Της Ειρήνης Ταχατάκη
Το να είσαι συνταξιούχος και να ζεις τη ζωή του συνταξιούχου είναι κάτι το πολύ φυσικό κι έρχεται η φάση αυτή της ζωής μας κάποτε άμα περάσουν τα χρόνια σαν φυσικό επακόλουθο. Κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει.
Μαζί όμως με τα χρόνια περνάνε και κάποιες ικανότητες που μας φρενάρουν τη δράση της ζωής μας που είχαμε συνηθίσει ως τότε, σε κάποιο μέτρο ο καθένας. Ούτε κι αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν μας είναι όμως ιδιαίτερα ευχάριστο αυτό. Κάποια άτομα που έχουν συνηθίσει σε μεγάλη δραστηριότητα δεν μπορούν να αποδεχτούν το ότι εξ ανάγκης θα περιορίσουν τη δράση για τα ενδιαφέροντα και τις δημιουργίες τους.
Μια τέτοια περίπτωση μού δημιούργησε μια κατάσταση υποχρεωτικής αποχής από κάποιες συνήθειες και δράσεις: Μελαγχόλησα. Α! σκέφτηκα, έτσι πρέπει να ζούμε από τώρα και πέρα; Τι μας μένει; Το τηλέφωνο και κάτι από την τηλεόραση με τα όχι και τόσο αρεστά προγράμματα. Τα νέα μέσα της εποχής με τα ίντερνετ, τα φέις-μπουκ και τα σχετικά δεν είναι πολύ διαδεδομένα στις μεγάλες ηλικίες: « Δεν είναι της γενιάς μας» «Να μας λείπουν οι …εθισμοί» δικαιολογούμε την έλλειψη…
Σε μια τέτοια… ανάπαυλα σώματος και σκέψης ήρθε σα ζωογόνα ανάσα μια πρόσκληση τηλεφωνική. «Σε περιμένουμε το απόγευμα σήμερα στην εκδήλωσή μας στη μεγάλη αίθουσα του ΚΑΠΗ του Δήμου μας. Θα κάνομε χριστουγεννιάτικη γιορτή με παιδιά του Σχολείου (μικρά), θα διαβαστεί ένα παραμύθι από το τάδε βιβλίο από την Έλενα Φανιουδάκη (καθηγήτρια – ηθοποιό) στην κρητική ντοπιολαλιά και θέλομε και την παρουσία σου για μια συνεισφορά γιορταστική στην εκδήλωση με ό,τι σχετικό…».
Το σκέφτηκα πολύ… Θα είναι και παιδιά… Να ο μαγνήτης μου. Τα λάτρεψα τα παιδιά στη ζωή μου κι είχα την ευλογία με την ιδιότητα του δασκάλου να ζήσω κοντά τους περίπου τριάντα (30) χρόνια! Θεέ μου, αλήθεια, τι χρόνια ήταν αυτά! Τι χαρές, τι δημιουργίες, τι δραστηριότητες, επιτυχείς εκδηλώσεις σχολικές, εθνικές, ψυχαγωγικές! Μια ζωή γεμάτη με δράση και ολοζώντανη παιδική παρουσία! Αξέχαστα χρόνια! Με άριστη σχέση παιδιών δασκάλου σ’ ένα κοινό αγώνα για ποιοτική ζωή!
Μπορούσα να μη δεχτώ; Ο χρόνος ήταν λίγος για προετοιμασία. Απόγευμα της ίδιας μέρας… Τι να ετοιμάσω εγώ και τι να προσφέρω στην όμορφη προσπάθεια… Απόφαση και ταχύτητα μαζί. Σκέφτηκα να φέρω στο νου γιορταστικά επίκαιρα τραγουδάκια που είχα διδάξει σαν δασκάλα «στα παιδιά μου». Μερικοί τίτλοι: «Τα σύμπαντα γιορτάζουνε», «Η πλάση ασπροντυμένη», «Ελάτε παιδάκια κοντά σε μια φάτνη», «Τρίγωνα κάλαντα», «Ο μικρός τυμπανιστής», «Όνειρο λάμπει αγρυπνημένο». Τα σιγοψιθύριζα στο σπίτι και μου έφτιαξαν απόλυτα τη διάθεση. Ναι, αυτά θα πούμε σαν αναμνήσεις από τα παλιά των αγίων ημερών. Έτοιμο και το πρόγραμμα. Άστατος όμως ο καιρός, μας δυσκόλεψε λίγο. Δεν ήταν το πυκνό ακροατήριο άλλων ευκαιριών. Ο αέρας φυσούσε αχόρταγα να ταρακουνήσει την πλάση, να ρίξει ετοιμόρροπες πόρτες λίγων ακατοίκητων σπιτιών. Βοή κι αντάρα με μπόρες βροχής. Οι άξιες όμως οργανώτριες της εκδήλωσης κυρίες δεν πτοήθηκαν. Η κ. Χρυσούλα Γιαννιδάκη, αντιδήμαρος, υπεύθυνη στα πολιτιστικά του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων δεν σταματά. Τρέχει μ’ αξιοσύνη κι έχει και άξιες συνεργάτριες τη Βαρβάρα Σταφυλάκη, νεαρή ψυχολόγο, την Έλενα Φανιουδάκη, που προαναφέραμε, με την άριστη απόδοση της κρητικής ντοπιολαλιάς.
