Έζησα από 12 ετών έως 18 σε εκκλησιαστικό οικοτροφείο στις Μοίρες Ηρακλείου, με πολλούς άλλους συνομηλίκους μου από το χωριό μας και τη γύρω περιοχή, αν και δεν προερχόμαστε από προβληματικές οικογένειες. Δ/ντής ήταν ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος.
Γιγαντόσωμος, επιβλητικός, έντονη και δυναμική προσωπικότητα, γιατί μόνο τέτοιος μπορούσε να δαμάσει 150 εφήβους σ’ αυτήν την εκρηκτική ηλικία. Κυριολεκτικά ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Όταν κάναμε μικροπαραβάσεις και έβαζε τις φωνές τράνταζε το κτήριο και όλοι ζαρώναμε.
Ποτέ σ’ αυτή τη δομή εφήβων δεν αντιληφθήκαμε τίποτα το μεμπτό, ούτε και πληροφορηθήκαμε κάτι αρνητικό. Είχε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες εξόδου, ώρες υποχρεωτικού αναγνωστηρίου και διαβάσματος, πρωί βράδυ ομαδική προσευχή, εξομολόγηση σε πνευματικό τις μεγάλες γιορτές, ήπια νηστεία στις αντίστοιχες περιόδους, εκκλησιασμό.
Δεν μας πίεσε ποτέ κάποιος να ακολουθήσουμε το δρόμο του μοναχισμού ή της ιεροσύνης. Είμαστε παιδιά από χωριά που η ύπαρξή του μας βοήθησε σημαντικά στις σπουδές και την εξέλιξή μας. Διδαχθήκαμε πολλά θετικά και προστατευθήκαμε από ακόμη περισσότερα αρνητικά.
Είμαστε ευγνώμονες στον τότε Μητροπολίτη Γορτύνης κ. Τιμόθεο και τους συνεργάτες του, που δημιούργησε αυτή την πρωτοποριακή δομή για την εποχή της και για τα πολλά πλεονεκτήματα που μας πρόσφεραν για τη μετέπειτα ζωή μας.