Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος σ’ ένα ποίημά του θεωρεί ότι καθένας εύκολα μπορεί να ερωτεύεται, το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς. Επίσης ο Πλάτωνας στο διάλογό του «Φαίδρος», που είναι ίσως ο πιο κομψός κα χαριτωμένος διάλογος για τον έρωτα και την ψυχή, γράφει «οὐχ οἷόν τε ἰσχυρὰν φιλίαν γενέσθαι ἐὰν μή τις ἐρῶν τυγχάνῃ» (μτφρ. δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί βαθιά φιλία, αν κάποιος δεν είναι ερωτευμένος).
Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι τα δύο αυτά κορυφαία συναισθήματα είναι διαφορετικά στη φύση τους. Ο έρωτας είναι μια υπέρβαση που δύσκολα κατορθώνεται, γιατί για να διατηρηθεί θα έπρεπε να ανατραπεί η τάξη του κόσμου, ώστε να διατηρηθεί αιώνια η ανοικειότητα και η εξιδανίκευση, που καταστρέφεται με την καθημερινότητα της ζωής. Η μόνη απάντηση στην αναγκαία φθορά και στον θάνατο είναι ο έρωτας και η αληθινή φιλία, που πάντα υποκρύπτει μια άλλου είδους ερωτική διάθεση.
Το θέμα αυτό εμπλουτίζει και διατρέχει το μυθιστόρημα «Η ΑΝ-ΤΟΝΙΑ ΜΟΥ» που είναι το αριστούργημα της Willa Cather (1873-1947) και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση της Κερασίας Σαμαρά. Και η μετάφραση και η έκδοση είναι, όπως πάντα, εξαιρετικές και όπου είναι απαραίτητο υπάρχουν ερμηνευτικές σημειώσεις. Αναφέρεται στα τέλη του 19ου αιώνα τότε που η Αμερική δέχεται πολλούς νέους μετανάστες από όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα από την Ευρώπη και γίνεται ο εποικισμός της Δύσης.
Άνθρωποι με όνειρα και προσδοκίες που συχνά ικανοποιούνται. Στη Νεμπράσκα έρχεται ο αφηγητής Τζιμ δέκα χρονών μετά τον θάνατο των γονιών του, στο σπίτι του παππού του, που ήδη έχει δημιουργήσει ένα αγρόκτημα. Τον ίδιο χρόνο εγκαθίσταται εκεί κοντά μια οικογένεια από τη Βοημία με τα παιδιά της σε άθλιες συνθήκες. Εκείνος ήταν βιολιστής και ονειροπόλος, αλλά από τη γυναίκα του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει για να βρουν καλύτερη τύχη.
Κόρη τους είναι η Αν-τόνια τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από τον Τζιμ. Συνδέονται αμέσως και εκείνος αναλαμβάνει να της διδάξει αγγλικά. Είναι μια υπέροχη λογοτεχνική μορφή που έχει και χάρη και ομορφιά και γοητεύει τον ήρωά μας. Με τον δυναμισμό της επιβιώνει και αφοσιώνεται με πάθος στην καλλιέργεια της γης, φεύγει για λίγο, αρνείται να σπουδάσει, αλλά επιστρέφει και δημιουργεί πολυμελή οικογένεια.
Ξέρω ότι μια παρουσίαση ενός λογοτεχνικού έργου είναι άχαρη και τίποτε δεν αντικαθιστά την ανάγνωση του ίδιου του μυθιστορήματος. Η συγγραφέας με δεξιοτεχνική πλοκή μάς δίδει με την εξαιρετική γραφή της τον αγώνα των νέων μεταναστών να επιβιώσουν στη νέα χώρα, τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους, καθώς προέρχονται από διαφορετικές χώρες με πολιτισμικές αντιθέσεις και στόχους.
Κατανοούμε επίσης, γιατί αυτή η χώρα κατόρθωσε να ενσωματώσει και να αφομοιώσει μετανάστες από όλο τον κόσμο που σύντομα απέκτησαν εθνική ταυτότητα Αμερικανού.
Αν η διαχείριση του χρόνου μας και η κατανόηση του κόσμου είναι ένα ζητούμενο, θεωρώ ότι το μυθιστόρημα αποτελεί τον ιδανικότερο τρόπο για να το επιτύχουμε και παραμένει ζωντανό στις μέρες μας. Η επιστήμη κατακερματίζει τον άνθρωπο, αλλά με την άξια λογοτεχνία αποκαλύπτεται σπαρταριστή η ζωή και εμπλουτίζεται η ανθρωπιά μας.