-Χάρισε μου ένα παραμύθι, μου ζήτησε η Αναστασία.
– Που θα βρω τις λέξεις του;
-Στα κάστρα της Ρουμανίας, στα βουνά της Βουλγαρίας,στα σταυροδρόμια της Πολωνίας στην μεσογειακή αλμύρα του Πινόκιο της Ιταλίας.
– Κι από την Ελλάδα τι να ψάξω ;
-Τον Θησέα και έναν καλόκαρδο Μινώταυρο που ψάχνει φίλους στο Λαβύρινθο!
Και να το ντύσεις με χρώματα του Μονέ!
-Πειράζει να το κεντήσω;
-Όχι.
Ετσι πέρασα πολύχρωμη κλωστή στη βελόνα μου και άρχισα το κέντημα…
“Κάπου, όχι πολύ μακριά ούτε όμως και πολύ κοντά, υπήρχε μια χώρα.
Μια χώρα γεμάτη ψηλά βουνά, απέραντα δάση, αμέτρητα νησιά και καταπράσινα ποτάμια.
Brigp την έλεγαν.
Παράξενο όνομα για μια τόσο όμορφη χώρα θα πείτε, όμως έτσι την έλεγαν.
Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι σε αυτήν τη χώρα και οι μεγάλοι και τα παιδιά.
Θα μου πείτε τώρα: “καλά όλοι το ίδιο λένε παντού ότι ζουν ευτυχισμένοι”.
Όμως στην χώρα με το παράξενο όνομα ήταν αληθινά ευτυχισμένοι!
Το μαρτυρούσαν τα μάτια τους που έμοιαζαν με λουλούδια ολάνθιστα.
Στην Brigp ζούσε και ένας πελώριος γίγαντας που αντί για καρδιά είχε στη θέση της ένα ολοκόκκινο μήλο.
Ο ζουμερός, γλυκός αυτός γίγαντας την προστάτευε από όλους τους άλλους ευτυχισμένους, αυτούς που δε λένε αλήθεια, που τα μάτια τους δε μοιάζουν με λουλούδια ολάνθιστα.
Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες και οι μεγάλοι γερνουσαν και τα παιδιά μεγάλωναν!
Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι φοβερό.
Ο γίγαντας έβγαλε το μήλο που είχε για καρδιά, να το ξεσκονίσει να το γυαλίζει, να το ζεστάνει στον ήλιο να το αφήσει να ακούσει το βουητό της μέλισσας.
Ένα μικρό παιδί που δεν ήξερε, γιατί τα παιδιά δεν τα ξέρουν όλα ,ούτε βέβαια και οι μεγάλοι. αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Ένα μικρό λοιπόν παιδί, είδε το μήλο έτσι γυαλιστερό και ζουμερό δίπλα στο γίγαντα που κοιμόταν και… και το δάγκωσε.
Αν ήξερε τι θα γινόταν μετά δε θα το έκανε ποτέ…
Ο γίγαντας πόνεσε πολύ που του δάγκωσαν την καρδιά.
Ένα γιγάντιο ουρλιαχτό βγήκε από το γιγάντιο σώμα του και επειδή πονούσε πολύ ήθελε να κάνει και τους άλλους να πονάνε
Και τα κατάφερε.
Άνοιξε το γιγάντιο στόμα του και κατάπιε την όμορφη χώρα του…
Όχι, μη νομιζετε ότι κατάπιε τα βουνά και τις θάλασσες.
Το όνομα της κατάπιε.
Το BRIGP.
Το B, το Ι , το R,το G, το P.
Τώρα η όμορφη χώρα δεν είχε πια όνομα και οι άνθρωποι δεν είχαν τόπο, ούτε πατρίδα, ούτε καν βήμα σταθερό και σταμάτησαν να έχουν ανθισμένα λουλούδια στα μάτια τους.
Ο δήμαρχος αγαπούσε πολύ τη χώρα και τους ανθρώπους της γι αυτό δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια.
Ζητησε βοήθεια από άλλες χώρες για να ξαναδώσει όνομα στην πατρίδα του, όνομα στις ρίζες του.
Από τη Bulgaria ζήτησε το Β.
Απο την Romania το R
Από την Italy το I.
Από την Greece το G
Από την Polonia το Ρ.
Οι χώρες αυτές διάλεξαν τους πιο σπουδαίους του ήρωες και τους έδωσαν το γραμμα που ζητούσε ο Δήμαρχος με μια δύσκολη αποστολή.
Να κουβαλήσουν το πολύτιμο γράμμα άσβηστο και να το παραδώσουν στο δήμαρχο.
Έτσι ο Μικρός αδελφός,ο Αλεοντόρ,ο Πινόκιο, ο Θησέας και ο Ιακώβ ξεκίνησαν για μια καινούργια περιπέτεια.
Κανείς δεν ξέρει τι πέρασαν στο δρόμο γιατί οι ήρωες δεν μιλάνε για τα κατορθώματα τους…
Ούτε αν τελικά η πόλη ξαναβαπτίστηκε.
Μονο ο Πινόκιο όταν γύρισε σπίτι του, είπε στον μάστρο Τζεπέτο ότι είδε ένα γίγαντα που είχε για καρδιά ένα μήλο δαγκωμένο να έχει στην αγκαλιά του ένα παιδί που του ζητούσε συγγνώμη…
Δεν ξέρω αν έλεγε αλήθεια ο Πινόκιο
Ξέρω μόνο ότι τα μάτια του άνοιξαν σαν λουλούδια ολάνθιστα!”
Και κάπως έτσι αυτό το παραμύθι ένωσε με την κλωστή του ήρωες από μύθους της Ευρώπης και παιδιά από τη Ρουμανία, την Ελλάδα, την Πολωνία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία σε ένα πρόγραμμα Εrasmus που συμμετέχει για τρίτη χρονιά το 24ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου με διευθύντρια τη φίλη μου Αναστασία Αράπογλου.
Και τα παιδιά όπως όλα τα παιδιά ξέφυγαν από τις λέξεις και τους μύθους, από τα στερεότυπα και τα καθιερωμένα της εκπαιδεύσης και άνοιξαν τα μάτια στην Ευρώπη των διαφορετικών εκπαιδευτικών συστημάτων,των διαφορετικών πολιτισμών, των διαφορετικων παραδόσεων… και γέμισαν τις αποσκευές τους, γέμισαν και τα μάτια τους… που έμοιαζαν με λουλούδια ολάνθιστα!