Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μιας θεαματικής και τρομακτικής τουρκικής επιθετικότητας στα σύνορά της με τη Συρία για τους γνωστούς λόγους οι οποίοι αναλύθηκαν κατά κόρον. Την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, είναι αδύνατον να μαντέψει κάποιος πού θα σταματήσει η όλη επιχείρηση, σε διπλωματικό επίπεδο.
Προς τα ανατολικά μας, φαίνεται πως έχουν δρομολογηθεί δραματικές γεωπολιτικές εξελίξεις οι οποίες είναι αμφίβολο αν θα αφήσουν τα σύνορα κάποιων χωρών εκεί όπου βρίσκονταν προηγουμένως, ή θα θέσουν τα θεμέλια για κάτι άλλο, μελλοντικά.
Η γειτονική μας χώρα κλιμακώνει την κρίση και δεν φαίνεται διατεθειμένη να εγκαταλείψει την επιθετικότητα έναντι όλων των γειτόνων της. Στην απ’ εδώ μεριά του Αιγαίου, οι υπεύθυνοι παρακολουθούν την όλη κατάσταση με φαινομενική ψυχραιμία και εγρήγορση, ελπίζουμε, και φυσικά δεν μπορούμε να είμαστε παντελώς σίγουροι αν θα μπορεί να γίνει την ίδια στιγμή κάτι καλύτερο πάνω σε αυτό το θέμα.
Η ένταση γύρω από την Κύπρο, επίσης, βρίσκεται ήδη σε ανοδική πορεία και, όπως δείχνουν οι ενέργειες της Τουρκίας, δεν πρόκειται να αφήσει σε ηρεμία την Κυπριακή Δημοκρατία ώστε να εξερευνήσει τις πηγές της για νέους ενεργειακούς πόρους που τόσο τής είναι απαραίτητοι.
Η Τουρκία παρουσιάζεται ευθαρσώς ωσάν αναδυόμενη περιφερειακή δύναμη, η οποία επιχειρεί να έχει τον πρώτο λόγο στην περιοχή και συνομιλεί ευθέως με Ρωσία και Αμερική. Παράλληλα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της τουρκικής κοινωνίας παρουσιάζεται μια περίεργη έξαρση εθνικισμού, η οποία βεβαίως πρέπει να μας ανησυχεί.
Από την άλλη μεριά, εμείς ασχολούμαστε αμέριμνοι και μισο-υπνωτισμένοι με ήσσονος σημασίας θέματα, ωσάν να μας απασχολούν άλλα σοβαρότερα και όχι άμεσα τα προαναφερόμενα κρίσιμα. Αίφνης, επιπλέον, ήρθε στο προσκήνιο και τις τηλεοπτικές οθόνες μας η περίπτωση μιας κινηματογραφικής ταινίας και το θέμα της εισόδου νεαρών στις κινηματογραφικές αίθουσες, κάτω του επιτρεπτού ορίου ηλικίας, με αντεγκλήσεις ένθεν κακείθεν, οι οποίες αγγίζουν το όριο της γελοιότητας, για τον απλούστατο λόγο ότι σαφώς και υφίστανται σχετικοί νόμοι ανεξαρτήτως ότι κανένας δεν ασχολείται με την εφαρμογή τους, ένα προκλητικό φαινόμενο, συνηθισμένο πια στην ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, οι στρατιές των μεταναστών και των προσφύγων, καλά κρατούν.
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών δείχνουν, όμως, ότι κάτι άλλαξε στην όλη αντιμετώπιση του θέματος. Μάλλον έχουν συμβιβαστεί, στο τελευταίο τρίμηνο, με την κατάσταση και προσπαθούν να κατανείμουν δεξιά και αριστερά την πληθώρα των καινούργιων επισκεπτών μας.
Μαζί με όλα αυτά, ερώτημα μεγάλο αποτελεί η στάση των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και η εγκατάλειψη των Κούρδων στο έλεος της μοίρας τους και των Ρώσων που φαίνεται πως αναβαθμίζονται στην περιοχή, αλλά με τι ανταλλάγματα απέναντι στην Αμερική, άραγε;
Ένα άλλο μείζονος σημασίας θέμα της χώρας, είναι αναμφίβολα η ψήφος των Ελλήνων μεταναστών, ή του απόδημου ελληνισμού, ή της ελληνικής διασποράς, όπως ονομάζεται, στις άλλες χώρες και ηπείρους. Είναι οι εκπατρισθέντες πατριώτες μας οι οποίοι για τους δικούς τους λόγους εγκατέλειψαν τα ελληνικά χώματα και αναζήτησαν την τύχη τους κάπου αλλού, αφού εγκαταστάθηκαν σε αλλότρια μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Παρά το γεγονός όμως ότι βρίσκονται μακρυά, αρκετοί από αυτούς, εξακολουθούν να διατηρούν, σε άλλοτε άλλο βαθμό, κάποιου είδους σχέση με τη χώρα μας, τη χώρα και της δικής τους βεβαίως καταγωγής. Αρκετοί διατηρούν υλικές σχέσεις με μας, άλλοι πολιτιστικές και άλλοι αποκλειστικά συναισθηματικές.
Τα νούμερα βεβαίως όλων αυτών είναι κάπως δύσκολο να καθορισθούν επακριβώς, αφού πολλοί είναι εκείνοι που ανήκουν στη δεύτερη ή τρίτη γενιά, ενώ άλλοι προέρχονται από μικτούς γάμους. Όλοι τους, όμως, αποτελεί κρίσιμο και εξαιρετικά χρήσιμο κομμάτι του ελληνισμού, από το οποίο εμείς πολλά έχουμε να μάθουμε και να κερδίσουμε.
Η ιστορία τους, είναι χρήσιμη και διαφωτιστική, διαχρονικά. Για να έρθουμε στο θέμα μας, πέρα από τις όποιες επιφανειακές διαφορές των πολιτικών μας κομμάτων, μήπως θα έπρεπε να επικρατήσει και λίγη σοβαρότητα, και να γίνει μια σοβαρή προσπάθεια ώστε να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με όλους αυτούς;
Αλήθεια τι πιο ωραίο από το να εκλεγούν κάποιοι βουλευτές από τη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ωκεανία, οι οποίοι να κάθονται δίπλα-δίπλα στα έδρανα του κοινοβουλίου με τους δικούς μας; Ας μειωθούν σε αριθμό οι δικοί μας, και οι υπόλοιποι έστω μειωμένοι κατά δέκα ή δεκαπέντε, θα τα καταφέρουν χωρίς αυτούς!
Με μια μικρή κίνηση θα έρθουν κοντύτερα στην Ελλάδα, οι δικοί μας μετανάστες, με ό,τι θετικό συνεπάγεται αυτό. Όσον αφορά για τον τρόπο της ψήφου και της εκλογής τους, η επιστήμη της πληροφορικής, σήμερα, προσφέρει άπειρες, απλές και ενναλακτικές μεθόδους και λύσεις.
Λίγη ευελιξία και φαντασία στο αρτηριοσκληρωτικό μυαλό κάποιων, αρκεί να έρθουν όλοι οι πρώην πατριώτες μας πιο κοντά στις προγονικές εστίες. Πρωτίστως για τη χώρα, η οποία ετούτη τη στιγμή τούς έχει ανάγκη όσο ποτέ!