Κάπως διαφορετικό αποφάσισα να είναι το σημερινό περιεχόμενο του κειμένου μου. Μέσα στο πλαίσιο φυσικά της μικροϊστορίας μέχρι ένα σημείο, αλλά να έχει σχέση και με τα συμβαίνοντα στις μέρες μας που δυστυχώς δεν είναι λίγα. Και τι δεν ακούσαμε, τι δεν ακούμε, τι δε βλέπουμε.
Πέρα από τις πολυήμερες καταστροφικές και ολέθριες πυρκαγιές, τη δολοφονία του φιλάθλου από τους χούλιγκανς στην Αθήνα, τον πυροβολισμό σε βάρος του 29χρονου με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του (βλέπετε δεν υστερούμε σε τοπικό επίπεδο και φυσικά δεν μένουμε πίσω, πράγμα που επιβεβαιώνει την «πρόοδό» μας), τις ζεϊμπεκιές με τέτοια κάψα, τις διακοπές του υπουργού και ας καίγονται οι άλλοι, τις καρατομήσεις αστυνομικών (φανταστείτε να είχαμε και έφιππη αστυνομία θα έπρεπε να καρατομηθεί και αντίστοιχος αριθμών αλόγων), επίσης η εγκληματική οργάνωση που διέπραττε εμπορία ανθρώπων και παράνομες υιοθεσίες βρεφών.
Πάντα τα “μωρά” είχαν πέραση, τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν και τα μωράκια ενδιαφέρον και μάλιστα στο βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης όλα γίνονται! Χωρίς φόβο και προπαντός χωρίς ντροπή!
Ανάμεσα σ’ όλα αυτά άρχισαν να διαφαίνονται και κάποια κινήματα, όπως το κίδνημα της πετσέτας, το κίνημα της ρακέτας και το κίνημα της ομπρέλας του αιγιαλού (κάνω αυτό τον διαχωρισμό ενόψει των επερχόμενων εσωκομματικών διεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ για να μην υπάρξει κάποια παρερμηνεία και φυσικά και παρεξήγηση).
Κινήματα υπάρχουν από παλιά και σίγουρα οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται το κίνημα ή πραξικόπημα όπως καθιερώθηκε να λέγεται της πιτζάμας! Ένας χαρακτηρισμός που αποδίδεται στον μακαρίτη τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, επειδή οι επίδοξοι πραξικοπηματίες συνελήφθησαν κοιμώμενοι στα σπίτια.
Αρχηγός τους ήταν ο τέως δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης. Σκοπός τους; Η ανατροπή της τότε κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τα «σταγονίδια», όπως αποκαλούσε ο Αβέρωφ τα κατάλοιπα της Χούντας μέσα στο στράτευμα, βυσσοδομούσαν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πραγματικά πόσο ενδιαφέρουσες και σπάνιες φράσεις ή λέξεις χρησιμοποιούσαν οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι και πόσο όμορφα ηχούσαν; π.χ. βυσσοδομώ που σημαίνει δολοπλοκώ, πράττω δολίως, ραδιουργώ, βρομάω.
Τελικά, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι εύκολο να «αποπέμπεις λόγω προσωπικού ολισθήματος έναν υπουργό, όπως έγινε με τον πρώην υπουργό Δημόσιας Τάξης. Το δύσκολο είναι να εξυγιάνεις και να απαλλάξεις το σωμα από τις συμφύσεις. Είναι εύκολο να αλλάξεις υποψηφίους (περίπτωση περιφερειάρχη), το δύσκολο είναι να κάνεις την περιφέρεια στο σύνολό της να είναι αποτελεσματική, να αντεπεξέρχεται στις κρίσεις, να είναι κομμάτι της κεντρικής διοίκησης.
Είναι εύκολο να ξηλώσεις ομπρέλες και ξαπλώστρες σε κάποια παραλία. Το δύσκολο όμως εδώ είναι να ξηλωθεί το πολύ πολύ (και αυτό έχει παραγίνει) βαθύ κράτος που πάντα προστατεύει την ασυδοσία, τις αρπαχτές και αν συμβεί κάτι τότε χύνει κορκοδείλια δάκρυα. Συγχωρέστε με, αν δεν είναι έτσι. Όμως αφού διανύουμε προεκλογική περίοδο για λόγους ιστορικούς θέλω να αναφερθώ στα προεκλογικά μαγειρέματα και τις υποψηφιότητες περασμένων εποχών…
Τέτοιες μέρες… ενόψει των Δημοτικών εκλογών της Κυριακής 16ης Οκτωβρίου στα 1990. Διαβάζουμε στον τοπικό τύπο: «Η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου, στέλνει τα πρακτικά. Η Αθήνα αποφασίζει για τον δήμαρχο Ηρακλείου. Προβάδισμα Κληρονόμου στην πρόταση».
Πράγματι σε συνεδρίαση της Νομαρχιακής, τοποθετήθηκαν τα μέλη της και ξεχώρισαν τρεις υποψήφιοι για το αξίωμα του δημάρχου Ηρακλείου. Πρώτος ο Κώστας Κληρονόμος με είκοσι προτάσεις, δεύτερος ο Μάνος Φραγκιαδουλάκης με δέκαέξι και τρίτος ο Γιάννης Σταρίδας με δέκαπέντε προτάσεις. Ακολουθούσαν και άλλες προτάσεις, όπως του Μανόλη Παπαστεφανάκη (ένδεκα), του Κώστα Ασλάνη (δέκα) και του Χάρη Λασηθιωτάκη (πέντε).
Στην Αθήνα λοιπόν το μπαλάκι και τότε αποφασίστηκε να στηριχθεί η υποψηφιότητα του Κώστα Κληρονόμου.
Στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές της 16ης Οκτωβρίου το 1990 ο Κώστας Κληρονόμος πραγματικά εξελέγη δήμαρχος της πόλης μας με ποσοστό 65,19% υποστηριζόμενος και από τον συνασπισμό της Αριστεράς. Δεύτερος ήρθε ο Δημήτρης Μαλλιαράκης με 34,81% υποστηριζόμενος από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Όμως τα χρόνια περνούν… οι καιροί αλλάζουν. Σήμερα οι υποψηφιότητες είναι διαφορετικές, τα προσωπικά παιχνίδια έγιναν πιο έντονα από ποτέ, οι φιλοδοξίες και το ινάτι αρκετών στελεχών μπαίνει πιο μπροστά απ’ όλα, αλλά και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν το κύρος, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των προκατόχων τους σε διάφορα κόμματα.
Μπαλάκι σήμερα απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει για να πάει στην Αθήνα. Υπάρχει όμως η μπάλα που την πέταξαν κάποιοι στην εξέδρα!
Ας είναι…!