Με πήραν με αμάξι από το σπίτι, αν και είμαστε τόσο κοντά με το ΚΑΠΗ, αλλά είπαμε υπάρχουν και τα προβλήματα που σε καθηλώνουν. Το ακροατήριο –αν και σχετικά λίγα άτομα αλλά τόσο αγαπητά και εκλεκτά, με συγκίνησε πολύ, γιατί ανάμεσά τους διέκρινα και γνωστές μορφές παλιών εκλεκτών μαθητών μου.
Έτσι, μετά την εισαγωγή και τις σχετικές ευχές για καλωσορίσματα επεσήμανα την παρουσία των παλιών μαθητών μου που με συγκίνησαν αφάνταστα. Θέλησα να αναφέρω τα ονόματά τους για καλωσόρισμα και να τονίσω τις συγκινητικές αναμνήσεις όλων μας.
Παρόντες ήτανε από μαθητές μου στη δεκαετία του ’80 ο κ. Νίκος Στάθογλου με τη γυναίκα του, σπουδαίος οικονομολόγος, ο γιατρός κ. Νίκος Αλεξ. Χοχλιδάκης, διαπρεπής γνωστός νευροχειρουργός, ο κ. Σταύρος Αρναουτάκης, ιδιωτ. υπάλληλος γιος της αδελφής μου, η κ. Χρυσούλα Γιαννιδάκη, υπεύθυνη Πολιτισμού του Δήμου μας, η κ. Ευαγγελία Δασκαλάκη, μαθήτριά μου και βαφτιστήρα της οικογένειας αλλά και παιδική φίλη των παιδιών μου, μια από τις «κουκλοκυρίες» της μικρής ηλικίας τους, όπως βεβαιώνει σχετική φωτογραφία που δείχνει έξι κοριτσάκια με τις κούκλες τους αγκαλιά, από τη φωτογραφική δουλειά του αείμνηστου συζύγου μου δασκάλου Μιχαήλ Ταχατάκη, ταλαντούχου στη φωτογραφία, με δεκάδες άλμπουμ φωτογραφιών της οικογένειας και των ταξιδιών μας, γεμάτες θύμησες…
Να και μια ξεχωριστή παρουσία στη σεμνή εκδήλωση, δυο μικροί μουσικοί της βραδιάς, γιοι παλιών παρόντων μαθητών μου. Ο ένας, ο Αλέξανδρος Νικολάου Χοχλιδάκης, στο πιάνο, και ο άλλος, Αριστείδης Νικολάου Στάθογλου, στα κρουστά. Δονήθηκαν οι καρδιές μας με το ταλέντο τους και γέμισε συγκίνηση η ψυχή μας! Να ζήσουν, Θε μου, και να προκόψουν στη ζωή τους!
Ακολούθησαν κεράσματα με χριστουγεννιάτικα επιτυχημένα γλυκά, φτιαγμένα από άξιες Αρχανιώτισσες νοικοκυρές. Δυο απ’ αυτές τις κυρίες, η Ελένη Γεράκη-Μπαλή και η Άννα Σεγρεδάκη –Στάθογλου, μα και η μικρούλα Νικολέτα Γεργεριτάκη, ζύμωσαν με παραδοσιακή συνταγή τα θαυμάσια κουλούρια της Πρωτοχρονιάς.
Γεμάτη η ψυχή μας με χριστουγεννιάτικες χαρές, δώσαμε και πήραμε ευχές για τη Γέννηση του Θεανθρώπου. Για τον καινούριο χρόνο 2020 που ευχόμαστε να είναι για όλη την πατρίδα μας χαρούμενος, ειρηνικός, με ζωή αναβαθμισμένη και υγεία για όλους. Χρόνια πολλά!