Θα σας πω ένα παραμύθι.
Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό μια κοινωνία που οι πολίτες της από μικρά παιδιά μάθαιναν να παίζουν και να συνεννοούνται μεταξύ τους με κινητά τηλέφωνα. Όλη μέρα όλοι ήταν σκυμμένοι στα κινητά τους. Και η επικίνδυνη ακτινοβολία των κινητών τους (SAR) άρχισε να αλλάζει την δομή των κυττάρων τους.
Μικρά παιδιά, νέοι (προπαντός), ώριμοι και ηλικιωμένοι, όλοι τους, περπατούσαν στους δρόμους κρατώντας ένα κινητό στο χέρι. Το κινητό είχε γίνει ο αχώριστος φίλος τους. Ήταν ερωτευμένοι με αυτό. Έβγαιναν από το σπίτι και, όταν ανακάλυπταν ότι είχαν ξεχάσει το κινητό τους, πανικοβάλλονταν. Και έτρεχαν τρομαγμένοι να το πάρουν μαζί τους.
Πού θα πήγαιναν χωρίς το κινητό τους; Αυτό ήταν αδύνατο. Μερικοί περπατούσαν στους δρόμους και νόμιζες ότι ήταν τρελοί και παραμιλούσαν. Στην πραγματικότητα μιλούσαν με κάποιον στο κινητό τους μέσω ακουστικών που δεν τα είχες δει, δεν τα είχες προσέξει. Περνούσαν τις διαβάσεις μη προσέχοντας, με κόκκινο, γιατί μιλούσαν με κάποιον στο κινητό τους.
Και ήταν αφοσιωμένοι εκεί. Και κινδύνευαν να σκοτωθούν σε τροχαίο δυστύχημα. Οδηγούσαν αυτοκίνητο και μιλούσαν στο κινητό τους, προσέχοντας περισσότερο τι τους λέει ο συνομιλητής τους, παρά στην οδήγηση. Και κινδύνευαν με τροχαίο δυστύχημα. Να τρακάρουν ή να σκοτώσουν άνθρωπο. Και σκοτώνονταν σε τροχαία. Έκαναν μπάνιο στις πισίνες ξενοδοχείων και με το ένα χέρι κρατούσαν το κινητό έξω από το νερό και μιλούσαν με κάποιον.
Με τις ώρες. Ατέλειωτες συνομιλίες. Βαριόσουν, νευρίαζες να τους βλέπεις και να τους ακούς με τις σαχλαμάρες που συνήθως έλεγαν. Ντιλιβεράδες οδηγούσαν μηχανάκι με το ένα χέρι, και στο άλλο το κινητό με το οποίο συνεννοούνταν και έπαιρναν πληροφορίες για την παράδοση του φαγητού που κουβαλούσαν. Μεγάλος ο κίνδυνος. Παιδιά και νεαροί έκαναν ποδήλατο, με το ένα χέρι!
Και με το άλλο κρατούσαν το κινητό. Το πασπάτευαν και περίμεναν μήνυμα ή τηλεφώνημα ή ήδη μιλούσαν. Περισσότερο πρόσεχαν το κινητό τους παρά στην ποδηλασία. Μέγιστος κίνδυνος. Και σκοτώνονταν σε τροχαία. Περιμένοντας την σειρά τους στον γιατρό, σκυμμένοι πασπάτευαν το κινητό τους ή μιλούσαν ή πληκτρολογούσαν μηνύματα.
Μαζεμένοι σε παρέα, νεαροί ή ηλικιωμένοι, όλοι τους, περισσότερο ασχολούνταν με το κινητό τους παρά μιλούσαν μεταξύ τους. Περίμεναν στην στάση του λεωφορείου και μιλούσαν στο κινητό τους. Ανέβαιναν στο λεωφορείο και συνέχιζαν την κινητοσυζήτηση.
Τέτοιος είχε καταντήσει ο άνθρωπος. Σκλάβος του κινητού του. Και με το πέρασμα των χρόνων κατέληξαν οι άντρες δύσκολα να μπορούν να γονιμοποιήσουν τις γυναίκες τους. Είχε επηρεαστεί η δομή των κυττάρων τους.
Και οι γυναίκες, και όταν ακόμη συνελάμβαναν, πολλές φορές απέβαλλαν ή γεννούσαν ανώμαλα ή ομοφυλόφιλα ή προβληματικά παιδιά. Και πλήθαιναν οι ψυχασθένειες και οι καρκίνοι. Και πέθαιναν με ένα κινητό στο χέρι.
Συμφέροντα μεγάλα και ισχυρά απαγόρευαν και εμπόδιζαν να πουν οι ειδικοί στον κόσμο την αλήθεια. Και έτσι ξεκληρίστηκε και έσβησε αυτή η κοινωνία των ανθρώπων.