Όταν προ 21 ημερών (26-11-2020) αποχαιρετήσαμε την Πρεσβυτέρα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε (το) ότι σε λίγες μόνο μέρες, το αγαπημένο αυτό ζευγάρι, ο “Ακύλας και η Πρισσίλα” των ημερών μας, του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνος, θα ευρίσκονταν μαζί και στον ουρανό από χθες (16-12-2020), τόσο γρήγορα, και όπως ήσαν και στη ζωή εδώ, τετελειωμένοι, κατά τον ίδιο τρόπο, θα είναι κοντά στον Δημιουργό και τους αγγέλους “πρόσωπο προς πρόσωπο”! Η αιώνια χαρά και μακαριότης, που όλοι ευχόμεθα ποθούμε και προσδοκούμε, πλην όμως, δεν είμαστε άξιοι όλοι μας δι αυτό, αλλά ”οις δέδοται”! Και αυτό το τελευταίο (όσον) αφορά την Θεία Χάρη,αλλά (πως) με κύριο συντελεστή και παράγοντα, τα ΕΡΓΑ (μας) ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ! (Ματθαίος ΚΕ 31-46).
Σαν πρώτα ίχνη και αφετηρία, της ξεχωριστής αυτής προσωπικότητος, στα εφηβικά και νεανικά του χρόνια (του Παπά-Γιάννη), θα πρέπει να αναζητηθούν, όπως ανέφερε και ο προλαλήσας πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής, πανοσιολογιώτατος π. Μεθόδιος (Βερνιδάκης), στην Χριστιανική Ένωση Ηρακλείου “ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ” καθώς και στον πνευματικώς προϊστάμενον του Έργου της Αδελφότητος Θεολόγων των “ΖΩΗΣ”, για όλη την Κρήτη τον αείμνηστο αρχιμανδρίτη τότε (1952-1967), και μετέπειτα Μητροπολίτην Ενόπλων Δυνάμεων (1967-1984), πατέρα ΝΙΚΟΛΑΟ ΞΕΝΟ.
Στα εφηβικά και νεανικά του χρόνια, ο Μακαριστός παπά Γιάννης και στην δεκαετία 1957-1967 διετέλεσε πρωτοπόρος και στενός συνεργάτης θα έλεγα του πατρός Νικολάου και υπεύθυνος του τομέως της εργαζομένης Νεολαίας Χ.Ε.Ε.Ν. (Του Αποστ. Παύλου).
Εκείνο τον καιρό ο πατήρ Νικόλαος, μια όντως ισχυρά και επιβλητική προσωπικότητα, η οποία άφησε εποχή και καθοριστικές αναμνήσεις στο Ηράκλειο, ως Ιεροκήρυξ, ως καθηγητής Θεολόγος στην Παιδαγωγική Ακαδημία, αλλά και στην Σ.Ε.Α.Π. στην δεκαπενταετία 1952-1967, αποφάσισε ύστερα από κάποια ευγενή δωρεά (προς αυτόν και τον Απ. Παύλο) και οραματίστηκε, πολύ πέραν από το έργο του ως πνευματικού πατρός (και) την κατασκευή και ανοικοδόμηση, μιας κατασκηνώσεως κατ’ αρχήν για τα παιδιά, και τον νεανικό τομέα, των Χ.Μ.Ο. (Χριστ. Μαθητ. Ομάδων) κ.λπ. Εχω προσωπικές αναμνήσεις και προσλαμβάνουσες παραστάσεις (και εγώ ως παιδί τότε), όταν ακολουθούσα τον Πατέρα μου (το μακαριστό ΜΙΧΑΗΛ ΔΡΑΚΩΝΑΚΗ – καθηγητής Σωματικής αγωγής και συνάδελφος στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, με τον Π. Νικόλαο Ξένο), αλλά και ομοϊδεάτης, στο έργο αυτό (του Απ. Παύλου) και πηγαίναμε τότε, τις ηλιόλουστες μέρες και όταν ο καιρός το επέτρεπε, επί τόπου εκεί που εκτελούνταν οι πρώτες (χωματουργικές) εργασίες στην κορυφή του λόφου, όπου αρχικά χωροθετήθηκε το πρώτο κτήριο και στη συνέχεια επέπρωτο να λειτουργήσει ως μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο της μείζονος περιοχής της “Παντάνασσας” (1973-1986).
