Ένα βαθύ ράγισμα σ’ ανοιχτή καρδιά ώστε οι νεκροί να ζήσουν ξανά και πάλι από την αρχή
Ήταν μια ευτυχής συγκυρία, όταν το 1981 μετατέθηκα από την Επισκοπή Πεδιάδος στο 5ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου. Όχι μόνο, γιατί ήρθα στην πόλη, αλλά κυρίως, γιατί βρέθηκα με συναδέλφους που είχαμε περίπου τα ίδια χρόνια υπηρεσίας. Σε λίγο δεν είμαστε απλώς συνάδελφοι, αλλά συνδεθήκαμε με στενή οικογενειακή φιλία.
Όσο κι αν η μνήμη μας προδίδει, ανακαλώντας εκείνα τα χρόνια βλέπω ότι σπάνια θεμελιώνεται τέτοια αρμονική λειτουργία, αλληλοκατανόηση και αγάπη. Συνυπήρξαμε μαζί πάνω από 25 χρόνια και είχαμε την τύχη να τοποθετηθούν διευθυντές φιλοπρόοδοι και με ήθος σπάνιο. Σέβονταν το έργο μας και πάντα με κατανόηση αντιμετώπιζαν τα καθημερινά προβλήματα του σχολείου και τις προσωπικές μας ανάγκες.
Αν επιστρέφω σήμερα σ’ εκείνα τα χρόνια είναι γιατί πρόσφατα έφυγαν από τη ζωή δυο εξαιρετικοί συνάδελφοι ο μαθηματικός Βασίλης Μετζάκης και ο φιλόλογος Κώστας Δήμου και λίγο πριν ο Βαγγέλης Ζερβάκης. Το παράλογο του θανάτου ως μόνη απάντηση έχει τη σιωπή.
Αν θελήσεις να αναζητήσεις κάποιες αιτίες το μόνο που διαπιστώνεις είναι ότι σε κάποια ερωτήματα δεν υπάρχει γιατί. Κάθε αγαπημένος φίλος που φεύγει αυξάνει τη μοναξιά σου και γίνεται πιο πυκνό το σκοτάδι που σε περιβάλλει. Αφήνεις το χρόνο να δώσει κάποιες απαντήσεις. Απαντήσεις που, όσοι έφυγαν, γνωρίζουν τώρα πια, αλλά εμείς θα μένουμε πάντα με την άγνοιά μας. Όσοι φεύγουν μένουν ζωντανοί όσο τους κρατούμε στη μνήμη μας.
Ήταν τότε χρόνια ελπίδας και προσδοκίας. Ορισμένες αλλαγές έγιναν, άλλες έμειναν απλώς όνειρα. Αν μας διέκρινε κάτι όλους ήταν η ιδιαίτερη αγάπη προς τα παιδιά και εκείνα μας την ανταπέδιδαν. Συχνά περπατώντας στην πόλη οι παλιοί μας μαθητές, σήμερα ώριμοι πολίτες, μας χαιρετούν. Καθένας ανακαλεί κάποιο περιστατικό της μαθητικής ζωής.
Τριβές στην αρχή της χρονιάς συνήθως δημιουργούνται για το πρόγραμμα και την κατανομή των μαθημάτων. Σε μας δεν υπήρξαν ποτέ. Οι φιλόλογοι που σε κάθε σύλλογο είναι πολλοί είχαμε εξειδικευθεί. Ο Κώστας στην ιστορία δέσμης και άλλοι αλλού.
Τα παιδιά τον σέβονταν και εκείνος, όπως και όλοι μας στα διαλείμματα, στις εκδρομές και στις γιορτές απολαμβάναμε τις στιγμές με ιστορίες και ανέκδοτα. Ποτέ δεν υπήρξε στο γραφείο παράπονο για κανέναν. Στις συνεδριάσεις πάντα με γόνιμο διάλογο συναποφασίζαμε με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας στη διδασκαλία.
Στο γραφείο μου σήμερα, απέναντι μου, υπάρχει μια φωτογραφία του συλλόγου με χαρούμενα πρόσωπα και μαύρα μαλλιά. Εκείνοι που έφυγαν τόσο ξαφνικά ίσως ταξιδεύουν στο άγνωστο με την αίσθηση ότι στάθηκαν όρθιοι στο χρέος τους. Ας είναι βέβαιοι ότι όλοι εμείς που μένουμε θα τους κρατούμε πάντοτε ζωντανούς στη μνήμη μας. Είναι ένα όμορφο κομμάτι της ζωής που μας χαρίστηκε.
Στις οικογένειές τους εύχομαι να βρουν τη δύναμη να αντέξουν το βαρύ πόνο της απουσίας τους.
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος