Έχουν περάσει εξήντα χρόνια… Φλεβάρης του 1962 και οι αμυγδαλιές της αττικής γης έχουν ανθίσει για τα καλά. Δεν γνωρίζουμε αν είχε προηγηθεί παρόμοια χιονιά με την φετινή που έφερε στο φως για μία ακόμα φορά την ανικανότητα και την έλλειψη συντονισμού στην αττική γη, στην Αττική Οδό, αλλά και σε κάθε αττική γωνιά.
Τελικά πάντα η Αττική την πληρώνει. Ας είναι όμως και ας μεταφερθούμε σε ευχάριστες εικόνες, όπως εκείνες κάποιων ανθισμένων αμυγδαλιών του 1962.
Ήταν άραγε μία σύμπτωση ή μήπως ήθελαν ακόμα κι αυτές, τόσο ομορφοστολισμένες να αποχαιρετήσουν την σεβάσμια Δέσποινα, εκείνη που ταυτίστηκε με την ανθισμένη αμυγδαλιά στο τίναγμά της, την Δροσίνα Μελετοπούλου που σε ηλικία 101 ετών “αποχαιρέτησε” για πάντα ετούτο εδώ τον μάταιο κόσμο. Σε κάποια συνέντευξή της η ίδια, σε αρκετά μεγάλη ηλικία, αφηγείται με συγκίνηση:
“Πριν από πολλά χρόνια, ζούσαμε στο ηρωικό Μεσολόγγι, ο πατέρας μου Δημήτριος Δροσίνης, η μητέρα μου, οι δύο αδελφές μου κι εγώ. Ήμουν η πιο μικρή αλλά η πιο ζωηρή, πράγμα που ανάγκασε τον πατέρα μου, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων, να με παραδώσει στον αδελφό του, στον μπάρμπα – γιατρό, όπως λέγαμε το θείο μου Αθανάσιο Δροσίνη, προκειμένου να με φέρει και να με εγγράψει στο Αρσάκειο, στην Αθήνα.
Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά επαναστατικός χαρακτήρας. Στην Αθήνα είχα γνωστούς και συγγενείς, όπως τον θείο μου Χρηστάκη Δροσίνη, πατέρα του ποιητή Γιώργου Δροσίνη. Χριστούγεννα και Πάσχα πήγαινα στο σπίτι τους, όπου περνούσα πολύ όμορφα, τόσο με την εξαδέλφη μου Κάκια, όσο και με τον αδελφό της Γιώργο, τον μετάπειτα ποιητή. Ήταν… συνοδός και στις δυό μας, στους περιπάτους και στα θεάματα.
Πράγματι εγώ και η Κάκια κατεβήκαμε στον κήπο, τρέχαμε και παίζαμε και ξαφνικά βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο μικρές ανθισμένες αμυγδαλιές! Θεέ μου, είπα μέσα μου, τι ομορφιά! Αχ και να μ’ άκουγαν να μου έλεγαν το μυστικό της ομορφιάς τους. Ολοένα και τις πλησίασα και βρέθηκα κάτω από μία καταρρακτώδη ανθορρόη.
Μονομιάς μεταβλήθηκα κι εγώ σε ανθισμένη αμυγδαλιά. Γέμισαν από άνθη τα μαλλιά μου, το μέτωπό μου, οι ώμοι μου. Γέμισα όλη από απαλά ανθόφυλλα αμυγδαλιάς! Μου ετίναξε η Κάκια τα ανθόφυλλα από τα μαλλιά και το φόρεμά μου και ανεβήκαμε στο δωμάτιο, όπου μας περίμενε ο Γιώργος για να πάμε περίπατο. Όμως είχε δει την κάθε μας κίνηση από το παράθρο και αποτύπωσε αυτή την μοναδική εικόνα στο ποίημά του που μελοποιήθηκε και βρίσκεται συνεχώς στα χείλη της νιότης αλλά και της κάθε ηλικίας”.
