Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι αποφάσεις των πολιτικών προσώπων και κυρίως εκείνων που ενέχουν θέση πρωθυπουργού ή Προέδρου μιας χώρας, επηρεάζουν την ποιότητα ζωής σχεδόν όλων των πολιτών, και σε εξαιρετικά ακραίες περιπτώσεις, ειδικότερα, καθορίζουν σε μεγάλο ποσοστό και την πιθανότητα ζωής ή θανάτου σε μερικούς.
Η τελευταία επιδρομή και πανδημία του κορονοϊού, έφερε στο προσκήνιο κάποιες ζοφερές αλήθειες οι οποίες σε πολλά σημεία παρομοιάζουν με καταστάσεις που βιώνουν οι στρατιωτικοί γιατροί σε πολεμικά μέτωπα και κυρίως στην πρώτη γραμμή μιας δύσκολης και αποφασιστικής αναμέτρησης. Γρήγορες αναγκαστικά αποφάσεις και αυτόματες ενέργειες, που αφορούν όμως συγκεκριμένες ανθρώπινες ζωές. Είναι ευνόητο ότι απαιτείται σε αμφότερες τις περιπτώσεις ειλικρινής γνώση, ξεκάθαρη κρίση και απύθμενη σοφία. Οι όποιες φιλοδοξίες, πρέπει να μένουν πίσω!
Η πανδημία στην οποία αναφερόμαστε, έφερε μπροστά και πολυάριθμα ερωτήματα που αφορούν αποκλειστικά συμπεριφορές και πολιτικές αποφάσεις ηγετών μεγάλων κυρίως κρατών και με βαρύνουσα σημασία, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και όπως αποδείχτηκε, δυστυχώς, εκείνοι οι λαοί που έχουν δώσει, με οποιοδήποτε τρόπο και διαδικασία, τα σκήπτρα της εξουσίας σε λαϊκιστές ηγέτες, είναι τελικά εκείνοι με τα περισσότερα θύματα. Τα γεγονότα των ημερών είναι γνωστά και συντριπτικά.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην υπερδύναμη της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού, οι νεκροί της πανδημίας έφτασαν τις εκατό χιλιάδες, αλλά ο Πρόεδρός της ουδόλως δείχνει να αγωνιά. Περισσότερο τον απασχολεί το δημοφιλές γκολφ, όπως τον κατηγορεί ο μελλοντικός του αντίπαλος, και βεβαίως οι προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις του φθινοπώρου.
Οι δημόσιες τηλεοπτικές του δηλώσεις, οι γνωστοί διαπληκτισμοί με τους δημοσιογράφους μπροστά στις κάμαρες και οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές με τους άλλους ηγέτες του πλανήτη, κάθε άλλο παρά συνάδουν με το απαιτητικό του αξίωμα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τελευταία υποδύεται και επιδεικνύει ασύστολα τις ιατρικές του «γνώσεις» περί των παραγώγων της ανθελονοσιακής χλωροκίνης και τη θέση τους στην πρόληψη και την καταπολέμηση των επιπτώσεων του κορονοϊού στον ανθρώπινο οργανισμό.
Περνώντας στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα παρατηρήσουμε αβίαστα ίδιες και απαράλλαχτες ομοιότητες στις συμπεριφορές. Ο πρωθυπουργός Μόρις Τζόνσον, ζήλεψε τις επιστημονικές γνώσεις του πέραν του Ατλαντικού ομοϊδεάτη του και τον ακολούθησε κατά πόδας σε όλα. Σε νοοτροπία, δηλώσεις, εμφανίσεις και φυσικά ενέργειες.
Χρειάστηκε όμως να εγκαταλείψει εσπευσμένα το βρετανικό κοινοβούλιο, να διαβεί τη γέφυρα του Γουεστμίνστερ και να εισαχθεί με πολύ σοβαρά συμπτώματα στη μονάδα εντατικής θεραπείας στο απέναντι νοσοκομείο, το Σαιν Τόμας, όπου ευτυχώς κατάφερε μετά από πολυήμερη νοσηλεία να επιβιώσει.
Έτσι, έστω και αργά, κατάλαβε ότι η «ανοσία της αγέλης» είναι στην πραγματικότητα «ανοησία του ενός», αλλά που συνοδεύτηκε με πολυάριθμες απώλειες ψυχών των συμπατριωτών του, με ευθύνη, φυσικά, που θα βαραίνει τον ίδιο.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αναφέροντας περίπου τα ίδια και με τον ανεκδιήγητο Πρόεδρο της Βραζιλίας, Ζαΐχ Μεσσία Μπολσονάρου και τις πολυποίκιλες ιδιορρυθμίες του, όπως και για κάποιους άλλους πολιτικούς ηγέτες πάνω στον ταλαίπωρο πλανήτη μας.
Αλλά τα ερωτήματα που παραμένουν ανοιχτά είναι, χρειάστηκε λοιπόν η πανδημία ώστε να γίνουν, τόσο, γνωστά όλα αυτά; Μήπως τελικά η πανδημία αποτέλεσε τη νίκη των όποιων σοβαρών πολιτικών δυνάμεων απέναντι στον διάσπαρτο, γεωγραφικά, λαϊκισμό που ταλανίζει την πολιτική ζωή και τα συστήματα αρκετών χωρών;
Κι ακόμα, θα καταφέρει άραγε η πανδημία του κορονοϊού να επηρεάσει την κρίση των πολιτών όταν εκείνη θα έρθει, πρόσωπο με πρόσωπο, σε μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις; Ενώ οι σωματικές ασθένειες των πολιτικών ηγετών συζητούνται ανοιχτά, οι ψυχικές, σε αντίθεση, μένουν στα παρασκήνια, γράφει ο λόρδος Ντέιβιντ Όουεν, στο καλά διαρθρωμένο και επιστημονικά τεκμηριωμένο βιβλίο του «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία».
Αρκετοί απ’ όσους ηγέτες πέρασαν ήδη από τις σελίδες της ιστορίας, δεν έπασχαν από κάποια ψυχική νόσο, αλλά από ιδέα μεγαλείου, από μεγαλομανία. Η μεγαλομανία, ισχυρίζεται ο Όουεν, δεν είναι ασθένεια του ανθρώπου, του ατόμου, του πολιτικού, αλλά ασθένεια της συγκεκριμένης θέσης που κατέχει.
Είναι συχνή, στατιστικά, μετά από την ταχεία άνοδο στην εξουσία και με τη μεγάλη παραμονή σε αυτή, ειδικά όταν τα υπάρχοντα πολιτικά πλαίσια ελέγχου των πολιτικών είναι ασθενή και χαλαρά. Η μεγαλομανία των πολιτικών, λένε οι ψυχίατροι, εξαφανίζεται με την απώλεια της εξουσίας, όχι όμως και οι επιπτώσεις που άφησαν πίσω στους πολίτες της χώρας τους, θα προσθέταμε με τη σειρά μας!