Οι επόμενες ευρωεκλογές θα σηματοδοτήσουν, και ίσως τροποποιήσουν, πολλές παραμέτρους της γηραιάς ηπείρου. Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της απέχει πολύ από το σημείο εκείνο που επιθυμούσαν ή που ήλπισαν, κάποτε, οι πολίτες της. Σήμερα το εσωτερικό της σπαράζεται, μεταξύ των άλλων, από το φαινόμενο της απόσχισης και αποχώρησης κάποιων μελών, και όχι της προσπάθειας εισδοχής σε αυτήν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι διαπραγματεύσεις με το οποίο είναι άγνωστο επί του παρόντος που θα καταλήξουν. Αυτό που είναι οφθαλμοφανές όμως, είναι η αργή διαδικασία των συνομιλιών, κι αυτό γιατί οι τελευταίες θα σημάνουν ως καμπανάκι ή ως φόβητρο για τις πιθανές σοβαρές συνέπειες σε όσους μελλοντικά αποφασίσουν να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ίσως μέχρι την ημερομηνία των εκλογών να ξεκαθαρίσει το τοπίο, όχι μόνο με την προαναφερθείσα χώρα, αλλά και με κάποιες άλλες, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, με τις οποίες η σχέση του κεντρικού ιερατείου των Βρυξελών δεν είναι και η καλύτερη ή η ιδεωδέστερη.
Όσον αφορά τη χώρα μας, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι, επίσης, τα επιθυμητά. Το δημόσιο χρέος παρά τις αέναες προσπάθειες των τελευταίων κυβερνήσεων για κάποιου είδους ελάφρυνση, δεν μειώθηκε και ούτε, κατά πάσα πιθανότητα, θα μειωθεί στο άμεσο μέλλον. Απλώς θα μείνει ως έχει για μακρύ χρονικό διάστημα και η χώρα θα βρίσκεται χρεωμένη και υποταγμένη στους δανειστές, εσαεί, και κάποια στιγμή πρέπει εμείς οι πολίτες να το πάρουμε απόφαση ότι θα παραμείνουμε υποχείρια.
Για το άλλο θέμα, εκείνο που αφορούσε τις αποζημιώσεις για τις προκληθείσες κατάπτυστες ζημιές από την εποχή του δευτέρου μεγάλου πολέμου, οι πολιτικοί μας απέτυχαν επίσης οικτρά να δρομολογήσουν κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Ορισμένες δήθεν καλές κριτικές και χτυπήματα στην πλάτη, από πλευράς τους, σε συγκεκριμένους πολιτικούς και συγκεκριμένων πολιτικών παρατάξεων, δεν λύνει σαφέστατα το πρόβλημα. Απλώς παραμένουν υποσχέσεις, πότε στον ένα και πότε στον άλλο, πότε από τους μεν, και πότε από τους δε. Αοριστολογίες, υποσχέσεις και τίποτα άλλο.
Πέραν του δημοσίου χρέους, όμως, η Ελλάδα έχει ξεχωριστές και διαφορετικές προβληματικές καταστάσεις τις οποίες είτε οι δικοί μας πολιτικοί δεν τόνισαν όσο έπρεπε, είτε εκείνοι προκλητικά και μονίμως αδιαφορούν. Αλήθεια πως εννοούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση οι έχοντες τις κεντρικές εξουσίες κύριοι της Ένωσης, όταν ένα τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναφέρομαι στην Κυπριακή Δημοκρατία, τελεί υπό κατάληψη εδώ και μισό αιώνα και εκείνοι όχι μόνο αδιαφορούν προκλητικά, αλλά άρχισαν, προ πολλού, και συνομιλίες ένταξης της γειτονικής μας χώρας; Έχουν τα ίδια προβλήματα η χώρα μας και το Λουξεμβούργο, έτσι για να αναφέρουμε μια από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, δαπανούν τα ίδια χρήματα για αμυντικούς σκοπούς;
Πόσο ενδιαφέρονται οι Βρυξέλες για τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.; Κατά καιρούς ακούστηκαν κάποιες φωνές, αλλά έμειναν εκεί.
Πρόσφατα ξανάρχισαν και πάλι, και το πιθανότερο και αυτές θα αποδειχτούν έπεα πτερόεντα μετά τις εκλογές του Μαΐου, που οσονούπω καταφθάνουν. Φυσικά οι εκκρεμότητες της χώρας μας με την Ε.Ε. σχετίζονται με άλλους παράγοντες τους οποίους το πολιτικό μας σύστημα αρνείται πεισματικά και σθεναρά.
Ένα πολιτικό σύστημα άκρως πολωμένο και διχασμένο, κατ’ εικόνα και ομοίωση με τους πολίτες σήμερα, όπως εκείνοι τους οδήγησαν και δημιούργησαν, κατάσταση που θυμίζει άλλες παρελθούσες εποχές, είναι αδύνατο να ιδωθεί με σεβασμό από τους αξιωματούχους της Ε.Ε. Απλώς το φαινόμενο αυτό, τους βολεύει και μάλιστα σε ικανοποιητικό βαθμό!
Και βέβαια, για να είμαστε αφόρητα ειλικρινείς, εκείνοι το κατηύθυναν προς τα εκεί, με τη “σύμφωνη”φυσικά γνώμη των ανίκανων ή των αδύναμων να δουν λίγο πιο μπροστά δικών μας πολιτικών!