Όταν στις 30 Μαρτίου άρχιζε ο Γολγοθάς του Μιχάλη Λεμπιδάκη, ενός εκλεκτού συμπατριώτη μας, που έκανε το «λάθος» να δουλέψει σκληρά, να στήσει επιχειρήσεις, να δώσει δουλειά και ψωμί σε πολλούς ανθρώπους στη Κρήτη και σε όλο τον κόσμο και κατά συνέπεια να θεωρείται πλούσιος, «λεφτάς» και επομένως(;) μια περίπτωση στόχου εύκολου πλουτισμού για αετονύχηδες που καιροφυλακτούν παντού με «εφ’ όπλου λόγχη», κανένας, μα κανένας, δεν μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξη αυτής της περιπέτειας.
Κυρίως όσον αφορά τη χρονική της διάρκεια. Ούτε η Αστυνομία, ούτε οι ειδικοί διαπραγματευτές, ούτε η οικογένεια τον Μιχάλη, ούτε κανένας άλλος από όσους παρακολουθούσαν την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης…
Η λεπτότητα και κρισιμότητα του θέματος επέβαλε μια ειδική διαχείριση κυρίως μυστικότητας, σωστή κατά τη γνώμη μου, που έγινε σεβαστή και από τα ΜΜΕ. Όσα εγράφησαν ήταν ελάχιστα μπροστά στα υποθετικά σενάρια φαντασίας που κυκλοφόρησαν στην «πιάτσα».
Όμως η όλη υπόθεση θα περιγραφεί στα χαρτιά της δικογραφίας, θα κριθεί στα δικαστήρια και οπωσδήποτε δεν είναι το αντικείμενο τούτου του σημειώματος…
Θέλω να παραμείνω στον κρατικό οργανισμό που λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ και στο προσωπικό της που σήκωσε το βάρος των προσπάθειών για 6 ολόκληρους μήνες. Τη μακρόχρονη τραγική σιωπή και απομόνωση του Μιχάλη, την αγωνία της οικογένειας και μιας ολόκληρης κοινωνίας που ένιωθε την αόρατη απειλή της απαγωγής σε κάθε προσπάθεια οικονομικής προόδου των μελών της, τις πιέσεις των “ευαίσθητων” για αποτέλεσμα, τη κριτική των άσχετων για το «μα τι κάνει η αστυνομία», την πρωτογενή αγωνία και το άγχος που σε αυτές τις περιπτώσεις διακατέχει τους αστυνομικούς, τον αξιοζήλευτο επαγγελματισμό των αστυνομικών που διαχειρίστηκαν την υπόθεση αλλά και όλων εκείνων των συναδέλφων τους που υποστήριξαν με κάθε τρόπο τη μεγάλη προσπάθεια που έκαναν…
Θα ακουστούν και τώρα πολλά, μετά την ευτυχή κατάληξη της υπόθεσης. Πληροφορίες, ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις και πολλά άλλα που ίσως στο μέλλον τροφοδοτήσουν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Η πραγματικότητα όμως είναι ΜΙΑ!
Ότι η Αστυνομία έκανε άψογα τη δουλειά της. Χωρίς επάρσεις, χωρίς θριαμβολογίες, χωρίς διεκδικήσεις μεγαλόσταυρων και χωρίς βολέματα πάνω σε δάφνες δόξας!
Έκανε το χρέος της! Όπως το κάνει άοκνα πάντα, χωρίς σταματημό. Με υποδειγματικό επαγγελματισμό, με φιλότιμη προσπάθεια που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το καλώς εννοούμενο υπηρεσιακό καθήκον!
Με τα «αστυνομικά» γονίδια στο αίμα μου, λόγω πολύχρονης επαγγελματικής σταδιοδρομίας σε όλο το φάσμα της ιεραρχίας, δεν μπορώ παρά να νιώθω πολύ περήφανος και ευγνώμων για ότι προσφέρει στη κοινωνία μας η Ελληνική Αστυνομία. Νομίζω κάπως έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι συνάνθρωποι, ακόμη κι εκείνοι που έχουν αντιμετωπίσει τη σκληρότητα και την αυστηρότητά της που πολλές φορές δημιουργούν «ειδικές συνθήκες». Έχουν αλλάξει οι καιροί. Ας νιώσουμε πιο κοντά μας τους ανθρώπους που προτάσσουν το στήθος τους στα πιστόλια, στα καλάσνικωφ στα μαχαίρια, στις μολότοφ, στη βία, πολλές φορές με τραγικά για τους ίδιους αποτελέσματα, με μοναδικό σκοπό τη δική μας διαφύλαξη και προστασία…
Όπως εκείνα τα ανώνυμα και σιωπηλά παλληκάρια που εισέβαλαν σήμερα το πρωί στο κρησφύγετο των παρανόμων και γλύτωσαν το Μιχάλη από την αδηφαγία των απαγωγέων…Τα ονόματά τους δεν θα τα μάθουμε οι περισσότεροι ποτέ, ούτε θα δούμε τις φωτογραφίες τους πουθενά.
Οι ήρωες δεν επιδεικνύονται…
Οι πολίτες του τόπου μας δεν χρειάζεται να τα ξέρουν.
Χρειάζεται όμως να γνωρίζουν τις ικανότητες και τις δυνατότητές τους, όταν οι παράνομοι επιβουλεύονται τη ζωή και την περουσία των συνανθρώπων τους. Στο δρόμο τους για το κακό θα συναντούν πάντοτε επαγγελματίες «καλούς», που θα κουρεύουν τις παράνομες φιλοδοξίες τους και θα τους στέλνουν ανήμπορους στα σίδερα της φυλακής… Και σήμερα το απέδειξαν για μια ακόμη φορά…
* Ο Γιώργος Μηλιαράς είναι υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. εα και τ. δήμαρχος Οροπεδίου Λασιθίου