Όταν επισκέφτηκα προ ετών το Βιετνάμ, είχα αφιερώσει αρκετές μέρες στο κεντρικό του τμήμα. Δεσπόζουσα θέση σε αυτό κατέχει η πόλη Ντα Νανγκ, η μεγαλύτερη στο κεντρικό Βιετνάμ και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της χώρας. Αγκαλιασμένη από τα απόκρημνα βουνά ύψους 700-1500 μέτρων από τη μια μεριά και από τη θάλασσα της νότιας Κίνας από την άλλη με τις υπέροχες παραλίες γεμάτες λευκή άμμο, βρίσκεται 750 χιλιόμετρα νότια του Ανόι και 960 χιλιόμετρα βόρεια της Χο Τσι Μινχ. Φυσικά κυριαρχεί το τροπικό κλίμα με μουσώνες και τις δύο εποχές.
Οι θερμοκρασίες είναι υψηλότερες μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου όταν γεμίζουν τα ξενοδοχεία και οι παραλίες της. Η αγορά Χαν στο κέντρο της πόλης, στις δυτικές όχθες του ομώνυμου ποταμού δείχνει τα μεγέθη και την ποικιλία των αγαθών. Δεν είναι αυτό όμως που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, αλλά τα καινούργια μεγάλα κατασκευαστικά έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη στην πόλη, μεταξύ των οποίων αρκετά παραθαλάσσια ξενοδοχεία-θέρετρα γνωστών πολυεθνικών εταιρειών δυτικών συμφερόντων στις μακριές παραλίες της κι ακόμα σύγχρονων πολυκατοικιών, γηπέδων γκολφ, μαρίνες, πολυτελείς βίλες καθώς και ξένα σχολεία.
Ο τουρισμός όπως δείχνουν οι σχετικοί δείκτες εξελίσσεται σήμερα σε ζωτικότατο στοιχείο της οικονομίας της Ντα Νανγκ. Βεβαίως η περιοχή οφείλει πολλά στο γεγονός ότι αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο και στην εγγύτητά της σε τοποθεσίες παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, συμπεριλαμβανομένης της παλιάς αυτοκρατορικής πόλης Χουέ. Η ιστορία έχει καταγράψει αμέτρητες μάχες των Αμερικανών στα περίχωρα της πόλης σε κείνον τον σημαδιακό πόλεμο. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν βαριά, υπέστησαν απάνθρωπες βιαιοπραγίες, και άλλοι ερωτεύτηκαν Βιετναμέζες και τις πήραν μαζί τους στην Αμερική.
Πολλά χρόνια, τώρα, οι χτυπημένοι από την ‘Namstalgia’, όπως αποκαλούν την νοσταλγία μερικών Αμερικανών ταξιδιωτών για κάποιες πτυχές του πολέμου, άρχισαν να καταφτάνουν εκεί αλλά δείχνουν να ενδιαφέρονται, εκτός από τους φοίνικες, τις παραλίες, τα τροπικά νερά και τα γήπεδα γκολφ, για ένα ‘καθαρτικό ταξίδι’ πλημμυρισμένο με ενοχικές αναμνήσεις. Συρρέουν εκεί για να δουν τα ελάχιστα πλέον απομεινάρια των μαχών τους σε κάθε γωνιά των δρόμων, ειδικά μετά την εξομάλυνση των σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1995.
Οι απευθείας πτήσεις προς το Βιετνάμ των αμερικανικών αεροπορικών εταιρειών, βοήθησαν τα μέγιστα στη δημιουργία του σχετικού ρεύματος με συνεχώς ανοδική πορεία από ανθρώπους της άλλης πλευράς του Ειρηνικού που περίμεναν ανυπόμονα να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο που να οδηγούσε στην αποκατάσταση των ομαλών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Άλλωστε πολλοί Αμερικανοί έχουν συζύγους Βιετναμέζες και παιδιά μαζί τους που γεννήθηκαν από δω ή από εκεί, άλλοι που γύρισαν πίσω μερικά χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και αποκατέστησαν τη σχέση τους με αυτές, μερικοί μένουν εδώ, κάποιοι απ’ εκεί, αλλά που γυρίζουν για διακοπές, ατενίζοντας την ιστορία από την πλευρά των ηττημένων.
Όταν ζούσα κάποιες δεκαετίες πριν στο Λονδίνο, περιφερόμενος τις ευχάριστες Κυριακές τις γέφυρες του Τάμεση, εστιάστηκα κάποια στιγμή στη γέφυρα Blackfriars, μια ιστορική γέφυρα, προσπαθώντας να ακούσω τι ακριβώς έλεγε ο ξεναγός σε ένα γκρουπ Ιταλών.
Σύντομα έμαθα πώς εκεί μια καλοκαιρινή μέρα βρέθηκε κρεμασμένος ο Ρομπέρτο Κάλβι, ένας Ιταλός τραπεζίτης με περίεργες διασυνδέσεις. Τελευταία διάβασα στην εφημερίδα ‘Πατρίς’ του Ηρακλείου ότι κάποια τμήματα παλιού ξενοδοχείου της 25ης Αυγούστου, αρχίζουν να καταρρέουν λόγω παλαιότητας και ανύπαρκτης συντήρησης, έτσι ώστε οι αρχές του Δήμου σκέφτηκαν ακόμα και την μερική απαγόρευση διέλευσης πεζών από εκείνο το σημείο.
Φυσικά θα ενοχληθούν οι ξεναγοί και οι επισκέπτες της πόλης μας αφού δεν θα δουν και δεν θα θαυμάσουν κάποιες άλλες πλάκες εκείνες με τις οποίες είναι δήθεν ‘στρωμένη’ και καλλωπισμένη η οδός ετούτη όπου περπατώντας έχει την αίσθηση του γλυκού ανάλαφρου λικνίσματος, και πιθανόν και το σοβαρότερο όλων να μην πληροφορηθούν τα δραματικά γεγονότα της σφαγής του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου του 1898.
Η ιστορία είναι ένα σφαγείο και σε κάθε τουριστική εκδρομή ή επιμορφωτικό ταξίδι για τα ιστορικά μέρη του κόσμου αναδύεται η κακόγουστη και σκληρή χυδαιότητα αυτών που απολαμβάνουν τις οδύνες των άλλων, λες και πρόκειται για ψυχαγωγικό θέαμα, έγραφε ο Κλάουντιο Μάγκρις κάποια χρόνια πριν, στο βιβλίο του ‘Ένα ατέλειωτο ταξίδι’!
* Ο Γεώργιος Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής – συγγραφέας