Όπως βλέπουμε, ο Άγιος Ιωάννης δίνει μεγάλη σημασία στην αμφίεση του ανθρώπου όταν θα πάει στον ναό για να προσευχηθεί. Πώς μπορείς να στενάξεις, πώς μπορείς να δακρύσεις, πώς μπορείς να προσευχηθείς με θέρμη έχοντας τέτοια αμφίεση;
Θέλεις να φαίνεσαι ευπρεπής, φόρεσε το Χριστό και όχι το χρυσό. Ντύσου την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη σωφροσύνη, την ταπεινοφροσύνη.
Αυτά αξίζουν περισσότερο απ’ όλο το χρυσάφι. Αυτά και την ωραία την κάνουν ωραιότερη και την άσχημη την ομορφαίνουν. Να ξέρεις γυναίκα πως όταν στολιστείς πολύ, γίνεσαι πιο άσχημη, γιατί έχεις αποβάλει πια την κοσμιότητα.
Αλλά και η διαγωγή μας όσο βρισκόμαστε μέσα στο ναό, ας είναι η πρέπουσα, όπως αρμόζει σε άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά στο Θεό. Να μην ασχολούμαστε με άσκοπες συζητήσεις, μα να στεκόμαστε με φόβο και τρόμο, με προσοχή και προθυμία, με βλέμμα στραμμένο στη γη και την ψυχή υψωμένη στον ουρανό.
Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία, επαναλαμβάνουν μηχανικά ψαλμούς και ευχές και φεύγουν δίχως να ξέρουν τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τα αυτιά δεν ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου και θέλεις να την ακούσει ο Θεός; Γονάτισα λες, αλλά ο νους σου πετούσε μακριά.
Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η ψυχή σου έξω.
Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές, ράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο διάβολος είναι πονηρός. ξέρει πως την ώρα της προσευχής κερδίζουμε πολλά γι’ αυτό επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Άλλες φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και τίποτα δεν σκεφτόμαστε· ήρθαμε όμως στην εκκλησία να προσευχηθούμε και ο διάβολος μάς έβαλε ένα σωρό λογισμούς ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Εμμ. Λιοδάκη, ιεροκήρυκος