Στα γήπεδα αναστέναζε η Ελλάδα στη δεκαετία του ’70, κατά τον αριστοφανικό τραγουδοποιό της εποχής, Διονύση Σαββόπουλο. Η σημερινή Ελλάδα αναστενάζει παντού!
Αναστενάζει στις ΜΕΘ των νοσοκομείων μας που δοκιμάζονται οι ζωές, στα εμβολιαστικά κέντρα, στις ατελείωτες ουρές για τεστ, στις λαϊκές αγορές, τα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα όπου η ακρίβεια χτυπάει κόκκινο, στα γηροκομεία που «ξαποσταίνουν» οι απόμαχοι της ζωής, τα περήφανα γηρατειά, στα χαμηλά σπιτάκια των ανήλιαγων στενών που δεν έχουν να πληρώσουν το πανάκριβο ρεύμα, στα κοινωνικά δίκτυα που βγαίνουν στη φόρα τα εσώψυχα του καθενός πικραμένου, στους αναπαυτικούς καναπέδες που έχουν απέναντί τους την TV της αποχαύνωσης, και βέβαια στα «σύννεφα» από τα οποία κατακρημνίζεται η κοινωνία κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα μια συμφορά.
Στους δρόμους αναστενάζει σήμερα η Ελλάδα, στις πλατείες και στα σοκάκια της πόλης. Μιας πόλης που γίνεται ολοένα και πιο απρόσωπη, πιο αφιλόξενη και πιο εχθρική. Το κακό της το πρόσωπο το έδειξε και πάλι, ετούτη τη φορά σε σοκάκι της συμπρωτεύουσας.
Στην περιοχή Χαριλάου, έξω από το σπίτι του άτυχου Άλκη Καμπανού που έτυχε να βρεθεί εκεί με την παρέα του, στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Αυτό ήταν και το «αμάρτημά» του, που το πλήρωσε όμως πολύ ακριβά με την ίδια του τη ζωή… Ο Άλκης και οι φίλοι του δεν είχαν κάτι να μοιράσουν με τους «λεβέντες» που τους επιτέθηκαν. Είχαν όμως εκείνοι. Την ομάδα τους!
Αυτή τουλάχιστον πίστευαν πως υπερασπίζονταν εκείνη τη στιγμή, σκορπώντας τον τρόμο και το θάνατο. Στα χέρια τους κρατούσαν μαχαίρια, σουγιάδες, λεπίδες, λοστούς και δρεπάνια, ενώ η ψυχή τους ξεχείλιζε από οργή, θυμό, μίσος, έχθρα, χολή και φανατισμό…
Ο θάνατος χρειάστηκε μονάχα εξήντα δευτερόλεπτα για να πάρει τη ζωή ενός 19χρονου αγοριού και να βυθίσει στο πένθος την οικογένειά του.
Με συγκλόνισαν τα λόγια ενός καλού μου φίλου από τη Θεσσαλονίκη, κατοίκου της περιοχής: «Το φονικό έγινε μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι μου. Σε αυτά τα στενά κυκλοφορεί ο γιος μου με την παρέα του. Θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί στη θέση του Άλκη!».
Ο Άλκης θα μπορούσε να είναι το παιδί του καθενός από εμάς. Έτσι πρέπει να το βλέπουμε, γιατί έτσι είναι. Μόνο έτσι μπορούμε να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα.
Με λουλούδια, κεριά, κασκόλ, φανέλες και δεκάδες μηνύματα πλημμύρισαν το σημείο που δολοφονήθηκε ο άτυχος 19χρονος φοιτητής. Ένα μήνυμα που άφησε στο σημείο της τραγωδίας κάποιος οπαδός αντίπαλης ομάδας από εκείνη του Άλκη, έγραφε μεταξύ άλλων: «Να μην ξαναπάει κανένας μας στο γήπεδο. Τους σιχάθηκα όλους…».