Ένα τραγούδι που συγκίνησε και συγκινεί τον καθένα μας. Το πνεύμα του μεγάλου μας ποιητή ποτέ δεν έπαψε να συνεπαίρνει με τη μελωδία του κάθε ηλικία. Σίγουρα συνέλαβε κάποιο συμβολισμό, την ώρα που έρρεαν τα άνθη της αμυγδαλιάς πάνω στο σώμα της ξαδέλφης του, Δροσίνας. Κι εκείνη, πόσο ευτυχισμένη θα ένιωθε, τη στιγμη που για την ίδια γράφτηκαν τέτοιοι στίχοι! Στίχοι πληρεις συναισθημάτων, λεπτότητας, ευαισθησίας, ερωτισμού και αγάπης.
Φεβρουάριος! “Κουτσός”, “Κουτσοφλέβαρος”… φαίνεται να είναι ένας ανεπιθύμητος μήνας για πολλούς. Δεν παύει όμως να είναι και ο αγαπημένος μήνας για μας τους συνεχώς διαμαρτυρόμενους, καταπιεσμένους και μόνιμα κουρασμένους δημοσίους-δημοτικούς υπαλλήλους.
Περνάει πιο γρήγορα και φυσικά οι αποδοχές μας έρχονται νωρίτερα. Θα ήταν λοιπόν πολύ άδικο να καταδικάζουμε αυτό το μήνα, ειδικά εμείς οι μισθωτοί. Πήρε το όνομά του από το λατινικό ρήμα Februare που σημαίνει καθαρίζω, εξαγνίζω. Οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερώσει στο Θεό του Άδη, Φέβρουο και γι’ αυτό τον θεωρούσαν μήνα των νεκρών και του πένθους. Πίστευαν βέβαια, ότι οτιδήποτε έχει σχέση με το θάνατο είναι μολυσμένο και έτσι επεδίωκαν να το καθαρίσουν και να το εξαγνίσουν με διάφορες τελετές.
Εξάλλου ο Φεβρουάριος με το παλιότερο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο τελευταίος μήνας του έτους και οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις τότε αντιλήψεις, έπρεπε να μπουν στον καινούργιο χρόνο καθαροί και αμόλυντοι, έθιμα που ίσχυσαν και μετά το 46 π.Χ. όταν πήρε τη θέση του δεύτερου μήνα του χρόνου. Ένας μήνας με αρκετές γιορτές και μεγαλύτερη τη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου.
Ο λαός μας την θέλει να λέγεται Υπαπαντή ή Αποπαντή, ημέρα που ο γέροντας Συμεών υποδέχτηκε στο ναό τον Χριστό βρέφος. Αργία αυτή η ημέρα για τους μυλωνάδες, αλλά και τα αφεντικά τους.
Αργία ακόμα έχουν και τα εμπλεκόμενα ζώα στους μύλους, οι γαϊδάροι (οι φέροντες τέσσερα πόδια). Τότε υπήρχαν πολλοί, αφού ήταν απαραίτητοι στις δουλειές. Σήμερα έχουν μειωθεί τα συμπαθή τετράποδα, αλλά αυξήθηκαν αντίστοιχα οι φέροντες δύο πόδια. Χαρακτηριστικοί οι στίχοι του σατιρικού ποιητή, του Δυαλινομιχάλη από τη Νεάπολη, που όπως λένε είχε συναντήσει και τον μοναδικό στο είδος Γιώργο Σουρή:
“Να πως το φέραν οι καροί κι οι βουλισμένοι χρόνοι, απάνω στο σωμάρι, να καθοντ’ οι γαϊδάροι”.
Ο σημερινός Φλεβάρης μάς φέρνει και το Τριώδιο με τις παραβολές του και φυσικά τις εορταστικές εκδηλώσεις της αποκριάς. Μία από τις παραβολές του, αυτή του Ασώτου, προσπαθεί να μας συνετίσει και να μας διδάξει πολλά. “Άσωτος” κατά την Καινή Διαθήκη είναι εκείνος που δεν έχει καμία σωτηρία με τον τρόπο ζωής που κάνει.
Είναι εκείνος που κατασπατάλησε τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά και συνεχώς φθείρεται η υπόστασή του. Πρόκειται για την κορωνίδα των παραβολών του Κυρίου, όπου θέλει να τονίσει αφενός την αγάπη του και αφετέρου την ανοχή του προς τις άφρονες διαθέσεις του δημιουργήματός του.
Φεβρουάριος… Ας τον καλοδεχτούμε και ας ευχηθούμε να είναι χαρούμενος, δημιουργικός και πλήρης υγείας.