Είναι ελάχιστες οι φορές στην ελληνική περιφέρεια που κάποιες ιστορικές στιγμές σε κάνουν υπερήφανο. Που σε κάνουν να λες ότι “ναι μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι”. Κάποιοι θεσμικοί κι αν δεν ξαγρυπνούν συστηματικά, τουλάχιστον λαγοκοιμούνται· εφημερεύουν στο πατριωτικό καθήκον εφ ω ετάχθησαν. Δεν είναι και πολλά άλλωστε τα παραδείγματα της Ιστορίας των Ελλήνων που οι αυτοδιοικητικές τους κοινότητες έχουν να επιδείξουν τέτοια ηρωικά αντανακλαστικά που θα ζήλευαν και οι πιο μεγάλοι παίχτες της διεθνούς διπλωματίας και οι στρατηγοί των μεγάλων μαχών.
Διότι, ας μην είμαστε επιλήσμονες και αγνώμονες οι σημερινοί, αυτή η Κρήσσα γη που ελεύθεροι εμείς απολαμβάνουμε σήμερα, είναι ποτισμένη με αίματα και σπαρμένη με κόκαλα ηρώων και θυσίες σε κάθε της σπιθαμή!
Και αυτό προφανώς όσοι είναι ανιστόρητοι, έρχεται η αυτοδιοίκηση του νησιού να τους το υπενθυμίσει. Ναι, με έναν εκτός από πολιτικό, και παιδαγωγικό τρόπο! Διότι, ξέρετε τι σημαίνει ένα πρωινό, εκεί που οι καπεταναίοι της Κάντια, όλου του νησιού, έχουν σηκωμένα τα μανίκια τους για να το ανεβάσουν ψηλότερα σε όλους τους τομείς, να μαθαίνεις ξαφνικά -από κουβέντες του καφενείου- ότι το αδηφάγο κράτος των Αθηνών έχει εδαφικές βλέψεις στα ιερά σου χώματα;
Και τι κάνεις λοιπόν; Μα το αυτονόητο! Επικαλείσαι το ιστορικό σου κλέος και συμπάσχεις με τον αδικημένο λαό σου! Αλλά πας και παραπέρα: Ζώνεσαι τ’ άρματα, τα φυσεκλίκια και τα μπαρουτόβολα σταυρωτά, μπαρουτοκαπνίζεσαι, φοράς τα άρβυλα και το χακί, βάζεις εμβατήρια στα μεγάφωνα της Λότζια, βαράς κωδωνοκρουσίες στο ρολόι της βασιλικής του Αγίου Μάρκου μέχρι το τελευταίο μετόχι στο βούργο του Μεγάλου Κάστρου και πας γραμμή κατά την Αλικαρνασσό στο αεροδρόμιο, για να οργανώσεις την αμυντική και επιθετική σου τακτική ενάντια στη σχεδιαζόμενη απόβαση από τους ιμπεριαλιστές των Αθηνών!
Σημαίνεις ταυτόχρονα και κόκκινο συναγερμό. Πολλαπλασιάζεις τις σκοπιές στα τείχη και τους προμαχώνες, κυρίως αυτούς που βλέπουν κατά τη θάλασσα. «Εξ αλός» πάντα άλλωστε ο κίνδυνος για τούτη την πολιτεία, που ‘χει τα στήθη της αφύλαχτα κατά τα κύματα.
Επίλεκτα σώματα μπαρουτοκαπνισμένων εκπροσώπων των Κρητών, εμπνεόμενα από το σύνθημα των Θερμοπυλών και του Λεωνίδα στο λάβαρό τους, ενώ αμύνονται οχυρωματικών θέσεων σε υψώματα νότια του διεθνούς αεροδρομίου «Νίκος Καζαντζάκης» υπό την αρχιστρατηγία του Δήμου Ηρακλείου, της Περιφέρειας Κρήτης και λοιπών συμμαχικών δυνάμεων για να υπερασπιστούν την επαπειλούμενη απώλεια εντριτιάς της έκτασής του, από το αδηφάγο Κράτος των Αθηνών. Αναμένεται οσονούπω διογκούμενο, μέγα φιλοκρητικό ρεύμα συμπαράστασης από την Εσπερία. Ο δίκαιος αγώνας των Κρητών για την υπεράσπιση της πατρώας γης που ξαναγράφουν ηρωικές σελίδες Ιστορίας, συγκλονίζει και εμπνέει για άλλη μια φορά τους λαούς της Δύσης.
