Η ανθρώπινη σκληρότητα έχει γεμίσει πολλές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Ωστόσο, τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις μέρες μας στη Μέση Ανατολή ίσως να είναι τα σκληρότερα στη μεταπολεμική ιστορία. Αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα και που κλιμακώνονται με τις πρόσφατες επιχειρήσεις στη Ράφα, δεν έχουν προηγούμενο.
Οι εικόνες με τα νεκρά παιδιά που ανασύρονται μέσα από τα συντρίμμια, τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της φρίκης ενός ασύμμετρου πολέμου δίχως τέλος, τα κατά συρροή εγκλήματα της κυβέρνησης του Ισραήλ, με στόχο την εξάρθρωση της Χαμάς – που προηγήθηκε στις φρικαλεότητες – γίνονται κομμάτια ενός παζλ μιας παγκόσμιας καθημερινότητας. Μιας σκληρής καθημερινότητας στην οποία απαξιώνεται η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη.
Στην εποχή της απόλυτης καταγραφής όλα αυτά συνιστούν την αναμετάδοση της ανθρώπινης σκληρότητας σε όλο της το μεγαλείο, σε κάθε γωνιά της γης. Μόνο που οι περισσότεροι άνθρωποι, ακούσια ή εκούσια, αντιλαμβάνονται αυτήν την πραγματικότητα ως σενάριο κινηματογραφικής ταινίας τρόμου. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι που μέσα από αυτές τις καταγραφές έχουν αντιληφθεί, τόσο το μέγεθος της βαρβαρότητας, όσο και τις δικές τους ευθύνες για άμεση αντίδραση απέναντι σε αυτήν την βαρβαρότητα.
Πάντα υπήρχαν και αυτοί οι άνθρωποι. Υπάρχουν ιστορικές καταγραφές. Το είδαμε στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος ουσιαστικά ξεκίνησε το 1955. Αν και οι αντιδράσεις για μια ολόκληρη δεκαετία ήταν ελάχιστες, εντούτοις το 1968 όπου οι εικόνες από την εμπόλεμη ζώνη ταξίδεψαν για πρώτη φορά εκτός συνόρων και η σκληρότητα του πολέμου έφτασε στους τηλεοπτικούς δέκτες και έγινε κομμάτι της καθημερινότητας των αμερικανικών αλλά και των δυτικών κοινωνιών, τα πράγματα άλλαξαν.
Με πρωταγωνιστές τις νεολαιίστικες κοινότητες που σφράγισαν συνειδησιακά μια ολόκληρη γενιά, ο κόσμος ευαισθητοποιήθηκε και αντέδρασε. Το ηθικό πλεονέκτημα αυτών των νέων ανθρώπων αποτέλεσε τότε και ηθικό παράδειγμα για τις κοινωνίες και κατέληξε να γίνει πολιτική απαίτηση. Όταν όμως οι κοινωνίες στηρίζουν έμπρακτα μια πολιτική απαίτηση, αυτή γίνεται «νόμος». Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Είναι η πρώτη φορά που η προπαγανδιστική τακτική του Ισραήλ να στρέψει τον κόσμο με το μέρος του, όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά αντίθετα πυροδοτεί μαζικά κύματα αντιδράσεων εναντίον του.
Μπορεί το Ισραήλ να κατέχει την υπεροχή στις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Παλαιστίνης, μετρώντας μέχρι σήμερα περισσότερους από 35.000 νεκρούς, όμως πολιτικά έχει ηττηθεί κατά κράτος από την Χαμάς. Γιατί, η οργάνωση αυτή – η τρομοκρατική για κάποιους ή η αντιστασιακή για κάποιους άλλους – κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας σε αυτήν τη γωνιά της γης που σήμερα δοκιμάζεται ανελέητα.
Αυτό που παρατηρούμε σε όλο τον δυτικό κόσμο, είναι μια κοινωνικά ανομοιόμορφη μάζα να ριζοσπαστικοποιείται μέσω μιας πολιτικής επιταγής: «Σταματήστε την γενοκτονία!».
Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη αντιπολεμική έκκληση, αλλά σηματοδοτεί μια αλλαγή στάσης ενός μεγάλου πλήθους διαμαρτυρομένων και ευαισθητοποιημένων πολιτών, που παίρνει θέση απέναντι στις κυβερνήσεις και απέναντι στους θεσμούς που, είτε συμφωνούν είτε αδρανούν μπροστά σε αυτό το έγκλημα που συντελείται στη Μέση Ανατολή.
Κοινωνικά αιτήματα που εκκρεμούσαν ανικανοποίητα όλα τα προηγούμενα χρόνια γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, συνενώνονται σήμερα και ριζοσπαστικοποιούνται σε ένα πεδίο διεκδικήσεων που είναι πλέον περισσότερο πολιτικό. Όλα αυτά τα αιτήματα «τέμνονται» σήμερα στο «σημείο μηδέν», που στο χάρτη εντοπίζεται κάπου εκεί στα ερείπια της Γάζας και γίνονται ένα κοινό αίτημα που οδηγεί στην χειραφέτηση των κοινωνιών σε ζητήματα που αφορούν στην ηθική της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως οι αντιδράσεις των κοινωνιών απέναντι σε αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο, καταγράφονται ακόμα και σε χώρους όπου παραδοσιακά χαρακτηρίζονται ως «απολιτικοί», όπως είναι ο χώρος των σταρ των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το φεστιβάλ του διαγωνισμού της Eurovision, όπου πρόσφατα καταγράψαμε ισχυρές αντιδράσεις, αλλά και πρωτοφανείς για τον μακροβιότερο και μεγαλύτερο διεθνή μουσικό διαγωνισμό.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι παραπάνω χώροι ξαφνικά πολιτικοποιούνται, αλλά το γεγονός ότι μια έντονη πολιτική στάση καταγράφηκε και σε αυτούς τους χώρους και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δεν τους άφησαν ανεπηρέαστους, αυτό και μόνο έχει την αξία του…
Φυσικά υπάρχει πάντα και η αντίθετη άποψη, που σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αν, για παράδειγμα, παρακολουθεί κάποιος την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, θα καταλάβει πως «ο μοναδικός υπαίτιος της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού που συντελείται σήμερα από το κράτος του Ισραήλ, είναι η τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς».
