Υπάρχουν αποφάσεις οι οποίες παίρνονται κυρίως από την πολιτική εξουσία, με σκοπό να καλύψουν ευθύνες για τυχόν έκνομες ενέργειες ή παραλείψεις προσώπων που ανήκουν συνήθως στον ίδιο πολιτικό ή συγγενικό τους χώρο. Κάποια στιγμή όμως έρχεται η κατάλληλη ώρα και αποκαλύπτονται οι πραγματικές τους προθέσεις, διότι ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο.
Πρόσφατο παράδειγμα έχουμε τα αποτελέσματα των Βουλευτικών εκλογών της 21-05-2023, που ενώ υπήρχε η δυνατότητα του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας από περισσότερα του ενός πολιτικά κόμματα, όμως αποφασίστηκε κυρίως από το πλειοψηφούν πολιτικό κόμμα, η προσφυγή σε νέες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες έγιναν στις 25-06-2023 με τον νέο εκλογικό νόμο, ο οποίος δίνει μπόνους στο πρώτο πολιτικό κόμμα και μάλιστα με την απειλή, ότι αν δεν προκύψει μονοκομματική κυβέρνηση, θα γίνουν και νέες βουλευτικές εκλογές τον μήνα Αύγουστο 2023. Οι αλλεπάλληλες όμως εκλογικές αναμετρήσεις δημιουργούν και ένα σοβαρό οικονομικό κόστος στη χώρα, το οποίο το πληρώνει ποιος άλλος παρά ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης.
Το παράδοξο όμως είναι ότι υπάρχει ασφυκτικός περιορισμός στο χρονικό διάστημα μόνο λίγων ημερών για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, σε αντίθεση με άλλες χώρες που το διάστημα αυτό μπορεί να διαρκέσει ακόμη και μήνες, ώστε να μπορέσουν τα πολιτικά κόμματα να συζητήσουν και να συμφωνήσουν για τα επιμέρους θέματα, διότι ο διάλογος δημιουργεί τις προϋποθέσεις της σμίκρυνσης των διαφορών, που μπορεί να έχουν για την επίτευξη συμφωνίας για συνεργασία.
Η επιμονή λοιπόν της διενέργειας των αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων στη Χώρα μας μέχρι να προκύψει μονοκομματική Κυβέρνηση, όπως αποδείχτηκε, μετά την απόρριψη από την ολομέλεια της Βουλής της πρότασης κομμάτων της Αντιπολίτευσης για τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής η οποία θα διερευνήσει τα αίτια της τραγωδίας των Τεμπών, που χάθηκαν πενήντα επτά (57) ανθρώπινες ζωές, είχε συγκεκριμένο στόχο και σκοπό, δηλαδή να μην διωχθούν πολιτικά πρόσωπα για τυχόν πολιτικές ή ακόμη και ποινικές ευθύνες.
Η τραγωδία των Τεμπών όμως δεν ήταν ή μόνη περίπτωση, αφού υπάρχει και το σκάνδαλο των υποκλοπών, που ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δήλωσε μεταξύ άλλων ότι, «το θέμα είναι τόσο βαρύ και σοβαρό, που δεν επιτρέπεται, ούτε αντέχεται να μείνουν σκιές και πρέπει να δοθεί άπλετο φως».
Το Ελληνικό Σύνταγμα λοιπόν μπορεί να προβλέπει ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, όμως σημασία έχει ποιος φτιάχνει τους νόμους, διότι δυστυχώς αυτοί που ψηφίζουν τους νόμους, αποφασίζουν ότι, μερικοί από τους πολίτες είναι πιο ίσοι από τους ίσους, όπως για παράδειγμα για να διωχθούν πολιτικά πρόσωπα, αποφασίζει η πλειοψηφία της Βουλής, με αποτέλεσμα όποιος διαθέτει τον μαγικό αριθμό των εκατόν πενήντα ένα (151) βουλευτών, να έχει ασυλία και συνεπώς το ακαταδίωκτο.
Σε άλλες Χώρες όμως που οι θεσμοί είναι πραγματικά ανεξάρτητοι και δεν επηρεάζονται αμέσως ή εμμέσως από την Εκτελεστική ή την Νομοθετική εξουσία, οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται, δεν διαχωρίζουν τους πολίτες ανάλογα με το αξίωμα τους, όπως για παράδειγμα όταν αποκαλύφθηκε το έτος 1974 το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και διαπιστώθηκε ότι ήταν αναμεμειγμένος και ο ίδιος ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί στο μέσον της δεύτερης Προεδρικής του θητείας, (08-08-1974) και να αναλάβει πρόεδρος των ΗΠΑ ο αντιπρόεδρος Τζέραλντ Φορντ. Αυτό όμως απέδειξε ότι ούτε ο ανώτατος κρατικός λειτουργός των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής είναι υπεράνω του νόμου και ότι όλοι οι πολίτες αντιμετωπίζονται το ίδιο από την Εκτελεστική ή τη Νομοθετική εξουσία.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις Χώρες, αφού σε πολλές άλλες χώρες οι πολίτες δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση από την Πολιτεία σε σύγκριση με κάποιους άλλους και είναι σαν να διαχωρίζονται σε πατρίκιους, δηλαδή την άρχουσα τάξη, και σε πληβείους με λιγότερα δικαιώματα.
*Ο Ιωάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