Στην επιστήμονα, στην αρχαιολόγο, στην αρχιτέκτονα-μηχανικό, στην συγγραφέα 14 αξιόλογων βιβλίων, της οποίας το ρολόι της ζωής ήταν συγχρονισμένο με το ρολόι της ιστορίας του Μεγάλου Κάστρου και «προγραμματισμένο ή μοιραίο να σταματήσει, για πάντα, την ημέρα της γιορτής της Γυναίκας, Οκτώ (8) Μαρτίου.
Αγαπημένη μας Χρυσούλα, σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς έξι (6) χρόνια (8 Μαρτίου 2012) από τότε που μας άφησες και νιώθουμε την έλλειψή σου, γιατί η φυσική σου παρουσία λείπει ανάμεσά μας, από τις κουβέντες μας, τις διάφορες εκδηλώσεις, στις συζητήσεις και τις παρέες μας. Αν, κάπου εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, μας βλέπεις σήμερα, ας γελάσει και ας αποκτήσει η ψυχή σου μια θετική διάθεση, για να ακούσει αυτά που θέλουμε να σου πούμε.
Πιστεύω ότι με το γράμμα αυτό, το οποίο δεν θα διαβάσεις ποτέ, εκφράζω πολλούς φίλους, συνεργάτες και συναδέλφους σου, με τους οποίους είτε συνεργάστηκες είτε συνυπηρέτησες είτε εκτίμησες και αγάπησες, όπως όλοι αυτοί σε εκτίμησαν και σε αγάπησαν.
Με τη στάση ζωής, τη συμπεριφορά σου, την αγωγή σου, την παιδεία σου, την προσφορά σου, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό είτε σε προσωπικό επίπεδο, άφησες έργο χειροπιαστό και ουσιαστικό και με αυτόν τον εκπληκτικό τρόπο δημιούργησες την υποχρέωση και το δικαίωμα της εκτίμησης, του σεβασμού και της άδολης αγάπης.
Η συνεργασία και ή φιλία περιείχαν μια βαθειά αλληλοεκτίμηση, μια αλληλοβοήθεια, μια πολιτιστική και πολιτισμική αγωγή, που διέθετες και μετέδιδες. Και για όλα αυτά διέθετες πείσμα, υπομονή, επιμονή και πρωτοφανή γενναιότητα, γι’ αυτό και υπήρξε μεγάλη, ασύγκριτη και ανεκτίμητη η πνευματική προσφορά σου.
Αγαπημένη μας Χρυσούλα, αισθανόμαστε αρκετά ευτυχείς που μπήκες στη ζωή μας, γιατί μας έμαθες να αντέχουμε στον πόνο, μας δίδαξες με το πνευματικό σου παράδειγμα πως κάθε τι αποκτάται στη ζωή με κόπο και ιδρώτα, μας έδειξες το δρόμο της καλοσύνης και της αισιοδοξίας, μας φώτισες με τον προβολέα των γνώσεών σου για να γνωρίσουμε καλύτερα την ιστορία της πόλης μας.
Εσύ μας μίλησες για τις ηθικές αξίες, το σεβασμό, τη φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη και την αγάπη για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.
Εσύ μας μίλησες για την απόκτηση γνώσεων, χωρίς να υπολογίζουμε σε οποιασδήποτε μορφής ωφέλεια.
Εσύ μας έμαθες να απολαμβάνουμε το ωραίο, γιατί με την αρχιτεκτονική σου επιστήμη απέδειξες την αισθητική τέρψη, την ευχαρίστηση που προκαλεί το ωραίο.
Αυτά είναι ένα ελάχιστο μέρος από τους θησαυρούς των αναμνήσεων και πράξεων που μας κατέλειπες κι όσο περνά ο καιρός, όσο κυλούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ τους θυμούμαστε και τους μνημονεύουμε.
Τι κι αν πέρασαν 6 χρόνια που μας λείπεις Χρυσούλα; Για όλους εμάς δεν έφυγες! Είσαι πάντα δίπλα μας. Γιατί με τα πνευματικά έργα που μας κατέλειπες, συνεχίζεις να μας διδάσκεις, να μας γεμίζεις με αισιοδοξία, αγάπη και να μεγαλώνεις τις νέες γενιές, που τόσο αγαπούσες!
Με την παρακαταθήκη σου αυτή δεν πρόκειται να ξεχαστείς, αλλά πάντα θα σε θυμούμαστε ως μία επιστήμονα με όραμα, μία αρχαιολόγο με αγάπη και ενδιαφέρον, όχι μόνον για το ανθρώπινο παρελθόν, αλλά και για το παρόν και το μέλλον του ανθρωπίνου δυναμικού της Κρήτης μας.
Σήμερα 8 Μαρτίου, αγαπημένη μας Χρυσούλα, ξέρουμε ότι το γράμμα δεν θα το διαβάσεις ποτέ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο τρυφερό από την αλληλογραφία φίλων που δεν επιδιώκουν να συναντηθούν. Η τρυφερή ανάμνηση της πραγματικής φιλίας είναι μια ψυχική ανάγκη, σε πείσμα του χρόνου, να καταθέσουμε λίγα «λουλούδια» στη μνήμη σου.