Εκεί επί τόπου εδούλευαν εντατικά και με αρκετό ενθουσιασμό και εθελοντικά αρκετοί νέοι παλληκάρια-στρατευμένοι από την Σ.Ε.Α.Π., αλλά και από την εργαζόμενη νεολαία (Χ.Ε.Ε.Ν.), του Αποστ. Παύλου. Διαβεβαιώ (το) λοιπόν ότι, όλες οι υδραυλικές εργασίες, του αρχικού κτηρίου αλλά και πλείστες όσες χειρωνακτικές και τεχνικής φύσεως είχαν εκτελεστεί δωρεάν αμισθί και εθελοντικά, από τα τίμια χέρια του νεαρού παλληκαριού (τότε), Γιάννη Μαρκάκη, σαν υπεύθυνος της Χ.Ε.Ε.Ν.! “Ηταν τα αξέχαστα χρόνια από το 1962 έως το 1966! Το οικοδομικό αυτό έργο και συγκρότημα των κτηρίων, εμπλουτίσθηκε συν τω χρόνω, και άλλαξε χρήσιν, από τα αρχικά οράματα του π. Νικολάου, και αποτελεί σήμερον, την Ιερά Μονή και προσκύνημα της Παναγίας της ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑΣ, στα Ελληνοπεράματα Ηρακλείου, εντός του οποίου έχει ενταφιαστεί (και) ο κτήτωρ (Νικόλαος Ξένος), φέροντας τον τίτλον του (Επισκόπου) Μητροπολίτου Νέας Πελαγονίας και Ενόπλων Δυνάμεων + (1984).
Στο σημείον αυτό θα ήθελα να επισημάνω, και να επαινέσω, τον σημερινό και επί μίαν 31ετίαν Εφημέριον – λειτουργόν – πρωτοπρεσβύτερο, π. ΜΙΧΑΗΛ Ε. ΠΑΤΕΡΑΚΗΝ, και συγγραφέα του βιβλίου “Το Ιερό Ησυχαστήριο της Παντάνασσας”, αφ ενός για το πόνημά του αυτό, αλλά και την ειδικήν αφιέρωσιν, 15 εξ ολοκλήρου σελίδων, από το βιβλίον (του) στο σεπτό πρόσωπο του π. Νικολάου Ξένου, διότι εξ όσων γνωρίζω, πλην της επετειακής εκδόσεως της Χ.Ε.Η. “Απόστολος Παύλος” για τα 60 χρόνια λειτουργικής διακονίας (του) στο έργο της εκκλησίας (Ηράκλειον 1998), του Συλλόγου και εκεί αναφέρονται εις Αυτόν, πρόσωπα που τον γνώρισαν και τον έζησαν εκ του σύνεγγυς, ως νέοι τότε (Ηλίας Μετοχιανάκης – Νικ. Κοπιδάκης – Αικατ. Χ. Μιχαηλίδου) κ.λπ.
