Τον τελευταίο καιρό οι ανύποπτοι θεατές της τηλεόρασης και οι προσεκτικότεροι ακροατές του ραδιοφώνου, λιγότεροι οι δεύτεροι, γίνηκαν μάρτυρες εκστόμισης από τα χείλη των πολιτικών μας κάποιων βαρυσήμαντων στίχων από ποιητικά έργα εμβληματικών μορφών της ελληνικής ποίησης. Στίχοι που για να είμαστε ειλικρινείς, επιδέχονται πολλών αναλύσεων και υπονοούμενων.
Άλλωστε το ίδιο γίνεται σχεδόν με όλα τα ποιητικά έργα, είτε πρόκειται για ποίηση που ερωτοτροπεί με τον συμβολισμό, είτε με τον υπερρεαλισμό, ή με όποια άλλη μορφή αυτής της σπουδαίας τέχνης. Βεβαίως, για να ακριβολογούμε, και στο παρελθόν πολλοί άλλοι πολιτικοί μας άντρες χρησιμοποίησαν με διάφορους τρόπους, άμεσα ή έμμεσα, στίχους ποιητών μας κατά τη διάρκεια των δημόσιων ομιλιών ή δηλώσεών τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Συνήθως αρκετοί προτιμούν να τελειώνουν την ομιλία τους με κάποια δυσνόητη φράση η οποία όμως αφήνει και μια χαραμάδα εξήγησης στους… αδαείς ακροατές!
Είναι προφανής ο απώτερος στόχος, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο εντυπωσιασμός των οπαδών του πολιτικού με την βαθύτερη σκέψη του ποιητή, η οποία κατά κάποιο τρόπο φραστικά συγγενεύει με όσα θέλει να δείξει ότι εννοεί ή υπαινίσσεται ο συγκεκριμένος πολιτικός. Φυσικά δεν είναι καινούργιο φαινόμενο η απαγγελία, στίχων απ’ τους προαναφερόμενους, ούτε και η αναφορά σε ποιητές και γενικώς sτον πολιτισμό. Να θυμηθούμε κάποιες δεκαετίες πριν, όταν συγκεκριμένοι πολιτικοί δήλωναν με περισσή σοβαρότητα ότι ο πολιτισμός αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησής τους, όπως επίσης και κάποιους άλλους που αποκαλούσαν τους ποιητές λαπάδες!
Έτσι για να μην λησμονούμε! Και δυστυχώς γνωρίζουμε πόσα «έκαναν» όλοι εκείνοι που μας παραμύθιασαν ασύστολα με τις ανεύθυνες αερολογίες τους, ή την κατάληξη εκείνων που κατηγορούσαν, ή μάλλον πιο σωστά, ειρωνεύονταν χυδαία τους ποιητές μας! Η ποίηση, όπως αποδεικνύεται τελικά, δεν είναι τέχνη για να την χρησιμοποιούν οι πολιτικοί! Δυστυχώς, και απ’ ό,τι φαίνεται δεν μπορούν να το καταλάβουν! Θα είμαστε δραματικά ευτυχείς εάν μπορούσαν να ενσωματώσουν τα βαθύτερα νοήματα των ποιημάτων στην άσκηση των καθημερινών δραστηριοτήτων τους.
Εάν όμως επιθυμούν κάτι τέτοιο, πριν απ’ όλα, θα ήταν καλύτερα να επισκεφτούν κάποια σπίτια στην ελληνική επικράτεια που ερημώνουν και όπου να ’ναι σωριάζονται από την κρατική αδιαφορία. Θα πρέπει να δουν πού βρίσκονται ή καλύτερα γιατί χάνονται πολύτιμα αρχεία ποιητών μας, αφού αγοράζονται από κάποιους που ενδιαφέρονται σοβαρά για το έργο τους, και κατευθύνονται οριστικά σε ξένα γνωστά πανεπιστήμια. Το πολυτιμότατο αρχείο του μεγάλου μας ποιητή Νίκου Γκάτσου, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μέσα από τα άλλα πολλά.
Θα έπρεπε να επισκεφτούν μερικά πανέμορφα μαυσωλεία σε ξένους τόπους, όπως ας πούμε, το μαυσωλείο των ποιητών Σααντί και Χαφέζ, στην ιρανική πόλη Σιράζ, ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα της εν λόγω πανέμορφης πόλης, και πώς αντιμετωπίζονται τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους πολίτες, κι ακόμα να διαβάσουν κάποιες σελίδες από τα έργα τους, γιατί είναι μεταφρασμένα και στα Ελληνικά, έτσι για να συνειδητοποιήσουν μερικές βαθιές και βαρυσήμαντες αλήθειες. «Η νύχτα πάντα πίσω απ’ τις σελίδες μου.
Γι’ αυτό/Και λάμπουνε τόσο πολύ τα γράμματά μου», έγραφε πολύ καιρό πριν ένας μεγάλος ποιητής μας, ο Γιάννης Ρίτσος, τον οποίο ο γράφων είχε την τύχη να γνωρίσει εκ του σύνεγγυς. Ας τον ενστερνισθούν έστω για λίγο οι πολιτικοί μας. Θα κερδίσουν πολλά, όχι μόνο αυτοί αλλά και εμείς. Γιατί για να χρησιμοποιήσουμε φράσεις μερικών άλλων, όπως εκείνη του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, «αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη και ακέραιος να μένεις…. Θα είσαι ένας άνθρωπος πλέριος παιδί μου»!.