Πέρασε τόσο σύντομα ένας χρόνος που ο Κύριος της ζωής και του θανάτου σε κάλεσε κοντά του αγαπητή μου Γερόντισσα Θεοπίστη και σαν να ήταν χθες που ήσουν εκεί στο ευλογημένο μοναστήρι της Παναγίας μας της Παληανής που τόσο αγάπησες αλλά και που τόσο πολύ αγαπήθηκες… Και όχι για τα πτυχία και τις γνώσεις σου αλλά για την πραγματική αγάπη που κρυβόταν μέσα στην αθώα και πάντα παιδική καρδιά σου!
Πώς βέβαια να μην χαριτωθείς από τον Θεό και την Μητέρα Του, όταν από ηλικία δώδεκα ετών, μικρό παιδάκι, παρέδωσες όλη σου την ύπαρξη και αφιερώθηκες ολοκληρωτικά σε Εκείνον ακολουθώντας το δρόμο της μοναχικής πολιτείας, μιμούμενη την κατά σάρκαν αδερφή σου Νεκταρία και την αγαπημένη σου, όπως έλεγες πάντα, δασκάλισσα Διονυσία;
Για ποιο από τα χαρίσματά σου να μιλήσει κανείς, για την πολλή κι ανυπόκριτη αγάπη σου για όλους μας, τις ελεημοσύνες, την πολλή σου υπομονή έως και τις τελευταίες στιγμές εδώ στην επίγεια ζωή σου…; Μπορώ να τολμήσω και να το πω, επειδή πραγματικά τα έζησα από πολύ κοντά και γεύτηκα πολλούς καρπούς από την αγάπη σου, ότι….Δίκαιοι είς των αιώνα ζώσει…
Δεν γόγγυσες ποτέ Γερόντισσα μου…τόσες δοκιμασίες και τόσους πειρασμούς που έχει η μοναχική ζωή και ειδικότερα από την θέση της Ηγουμένης, που ποτέ είναι αλήθεια δεν ζήτησες, ούτε και δέκτηκες τις τιμές που έχει η θέση αυτή… πάντα ταπεινή σε βλέπαμε με την ποδιά στην κουζίνα, άλλοτε να μαγειρεύεις κι άλλοτε να βοηθάς εκεί …άλλοτε να σκαλίζεις με τα ευλογημένα χέρια σου Σταυρουλάκια από το Άγιο δέντρο της θαυματουργού Μυρτιάς για να μπορείς να δίνεις σε όλους μια ευλογία…δεν ήθελες ποτέ να φύγουμε με άδεια χέρια από το μοναστήρι σου! Πάντα με κάτι στα χέρια μας αποχαιρετούσες και μας έδινες την ευχή της Παναγίας μας!
Γερόντισσα μου όλα αυτά που έγραψα προσκρούουν στην ταπείνωσή σου, συγχώρεσέ με που δεν μπορώ να κρατήσω την σιωπή μου, που πολύ θα ήθελες, αλλά νομίζω είναι ώρα να τεθεί το φώς της ταπεινής σου βιωτής « επί τη λυχνία» και όχι «υπό τον μόδιον» της σιωπής και να φωτίσει τα πνευματικά σου παιδιά, που ήσυχα τόσες δεκαετίες εποίμανες και όλους εμάς, αλλά έχοντας πραγματικά την υποχρέωση και εις μνημόσυνον αιώνιον τα καταθέτω στην μακάρια ψυχή σου!
Εύχομαι ο Κύριος μας δια πρεσβειών της Παναγίας μας, ιδιαιτέρως της Κυρίας Παληανής, να ελεήσει τη μακαρία ψυχή σου και να την κατατάξει εν χώρα δικαίων και Αγίων και από τας αυλάς του Κυρίου μας που πλέον αυλίζεσαι να εύχεσαι και να προσεύχεσαι για όλους εμάς που τόσο πολύ θυσιάστηκες, αγάπησες και αγαπήθηκες.
Μετά των Αγίων Ανάπαυσον Χριστέ την ψυχήν της δούλης σου, Θεοπίστης Μοναχής…ένθα ούκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος.
Με Ευγνωμοσύνη
π.Θ.