Στις 18 Οκτωβρίου 1981 το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, το κόμμα που ιδρύθηκε το 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε για πρώτη φορά με 47% στις μεταπολιτευτικές βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες την ελληνική αλλά κυρίως την τοπική επικαιρότητα διαπιστώνουμε ότι κυριαρχεί το νέο κύμα της ακρίβειας, οι εξελίξεις γύρω από τα θέματα της παιδεραστίας με την δωδεκάχρονη στον Κολωνό και η συζήτηση στα Μ.Μ.Ε. για τις καταστροφικές επιπτώσεις της κακοκαιρίας στην Αγία Πελαγία, στο Ηράκλειο και στη Σητεία.
Θα μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει κανείς ότι η σημαντική αυτή επετειακή ημερομηνία που άλλαξε τον ρου της πολιτικής την περίοδο της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.
Βέβαια το ίδιο φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και σε άλλες προηγούμενες επετειακές ημερομηνίες, γι’ αυτό προκαλεί εντύπωση το γεγονός της κοντής ιστορικής πολιτικής λαϊκής μνήμης, αλλά προπαντός η σιωπή των σύγχρονων αναλυτών της πολιτικής σχολιογραφίας, που στην παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ με ευκολία εγκωμίαζαν κάθε χρόνο το θέμα, εξυμνώντας το λαό για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ και τη σημαντική πολιτική και κοινωνική διάσταση της επετείου.
Δεν σχολιάζουμε την ξεχασμένη αυτή επέτειο για να αναδείξουμε τον εκλογικό θρίαμβο που πέτυχε τότε ένα κόμμα και έζησαν οι ψηφοφόροι του σε όλη την έκτασή του.
Δεν είναι το ζητούμενο της αναφερόμενης επετείου εκείνο που αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου επικρίθηκε από εχθρούς ή φίλους για τις υποσχέσεις που είχε δεσμευτεί προεκλογικά και δεν τις τήρησε ή δεν είχε σκοπό να τις τηρήσει.
Είναι εκείνο που ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέδειξε ως κυριότερη προεκλογική του δέσμευση όταν ο ελληνικός λαός «διψούσε» να δει την περιβόητη «αλλαγή» σ’ αυτόν τον τόπο.
Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου ήταν ο καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας και εάν τελικά οι πολιτικές του πέτυχαν ή εάν άλλες απέτυχαν, είναι βέβαιο ότι ο ίδιος ο λαός θα φταίει. Εκείνη την εποχή ικανοποιήθηκε ένα έντονο κοινωνικό συναίσθημα που έγινε πλειοψηφικό ρεύμα. Το αποτελούσαν οι μέχρι τότε πολιτικά απογοητευμένοι, οι αδικημένοι της κοινωνίας, οι παραπληροφορημένοι, οι λεγόμενοι μη προνομιούχοι Έλληνες.
Η αλλαγή έγινε, αλλά προωθήθηκε με τέτοιο τρόπο που ο Ελληνικός λαός δεν ήταν έτοιμος να δεχθεί ακόμη: Ώθηση συνολικά της κοινωνίας προς τα εμπρός, απότομα, χωρίς προετοιμασία, υποδομές και οικονομικές εξασφαλίσεις.
Ανάπτυξη χωρίς πρόνοια, βιοτικό επίπεδο χωρίς απαραίτητες εγγυήσεις, με δανεικά σε ένα λαό εργασιακά κακομαθημένο, παραπληροφορημένο και ευκολόπιστο, που ήταν μαθηματικά εξακριβωμένο ότι αυτή η αλλαγή δύσκολα θα μπορούσε να πετύχει.
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν το κόμμα του ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε την Ελλάδα, εξελίχθηκε, ωρίμασε και στην περίοδο της οικονομικής κρίσης συρρικνώθηκε.
Αργότερα στο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης είχε έρθει η ώρα να εκπληρωθεί το μήνυμα που είχε δώσει ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με την περίφημη φράση του: «Είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος».
Η φράση αυτή ήταν η επαλήθευση μιας παρακαταθήκης που ο ίδιος δημιούργησε, για ένα κόμμα που δεν ανέλαβε μόνο την ευθύνη που του αναλογούσε, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη από τα άλλα κόμματα, για τον αναπόφευκτο οικονομικό εκτροχιασμό της χώρας.
Στην οικονομική καταστροφή που οδηγήθηκε η χώρα, δεν είναι άμοιρη ευθυνών ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε η Αριστερά που παριστάνει την «αθώα περιστερά» σήμερα.
Η μεν πρώτη στάθηκε ανήμπορη να αντιδράσει και να πείσει το λαό για τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές, η δε δεύτερη ως αντιπολίτευση τα χρόνια των μνημονίων, υποδαύλιζε τις προσπάθειες εξυγίανσης της οικονομίας όποτε αυτές γίνονταν, παραπλανώντας το λαό στον αδιέξοδο δρόμο του λαϊκισμού και της εικονικής πραγματικότητας.
Αυτός πρέπει να είναι ο κυριότερος λόγος που οι Έλληνες σήμερα στη νέα εποχή μετά την οικονομική κρίση, ενόψει των νέων δυσκολιών που έρχονται από την παγκόσμια ενεργειακή κρίση, να θυμηθούν την επέτειο της 18ης/10/1981 και να αναρωτηθούν, γιατί δεν βγήκε το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου αληθινό, για να έρθει η πραγματική αλλαγή στον τόπο μας.