Το συγκεκριμένο φιλοκυβερνητικό κανάλι, έχει παραμείνει δημοσιογραφικά στην 7η Οκτωβρίου – όταν η Χαμάς επιτέθηκε στο Ισραήλ – και δεν παραλείπει να επαναλαμβάνει διαρκώς την άποψη ότι «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του».
Μια άποψη που απηχεί άλλωστε και την επίσημη διπλωματική θέση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με την θέση του προέδρου Μπάιντεν ότι «δεν διαπράττονται εγκλήματα σε αυτόν τον πόλεμο», συμφωνούν και το Ισραήλ και η Χαμάς, και αυτό είναι αξιοσημείωτο!
Ο πόλεμος αυτός, έτσι όπως εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα, μοιάζει να αποτελεί ένα «καπρίτσιο» ενός ανθρώπου που τυχαίνει να είναι επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης. Ενός «ανθρώπου» του οποίου η στάση έχει υπερβεί τα όρια του πολιτικού αμοραλισμού και κινείται στα πλαίσια της ασέβειας απέναντι στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Εντός της ισραηλινής κυβέρνησης όμως δημιουργούνται ήδη βαθιά ρήγματα από συνεργάτες του ίδιου του Νετανιάχου, που διαβλέπουν τώρα έναν πόλεμο «χωρίς στρατηγική».
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας απηχούν και την δυσφορία που υπάρχει στον ισραηλινό στρατό για την έλλειψη προσανατολισμού από τον Νετανιάχου. Χρειάστηκαν όμως οι ζωές 35.000 ανθρώπων για να διαπιστώσουν πως ο πόλεμος αυτός είναι παρανοϊκός; Χρειάστηκε η θυσία 20.000 αθώων παιδιών για να κατανοήσουν πως διεξάγουν έναν πόλεμο με φανατισμό, αλλά χωρίς στρατηγική; Χρειάστηκαν να δουν τα πτώματα των πρώτων τεσσάρων ομήρων της Χαμάς για να αντιληφθούν πως η γενοκτονία αυτή δεν οδηγεί πουθενά; Ελπίζω τουλάχιστον όλα αυτά να σημάνουν και το τέλος της ηγεμονίας του παρανοϊκού Νετανιάχου, αλλά και της ακροδεξιάς κυβέρνησής του.
Δεν έχουν αντιληφθεί όμως ακόμα εκεί στο Ισραήλ, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι πολίτες, πως κανένας όμηρος δεν θα μείνει στο τέλος ζωντανός! Δεν έχουν καταλάβει πως όχι μόνο δεν θα «εξαρθρώσουν» έτσι την Χαμάς, αλλά ότι έχουν ήδη «σπείρει» τον «καρπό» που θα «φυτρώσουν» οι νέες «Χαμάς» των επόμενων γενεών. Και αυτές θα είναι φανατισμένες, αδίστακτες και αμείλικτες, ποτισμένες με απέραντο μίσος, για τυφλή βία και εκδίκηση.
Αλλά και ο υπόλοιπος δυτικός «πολιτισμένος» τάχα μου κόσμος και μαζί του και η τραγικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν έχουν αντιληφθεί – ή δεν θέλουν να αντιληφθούν – τις συνέπειες αυτής της γενοκτονίας με την μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που ήδη προκαλεί. Πρόσφατα εγκατέλειψαν την Ράφα περισσότεροι από 800.000 άνθρωποι. Εκείνοι οι εκτοπισμένοι και καταποντισμένοι άνθρωποι που θα αναζητήσουν καταφύγιο; Ευρώπη, πες «αλεύρι»!
Μετά τον τραγικό θάνατο του προέδρου του Ιράν, αλλάζουν πολλά στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, οι καταλήψεις των πανεπιστημίων στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο, οι μαζικές διαδηλώσεις και οι πολυποίκιλες κοινωνικές αντιδράσεις ανά την Υφήλιο ενάντια στα τεκταινόμενα σε αυτή τη γωνιά της γης σηματοδοτούν ακόμα μία ρήξη της νέας γενιάς με την προηγούμενη γενιά, με αίτημα την αντίσταση απέναντι σε ό,τι σήμερα περιφρονεί, υπονομεύει και εξευτελίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Όταν μάλιστα όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια κρίσιμη χρονιά που τα εκλογικά αποτελέσματα σε ολόκληρο τον πλανήτη αναμένεται να καταγράψουν μια ριζική μετατόπιση προς τα άκρα δεξιά, οι αντιδράσεις αυτές μοιάζουν με όαση ελπίδας μέσα στην έρημο ενός άκρως δυστοπικού κόσμου.
https://moschonas.wordpress.com