Καλείς όλους τους καπεταναίους, τους πρωτοκεφαλάδες, τους πρωτοσπαθάριους και το αρχοντολόι της κραταιάς πολιτείας και ταμπουρώνεσαι στα υψώματα γύρω από το αεροδρόμιο. Κάνεις όμως και το πιο σπουδαίο: Κάνεις νεύμα σε άπαντα τα τοπικά ΜΜΕ για τούτη την ασύμμετρη απειλή που δέχεται ξανά το Μεγάλο Κάστρο, και ξεκινάς τα επαναστατικά σου καλλιστεία μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα. Έχουμε casus belli τους λες, με μορφή δραματικού μηνύματος! Σχεδόν διαγγέλματος. Διότι, κάθε επανάσταση και κάθε επαναστάτης (χωρίς αιτία) εκτός από τα άρματα, πρέπει να ζωστεί και το κατάλληλο ιδεολογικό υπόβαθρο της αντίστασής του!
«Τούτο το χώμα δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει» είναι σα να λες σχεδόν αντιγράφοντας το Ρίτσο. Και αρχίζεις σχεδόν την αφήγηση ενός πολεμικού έπους που έρχεται από πολύ μακριά. Από τον Λεωνίδα και τις Θερμοπύλες.
Άμα είσαστε λοιπόν μάγκες στην Κυβέρνηση και στο ΤΑΪΠΕΔ, ελάτε να κάνετε εσείς το Master Plan της έκτασης, χωρίς να μας ρωτήσετε! «Μολών Λαβέ» λοιπόν σα να λες, χωρίς να το λες ακριβώς. Αλλά κι αυτό να μη λες, λες το άλλο το «no pasaran» το εξίσου επαναστατικό των Σαντινίστας από τη Νικαράγουα! Δεν θα περάσετε λοιπόν ιμπεριαλιστές των Αθηνών στα χώματα της Αλικαρνασσού χωρίς να μας ρωτήσετε!
Διότι εμείς στην Κρήτη, όχι τόσο την Ιστορία της αλλά τους υπέρτατους συμβολισμούς της, τους έχομε οξυγόνο της ζωής μας! Μη νομίζετε ότι ξεχάσαμε το σιδερένιο θεριό του Μίνωα, τον Τάλω που τριγύριζε στις ακτές του νησιού και δεν άφηνε ούτε κουνούπι να πατήσει πόδι! Μη νομίζετε ότι ξεχάσαμε το άδικο αίμα, φόρο των νεανίδων και των νέων της Κρήτης του Μίνωα που ξέπλενε το χρέος προς την αδηφάγο Αθήνα!
Σιγά μη σας αφήσουμε να λιμπίζεστε εσείς τη γιαλοπερίχυτη γη μας, και να ξερογλύφεστε σκεφτόμενοι τη μελλοντική προοπτική τούτων των παραλιακών φιλέτων χωρίς τη συγκατάθεσή μας!
Σιγά μην αφήσουμε να οργανώσετε εσείς το χώρο των 3500 στρεμμάτων πάνω στα κύματα! Σιγά μην σας αφήσουμε να μην αντιγράψετε το παγκόσμιο υπόδειγμα της πολεοδομικής οργάνωσης του Μεγάλου Κάστρου! Αυτό που οι καμπύλες της Ευκλείδειας γεωμετρίας και οι μαίανδροι του λαβύρινθου, έχουν καπελώσει τις ευθείες γραμμές του Ιππόδαμου! Σιγά να μη σας αφήσουμε να χωροργανώσετε μια παρθένα γη χωρίς την τεχνογνωσία της αυθαιρετούπολής μας! Διότι, εμείς οι πρωτοκεφαλάδες της Κάντια, το βάρος της ιστορικής μας συνέχειας και της συνείδησης, το ‘χουμε ιερή και όσια παρακαταθήκη.
