Ο όρος «εθελοντισμός» αναφέρεται γενικά στην ηθελημένη πράξη για κάποιο κοινωφελή σκοπό χωρίς υλικό ή άλλο αντάλλαγμα. Εθελοντής είναι ο πολίτης που προσφέρει ανιδιοτελώς χρόνο ή γνώση για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα «εθέλω», που σημαίνει θέλω πολύ. Στοχεύει στο συλλογικό όφελος και στη συμμετοχή στα κοινά και καλείται να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργούν η αδυναμία του κράτους και οι μηχανισμοί της αγοράς.
Ο εθελοντισμός δεν είναι απλώς ένας όρος, είναι μια πολύπλευρη διαδικασία, μια στάση ζωής, μια δράση που στοχεύει όχι μόνο στην πρόσκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά, κατά περίπτωση, στην αντιμετώπιση των αιτίων του και κατά συνέπεια την ενδυνάμωση των υποστηρικτικών δομών.
Ποιο όμως είναι το χάρισμα του εθελοντή και γιατί επιλέγει να είναι εθελοντής;
Ισχύει ότι η προσφορά του εθελοντή δεν έχει προσωπικό όφελος με την προκλητική αίσθηση της ανιδιοτέλειας;
Επιτρέψτε μου να ψάξω την απάντηση σε αυτό το ταξίδι εθελοντισμού μέσα στο βιβλίο “Αξόδευτη αγάπη” της Μάρως Βαμβουνάκη.
Λέει λοιπόν η Μάρω Βαμβουνάκη:
“Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.
Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απώλειας της κερδίζεται. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας.
Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως: μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη”. Συντάσσομαι μέχρι την τελευταία λέξη με αυτό το απόσπασμα! Η αγάπη λοιπόν είναι η απάντηση. Αγάπη που ξοδεύεται και πλημμυρίζει και εμπνέει και συνεχίζει και κυλά, αγάπη που ξεχειλίζει, αγάπη που σου δίνει την απατηλή πεποίθηση ότι δεν σπας, ακόμα κι όταν το μόνο που είσαι εν τέλει είναι ένα σύνολο κολλημένα μικρά θρυψαλάκια.
Όταν ο κ. Αλέξης Καλοκαιρινός απευθύνθηκε στον Πολιτιστικό Σύλλογο Καμινίων για να οργανώσουμε μια ομάδα εθελοντών για το κοινωνικό συσσίτιο στην γειτονιά μας, δεν περιμέναμε ποτέ αυτήν η ομάδα να γίνει τόσο ισχυρή.
Και για να το συνδέσω με τα παραπάνω να έχει τόσο ισχυρή αγάπη.
Αγάπη για ξόδεμα, για πλημμύρα.
Μια αγάπη που είναι παρούσα σε οποιοδήποτε κάλεσμα μας, σε οποιοδήποτε μοίρασμα χρειαστεί.
Γιατί είναι ασφαλές παραμύθι να πιστεύετε ότι αυτή η ομάδα εθελοντών μοιράζει μόνο φαγητό.
Μοιράζει συναισθήματα
ΣΥΝΑΙΣθΗΜΑΤΑ με κεφαλαία όλα τα γράμματα!
Κι αυτή η ομάδα συνομιλίας που έχουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια ομάδα με το ίδιο όνομα με το συσσίτιο των ιδρυμάτων Καλοκαιρινού
“Φαγητό με την αγάπη μας”.
Με κάνει να έχω μέσα μου εκατομμύρια λέξεις ευγνωμοσύνης που τη γνώρισα κι ας μην τις γνωρίζω προσωπικά όλες αυτές τις υπέροχες κυρίες μοιράσματος…
Ευγνωμοσύνη νιώθω και για την άλλη ομάδα μοιράσματος στην οποία ανήκω τα τελευταία έξι χρόνια, την Ομάδα Βιβλίου του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Δομήνικος Θεοτοκόπουλος. Την Ομάδα που πιστεύει στη δύναμη της αναγνωστικής εμπειρίας ως ενός ψυχαγωγικού μέσου για την πλειονότητα της κοινωνίας, στη δύναμη της Λογοτεχνίας που μπορεί ως ένα δυνατό σκαρί να μας οδηγήσει στο συναρπαστικό ταξίδι της γνώσης, του ονείρου, της ελπίδας. Την Ομάδα που σε ένα άλλο μετερίζι στοχεύει να φέρει τον εκπαιδευτικό σε επαφή με εργαλεία εκπαίδευσης άμεσης εφαρμογής στην τάξη.
Μια Ομάδα που “ανοίγει τα φτερά της” και σε άλλους ουρανούς πέρα από του βιβλίου και έρχεται σε επαφή με φορείς, όπως την Παιδοαιματολογική Κλινική του ΠΑΓΝΗ, τη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων «Αγ. Μηνά», το Κέντρο Μέριμνας Θηλέων στον Πόρο, διαβάζοντας ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφίζοντας, παίζοντας!
Δημιουργεί εκδηλώσεις μύθων, λόγου και μουσικής σε συνεργασία με Πολιτιστικούς Συλλόγους, με τον Δήμο Ηρακλείου και με την Περιφέρεια Κρήτης.
Ενώ το 2018 ξεκινάει η συνεργασία της ομάδας μας με το παιδικό χωριό SOS.
Παραμύθια, παιχνίδι, μαγειρική και παιδικά χαμογελά μπολιάζουν κι αυτό το αντάμωμα.
Κι αν χρειάζεται να μιλήσω εκ μέρους των εθελοντών, τούτο έχω να πω:
Πορευόμαστε με την τέχνη και την αγάπη για τα παιδιά και τον άνθρωπο Ονειρευόμαστε έναν κόσμο γεμάτο λέξεις καρδιάς, παιδικές και ανθρώπινες αγκαλιές…
Αλλάζουμε το πλαίσιο με το μοίρασμα. Γεμίζουμε το εντός μας μόνο από όσα δικά μας χαρίζουμε! Πιάνουμε τα χέρια σαν σε εκδρομή, σαν σε χορό, σαν σε παιχνίδι, με ένα “μαζί” που τα πάντα αλλάζει.