Συχνά πυκνά, με την αφορμή κάποιου γεγονότος, το ερώτημα έρχεται ξανά στην επικαιρότητα αβίαστα. Αφορά το είδος της αστυνομίας που επιθυμούμε να έχουμε ως κοινωνία. Την ίδια στιγμή ο πολιτικός λόγος οδηγεί σε νέους και απαράδεκτους διχαστικούς υπαινιγμούς, όπως έγινε με τα πρόσφατα γεγονότα στο Πέραμα, στην απόκεντρη συνοικία του Πειραιά.
Κανένας φυσικά δεν αναρωτήθηκε τι άραγε θα γινόταν εάν οι νεαροί Ρομά, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, σκότωναν κάποιους αστυνομικούς οι οποίοι, αν μη τι άλλο, προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλειά τους, τουτέστιν αυτή που τους εμπιστεύθηκε η επίσημη πολιτεία και απαιτεί φυσικά ο ελληνικός λαός. Με τέτοια γεγονότα είναι πλημμυρισμένη η ιστορία της ελληνικής αστυνομίας. Να θυμηθούμε κάτι ανάλογο πριν δέκα χρόνια στην περιοχή του Ρέντη;
Οι ομοιότητες πασιφανείς! Όμως τι θα έλεγαν κάποιοι εάν οι ληστές εκείνων των στιγμών έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες των αστυνομικών και τι λέγαμε τότε, την 1η Μαρτίου του 2011, που σκοτώθηκαν δύο νεαροί της ελληνικής αστυνομίας και συγκεκριμένα της ομάδας ΔΙΑΣ; Και τότε θυμάμαι καλά είχαν γίνει οι ίδιες και απαράλλαχτες συζητήσεις σχετικά με το τί αστυνομία επιθυμούμε στην καθημερινότητά μας.
Όμως εντυπωσιάζει η στάση κάποιων βουλευτών διαφόρων πολιτικών σχηματισμών με τις σχετικές με το θέμα δηλώσεις τους. Αστυνομική αυθαιρεσία, καταπάτηση των δικαιωμάτων του πολίτη, καταπάτηση της ίδιας της Δημοκρατίας, και τόσα άλλα στιγμιαία, επιπόλαια και φαιδρά. Αλήθεια, δεν αποτελεί καταπάτηση της δημοκρατίας όταν συγκεκριμένες μειοψηφίες, λίγων μόλις εκατοντάδων στην πλειονότητα των περιπτώσεων, εμποδίζουν την προσέλευση των καθηγητών και των φοιτητών στις ανώτατες σχολές;
Δεν αποτελεί αντικοινωνική εκδήλωση το χτίσιμο, άκουσον-άκουσον, συγκεκριμένων σημείων εντός κτιριακών δομών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ή το χτίσιμο κάποιας πόρτας εγκλωβίζοντας στο εσωτερικό των γραφείων και κρατώντας όμηρους και εκβιάζοντας ορισμένους καθηγητές; Δεν αποτελεί καταπάτηση της δημοκρατίας η κατάληψη ολόκληρων κεντρικών δρόμων από λίγα μόλις και μεμονωμένα άτομα;
Δυστυχώς, ως κοινωνία αρεσκόμαστε σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Δυστυχώς έτσι επιλέξαμε να ζούμε, αφού το φαινόμενο συνεχίζεται! Δυστυχώς δεν εφαρμόζονται οι ισχύοντες νόμοι απέναντι σε ανομίες, βανδαλισμούς, απειλές και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Η ισχύουσα κατάσταση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί απλώς απαράδεκτη, γιατί η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και διαθέτει πολύ πιο παραστατικούς όρους. Μια κατάσταση από κάθε πλευρά τοξική.
Και το χειρότερο είναι να βρίσκονται κόμματα που, αν όχι να την υποδαυλίζουν πλειστάκις, να την ανέχονται σιωπηλώς. Να προβαίνουν, κατά το δοκούν, σε καταλήψεις πεζοδρομίων, πανεπιστημίων και δημόσιων χώρων ωσάν όλα αυτά να αποτελούν ιδιωτική περιουσία, ή προσπαθώντας να δημιουργήσουν προβλήματα εκ του μη όντος, ή να αντλήσουν νέους οπαδούς ή στελέχη τους διχάζοντας την ελληνική κοινωνία!
Το δυστύχημα είναι ότι συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί σήμερα δεν διαθέτουν τις μεγάλες και εμβληματικές μορφές που είχε στους κόλπους της η αριστερά του εικοστού αιώνα, την διανόηση τουτέστιν που είχε παλιότερα, εκείνους που ενέπνεαν εμπιστοσύνη με το λόγο τους και τους οποίους όσοι τους γνώρισαν εκφράζονται με τα καλύτερα λόγια. Αυτή απουσιάζει εκκωφαντικά! Σήμερα προέχει η κατάληψη του πεζοδρομίου και των πανεπιστημίων! Η έλλειψή τους είναι πασιφανής αλλά οι αξίες δυστυχώς άλλαξαν μάλλον περιεχόμενο!
Η στήριξη της έννομης τάξης, για να επανέλθουμε, από όλους είναι απαραίτητη προϋπόθεση και ίσως τότε δούμε κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας στον ομιχλώδη σήμερα ορίζοντα της κοινωνίας μας. Η αστυνομία, σε όποιο κράτος κι’ αν αναφερθούμε, έχει το δικαίωμα της νόμιμης βίας για να πετύχει τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκε, τουτέστιν για την επιβολή του νόμου. Η δυστυχία είναι να ακούγονται σε συνεχή βάση αοριστίες, επιπολαιότητες και ορισμοί και ταμπέλες για ακροδεξιές συμμορίες που κυβερνούν τη χώρα, γιατί τότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ποιότητα πολιτικής ούτε για κοινωνική πρόοδο στην Ελλάδα. Η υποκρισία δυστυχώς ξεχειλίζει από κάποιους κυρίους, αλλά και κάτι άλλο, ακόμα πολύ πιο σοβαρό!