Ο τόπος, ο χώρος και η μνήμη συνοικούν μέσα μας. Δεν θα αφήσουμε άλλους να σχεδιάζουν για εμάς. Οι ήρωές μας και η Ιστορία μας, μας κρατάνε από το χέρι και μας καθοδηγούν καθημερινά.
Έχουμε στον ομφαλό της πόλης μας, το Ηρώον, αυτό το παλλάδιο της μνήμης των αγώνων και σύμβολο της Ιστορίας της Κρήτης. Και στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, το έχουμε επάξια αναδείξει σαν τον καλύτερο αστικό σκουπιδότοπο και υποδειγματικό ουρητήριο στην καρδιά μιας πόλης που σέβεται την Ιστορία και τον πολιτισμό της. Γιατί να μην δώσουμε λοιπόν και στο κεντρικό κράτος την τεχνογνωσία μας στο πως θα οργανώσουμε υποδειγματικά έναν χώρο 3500 στρεμμάτων πάνω στη θάλασσα για τις μέλλουσες γενιές;
Στα άτομα η ζωή από μόνη της είναι μια παράσταση και ο κόσμος μια σκηνή. Στις συλλογικότητες, από τότε που οι κοινωνίες οργανώθηκαν στο άθλημα των κοινών υποθέσεων αυτό που είναι δύσκολο, είναι να πετύχεις την σωστή αναπαράσταση πολλών ζωών μαζί για να μπορέσεις να βελτιώσεις τη μεγάλη σκηνή, που λέγεται Κόσμος. Λέξη που έρχεται από πολύ μακριά, από τη λέξη «κοσμώ». Και ανάλογα με τι είδους αναπαράσταση κάνεις, έχεις και τα αντίστοιχα αποτελέσματα: Ακμές ή παρακμές, σοβαρότητες ή κωμωδίες, νίκες ή ήττες, παραγωγικό έργο ή γραφικότητες…
Η ιστορία αυτού του σημειώματος βγαίνει από μια τέτοια πρόσφατη παράσταση της συλλογικής μας ζωής, που κάθε ομοιότητα με γεγονότα ή πράγματα μπορεί και να μην είναι εντελώς συμπτωματική. Γιατί ακριβώς ο δημόσιος βίος δεν απαλλάσσεται από την ασυλία της κριτικής. Ακόμη κι αν αυτός μπορεί να εκληφθεί ως «σθεναρή άμυνα και υπεράσπιση του πατρίου εδάφους» (τα εισαγωγικά δικά μας). Έτσι κι αλλιώς οι λέξεις έχουν χάσει προ πολλού, εκτός από τους τόνους, και τα νοήματά τους.
Και για να σοβαρευτούμε: Ο τοπικός πολεοδομικός σχεδιασμός, οι χρήσεις γης και ένα βιώσιμο αστικό διαχειριστικό σχέδιο μιας τεράστιας παρθένας έκτασης ακριβώς στα χνώτα μιας πόλης που σφαδάζει από την κατά συρροή τέλεση πολεοδομικών εγκλημάτων ενός και βάλε αιώνα, με κύριο υπεύθυνο την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι μια πολύ-πολύ σοβαρή υπόθεση για να τη διαπραγματευτείς με ένα θεσμό που την έχει μετατρέψει σε μια τραγική και αβίωτη τσιμεντούπολη, όνειδος στην Ιστορία της και τον σύγχρονο κόσμο. Αλλοίμονο αν (ξανα)μπεί η χωροταξία σε διάλογο με τον φρικτό λαϊκισμό του καφενείου…