Κατά κοινήν ομολογίαν, όλων ημών, η προσωπικότης (του) αυτή, ο δυναμισμός η ανιδιοτελής προσφορά του και η αταλάντευτη προσήλωσις στο καθήκον έκανε απνευμάτιστους και ιδιοτελείς, και εκτός Εκκλησίας ανθρώπους, να στραφούν εναντίον του, με προφάσεις εν αμαρτίαις, και (για) πολιτικούς λόγους!… Κάποτε η πόλις του Ηρακλείου και οι πνευματικοί άνθρωποι που όπως πιστεύω, δεν έλειψαν ποτέ από αυτόν τον τόπο. Αυτή η μεγαλούπολις, θα πρέπει, έστω και καθυστερημένα, να καταγράψει ένα “τιμητικόν Τόμον”, αφιερωμένον, ειδικά εις αυτόν, τον π. ΝΙΚΟΛΑΟ ΞΕΝΟ αλλά και την προσφοράν του ειδικά εις αυτήν την μεγαλυτέραν πόλη της Κρήτης! Τον καιρόν εκείνο ταυτόχρονα θυμάμαι μαθητής (εγώ) του προτύπου Δημ. σχολείου, της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου (περίοδος 1961-1966), τον Μακαριστό ΠΑΠΑ -ΓΙΑΝΝΗ, να έχει ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο, στην κεντρική οδό ΕΒΑΝΣ όπου εκεί στα νεανικά του χρόνια, εγνώρισε και εγνώρισα και εγώ ο ίδιος την μετέπειτα Πρεσβυτέρα του Ευαγγελία, το γένος Κυριακάκη, εκ Φουρνής Μεραμπέλλου, που συνήθως εκάθητο στο Ταμείον του βιβλιοπωλείου, πνευματική θυγατέρα και αυτή του π. Νικολάου. Συν Θεώ εδημιουργήθη με το χρόνο μια θαυμάσια οικογένεια. Αξίζει να σημειωθεί, ότι και ο ίδιος προήρχετο από ευσεβή και πολύτεκνη οικογένεια, η οποία έδωσε στην εκκλησία και μιαν Μοναχή, την αδελφήν ΑΚΑΚΙΑ (Μαρκάκη) η οποία διετέλεσε Ηγουμένη και (νομίζω ζει και είναι ακόμη στην ιερά Μονή Σαββατιανών Μαλεβιζίου. Επίσης αξίζει να σημειωθεί (το) ότι και ένας αδελφός της πρεσβυτέρας, έγινε ιερέας, ο παπά Γιάννης Κυριακάκης, ο οποίος υπηρέτησε επί σειράν ετών και έγινε γνωστός εις την Ιερά Μητροπόλη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, διακονώντας στην “Μικρή Παναγία της Κυρίας των Αγγέλων”, στο Μακρύ Στενό, εντός της πόλεως Ρεθύμνης. Έχει και αυτός αποβιώσει. Συνεχίζοντας ταυτόχρονα ο Παπά-Γιάννης τα καλά του έργα, και τις αγαθοεργίες, την άνοιξη του 1968, ενώ ήταν ακόμα βιβλιοπώλης στην οδό Εβανς, μαζί με άλλους 22 ανθρώπους με φόβο Θεού, ως ιδρυτικά μέλη, ξεκινούν με ενθουσιασμό την δημιουργία του Φιλανθρωπικού συλλόγου “ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ”, κάμνοντας πράξη, τα ευγενικά οράματα, της ιεράς καρδίας του και από τον Αύγουστο του 1968, έχοντας πλέον εγκεκριμένο το καταστατικό (τους), ξεκινά ο Σύλλογος “Θείω ζήλω” να αναπτύσσει συλλογική δράση, φιλανθρωπικήν και θεάρεστον, προς τους συνανθρώπους μας “Αδελφούς Ελαχίστους!”.
Το ποιος υπήρξε και τι έκανε στη ζωή του, ο Παπα-Γιάννης, οι πάντες γνωρίζομε, και θεωρώ πλεονασμό να αναφέρω “και λίθιοι κεκράξονται”.
Το μόνο αξιοσημείωτο είναι το Εξής: Προκειμένου να διευκολύνει την ακτίνα της φιλάνθρωπης Δράσεως του και να διευρύνει το πεδίο “εις παν έργον αγαθόν”, ζήτησε και έλαβε την Χάρη του μυστηρίου της Ιερωσύνης, από τα τίμια χέρια του Αρχιεπισκόπου Κρήτης ΤΙΜΟΘΕΟΥ (Παπουτσάκη), κατά τα πρώτα έτη της αρχιεπισκοπίας του και όντας πάντοτε, η καρδιά και ψυχή του Συλλόγου και αφού υπηρέτησε για κάμποσα χρόνια, την ενορία της Καλλιθέας, αξιώθηκε να γίνει και κτήτορας, του περικαλλούς Ι.Ναού του Αγ. Ιωάννου και του Ελεήμονος, όπου ευρίσκονταν από πριν, και οι κτηριακές εγκαταστάσεις του ομωνύμου συλλόγου.