Τα καλά μας τα κανάλια όμως, κάποιων εκ των οποίων μάλιστα τα αφεντικά τους «τυγχάνει» να είναι και πρόεδροι μεγάλων ΠΑΕ, αφού πρώτα «έχυσαν» τα απαραίτητα τηλεοπτικά τους κροκοδείλια δάκρυα, στη συνέχεια επισήμαναν το γεγονός ότι, η δολοφονία του Άλκη δεν αφορά τις ομάδες, τους φιλάθλους, τους οργανωμένους οπαδούς, αλλά κάποιους περιθωριακούς τύπους της κοινωνίας μας.
Είναι όμως πράγματι έτσι; Δεν τους αφορά; Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Εδώ και χρόνια το σύστημα αυτό του λεγόμενου «επαγγελματικού ποδοσφαίρου», σε αγαστή πάντα συνεργασία με το εκάστοτε πολιτικό μας σύστημα, εκκολάπτουν, ανατρέφουν, παράγουν και αναπαράγουν αφιονισμένους φιλάθλους, απαίδευτους οπαδούς και δυσαρεστημένους πολίτες.
Το κράτος υποστηρίζει αυτές τις δομές αθλητισμού με γενναίες επιχορηγήσεις και αρκετές φοροαπαλλαγές, ενώ από τις υπερσύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις τους δεν ωφελείται η νεολαία μας, αλλά επωφελούνται μονάχα οι ιδιωτικές εταιρείες, όπως είναι οι διάφορες ΠΑΕ και οι ΚΑΕ της χώρας. Οι μεγάλες ΠΑΕ μάλιστα, έχουν τεράστια δύναμη, οικονομική και κοινωνική και συνιστούν άλλο ένα ισχυρό παράκεντρο εξουσίας στη χώρα μας, αφού μπορούν να χειραγωγούν μεγάλες εύπλαστες μάζες και να τις κατευθύνουν ακόμα και πολιτικά.
Η κυβέρνηση εξήγγειλε ανάληψη δράσης, αγνοώντας ίσως όμως ότι η οπαδική βία είναι το «σύμπτωμα» και όχι η «ασθένεια». Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε ότι «η κοινωνική ρίζα του μίσους αντιστοιχεί στο κλείσιμο της κοινωνίας, των θεσμών και των φαντασιακών σημασιών που τη στηρίζουν». Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συμπίπτουν συχνά με την τάση της κοινωνίας να κλείνεται στον εαυτό της. Στις κλειστές κοινωνίες καταργούνται οι ατομικές αναστολές και απελευθερώνεται η επιθετικότητα.
Έτσι δημιουργείται ο φανατισμός που χωρίζει τον κόσμο σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Οι φανατισμένοι αναζητούν πάντα απέναντί τους έναν εχθρό και όταν δεν τον βρίσκουν τον επινοούν, ταυτίζοντας τον εαυτό τους με το «έμβλημα» που λατρεύουν. Μια απαράδεκτη φωτογραφία με ένα μαχαίρι καρφωμένο σε τραπέζι που ανήρτησε στα τέλη Νοεμβρίου στο instagram ο γιος του προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, μετά την ήττα της από τον Άρη, προφητική…
Η Πολιτεία, αμέσως μετά τη δολοφονία του Άλκη, ήξερε πολύ καλά πού να στρέψει την προσοχή, αλλά και τις έρευνές της. Στους οργανωμένους συνδέσμους οπαδών ομάδων των μεγάλων αστικών κέντρων, και όχι βεβαίως χωρίς λόγο. Τα ευρήματα της γρήγορης και πρόχειρης έρευνας ανέδειξαν και το μέγεθος τόσο του προβλήματος που υπάρχει, όσο και των ευθυνών της ίδιας της Πολιτείας για την παθητική στάση που διατηρεί απέναντι στην ανεξέλεγκτη οπαδική βία.
