν. Εύχομαι να τις ζήσετε.