Ωσάν καλύτερο μνημόσυνο και επικήδειο λόγο, εδιάλεξα να απαγγείλω το ποίημα “ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ”, παρμένο από το βιβλίο, που εξέδωσε ο ίδιος ο ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗΣ το έτος 1989, μέσα από τον φιλανθρωπικό Σύλλογο του οποίου ο ίδιος υπήρξε δημιουργός-πρόεδρος και ψυχή του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο επιγράφεται: “Είκοσι χρόνια, κοντά στον ανθρώπινο πόνο” ((Το) Λοιπόν ομιλεί ο ίδιος ο παπά-Γιάννης!
Το μικρό αυτό ποίημα επιγράφεται (ως η) “Αληθινή Λατρεία” και νομίζω ότι περιέχει σε λίγες λέξεις τα πάντα όλα! (Μηνύματα εξ ουρανού).
ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ
(ομιλεί ο ίδιος ο Παπα-Γιάννης)
“Ο Χριστός να καίγονται γυρεύει, γι Αυτόν καρδιές, όχι κεριά
και με (μεγάλους) σταυρούς, κανείς δεν τον λατρεύει, και γονατίσματα βαρειά
Γιατί λατρεύει το Χριστό όποιος δίνει, για τον πλησόιν τη ζωή..
(και) όποιος, τον γυμνωμένο κρυφοντύνει και τον φτωχό τον ελεεί,
κι όποιος την αδικία κεραυνώνει κι αγνό το μέτωπο κρατεί
κι έχει (σαν) οδηγό την καλοσύνη μόνη, κι έχει Θεό την αρετή”.
ΠΑΠΑ ΓΙΑΝΝΗ (ΜΑΣ), τίποτα άλλο! Την ευχή σου να ‘χωμε
(ως έχων Παρρησίαν), πρέσβευε υπερ ημών – των αμαρτωλών.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΙΧ. ΔΡΑΚΩΝΑΚΗΣ
Υστερόγραφον: Αυστηρά και μόνον για την ιστορικήν αλήθεια θέλω να επισημάνω τα εξής: Κατά την διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας η οποία ετελέσθη την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου στον Ι. Ναό του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα όπου και ο ίδιος υπήρξε και κτήτορας και λειτουργός ομιλήσαν κατά σειράν οι εξής: 1. Ο πρωτοσύγκελλος της Ι. Αρχιεπισκοπής Κρήτης, πανοσιολογιώτατος π. Μεθόδιος Βερνιδάκης 2. Ο σημερινός πρόεδρος του συλλόγου κ. Μιχ. Τριχάχης 3. Ο υποφαινόμενος Γεώργιος (Μιχ) Δρακωνάκης (εκ Χανίων) παλαιό μέλος 4. Η κυρία Νίτσα Κυρμιζάκη παλαιό μέλος του συλλόγου και τελευταίος 5. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος (Αντωνόπουλος).
Επίσης, παρέστησαν συμπροσευχόμενοι, οι θεοφιλεστατος επίσκοπος Κνωσού και αρχιγραμματεύς της Ι. Συνόδου της εκκλησίας της Κρήτης, κ. Πρόδρομος (Ξενάκης), καθώς μια πλειάδα 15-20 ιερέων. Επίσης υπήρξε αντιπροσωπεία, από την Ι.Μονή Σαββατιανών, καθώς και άνω των 200 παρισταμένων, πενθούντων λαϊκών, πέριξ του περικαλλούς Ι. Ναού, προφανώς παραβιάζοντες τα επικρατούντα μέτρα περί COVID (πανδημίας). Και το αναφέρω αυτό ουχί ασκόπως, αλλά για να τονίσω (το) ότι για μίαν ακόμη φορά “Η Αγάπη έξω εκβάλλει τον φόβον”!