Οι περισσότεροι από τους συνδέσμους που ελέχθησαν δεν διέθεταν καν άδεια λειτουργίας, ενώ τα «γραφεία» τους αποτελούσαν γιάφκες με ρόπαλα, λοστούς, μαχαίρια, τσεκούρια, δρεπάνια, κράνη και άλλα πολύτιμα αξεσουάρ «αθλητικής περιβολής». Τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη φοβούνται-λέει-πλέον να πουν τι ομάδα είναι…
Οι «λεβέντες» που έσφαξαν τον Άλκη δεν ήταν κάποιοι ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι που είχαν σκοπό να φοβίσουν οπαδούς αντίπαλης ομάδας. Πρόκειται για μέλη νεοναζιστικής-φασιστικής «φράξιας» που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε ένα μέρος των οπαδών του «Δικεφάλου του Βορρά».
Η συμμορία παραπέμπει σε αμιγώς εγκληματική οργάνωση, τα μέλη της οποίας κυκλοφορούσαν στην πιάτσα με ψευδώνυμα («Αθηναίος», «ποδοσφαιριστής», «Μεγάλος», «Ντίνος» κ.λ.π.). Στα κατά τόπους γήπεδα της χώρας, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες που διεξήχθησαν κανονικά και με τον νόμο, τίμησαν τη μνήμη του Άλκη κρατώντας ενός λεπτού σιγή! Τόσος ήταν ο χρόνος που του αφιέρωσαν. Όσος δηλαδή και ο χρόνος των δημίων του για να του αφαιρέσουν τη ζωή!
Το ελάχιστο όμως που όφειλαν να κάνουν οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ όλης της χώρας, αν πραγματικά ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη του Άλκη, αλλά και να στείλουν ένα ηχηρό καταγγελτικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ήταν να αναβάλουν όλα τα παιχνίδια της επόμενης αγωνιστικής. Δεν το έκαναν όμως και αρκέστηκαν στο να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή. Γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άλκη! Κι όμως, έγινες τατουάζ σε εφηβικά μπράτσα και σύνθημα σε φοιτητικά πανό.
Οι Άγγλοι για να καταπολεμήσουν τον χουλιγκανισμό κατά τη δεκαετία του ‘80, απέσυραν τις ομάδες τους από όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για μια πενταετία, εκσυγχρόνισαν τα γήπεδά τους, αυστηροποίησαν τη νομοθεσία τους και σήμερα με το αζημίωτο εξάγουν τεχνογνωσία.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα και δεν ξέρουμε εμείς τέτοια κόλπα. Εδώ απλώς τροποποιούμε λίγο τους ποινικούς μας κώδικες, ξορκίζουμε το κακό με αφορισμούς και υποσχέσεις, ευχόμαστε κάθε φορά να είναι αυτό το τελευταίο θύμα και κρατάμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του! Μετά τα ξεχνάμε όλα και προχωράμε…
Ο φίλος μου από τη Θεσσαλονίκη με ενημέρωσε ότι την επόμενη Κυριακή της δολοφονίας του Άλκη, με το αίμα του παιδιού να είναι ακόμα νωπό, σε τοπικό πρωτάθλημα στην Γαλάτιστα Χαλκιδικής, 40 μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σημείο της τραγωδίας, αφού πρώτα κράτησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του αδικοχαμένου οπαδού, κατά τη διάρκεια του αγώνα πλακώθηκαν όλοι με όλους μεταξύ τους…
Όσο συνεχίζει να είναι «όλη η Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα», όσο οι άρχοντες αυτού του τόπου επιμένουν να μην προστατεύουν τους πολίτες του, και όσο εσύ εξακολουθείς «να μιλάς σαν πτώμα πέφτοντας διαρκώς από τα σύννεφα» κάθε φορά που έρχεται μια συμφορά, θα συνεχίσουμε να κοιτάζουμε αμήχανοι, μέσα από την «τρύπια στέγη της παράγκας», εκεί ψηλά στον ουρανό μας, τους «Άλκηδες» να μας χαμογελούν…
https://moschonas.wordpress.com