Ο μεγάλος Αριστοτέλης, χαρακτήρισε τον άνθρωπο: Όν (ύπαρξη) κοινωνικό, ενώ όταν ζει μοναχός του, είναι ή θεός ή θηρίο. Δυστυχώς σήμερο όλη η κοινωνία έχει γίνει το μεγαλύτερο θηρίο. Ενώ είμαι στο παρα πέντε (που λένε), και έπρεπε να με απασχολεί μόνο το “φάε, κατούρησε, πάρε τα φάρμακά σου και κάνε το σταυρό σου, να ’ναι καλά όλος ο κόσμος και τα παιδόγγονά σου”, απεναντίας με βασανίζει η φτήνια, η ανευθυνότητα και η υποτίμηση στον παράγοντα “άνθρωπος”. Θα μου πείς, γιά λογάριασε, να δεις, ότι πάει να βγει στο κλαρί η τρίτη γενιά μετά από σένα. Τα κάτεχες επεράσανε. Τώρα έχομε πρόοδο, εξέλιξη και άνοδο του βιοτικού επιπέδου.
Μα όλα αυτά με απασχολούν και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αναψηλαφίζοντας και κάνοντας αυτοκριτική με βάση τα δεδομένα της εποχής (τί γύρευα τότε, ποιες ήταν οι προκλήσεις, οι ευκαιρίες) προσπάθησα να βελτιώσω τη ζωή μου. Όσο μεγαλώνω επιχειρούν να μου καρφώσουν στο μυαλό, ότι λάθος εποχή γεννήθηκα και λάθος ρόλο έπαιξα. Διαπιστώνω βέβαια πρωτόγνωρες προτεραιότητες και επιλογές, μαστίγιο και καρότο, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, όλα αγοράζονται και όλα πουλιούνται, άλλα ακριβά και άλλα φτηνά, ανάλογα με τη ρεκλάμα, (τσίρκο η δουλειά) και μεις μια πάρτη απόστρατοι της ζωής είμαστε θεατές και δαγκώνομε τα χείλη, απορημένοι, να κλάψομε ή να γελάσομε. Μήπως δεν ξέρομε πού ζούμε; Τί γυρεύομε τώρα πια;
Και όμως δε μπορείς να μην εξαγριωθείς όταν οι βασικές λέξεις, ισότητα, δικαιοσύνη, σεβασμός στον άνθρωπο και στη φύση έχουν γίνει κίβδηλες. Μήπως χρεοκοπήσαμε και στο μυαλό και στην ψυχή και στην τσέπη; Όταν μπει η φτώχεια από την πόρτα, η αγάπη φεύγει από το παραθύρι, όσο κι αν δώσεις του φτωχού, πάλι φτωχός θα νά’ναι, λέει ο λαός.
Γιατί η φύση, ο Θεός, ενώ έκανε όλους τους ανθρώπους διαφορετικούς, η επιστήμη, τα μεγάλα συμφέροντα και η κάθε είδους λογική προσπαθούν να τους βάλουν όλους στο ίδιο τσουβάλι; Όπου νά’ναι θα τον βρουν το Θεό, θα απομυθοποιήσουν το ανώτατο θρησκευτικό σύμβολο, θα Τον κάτσουν στο σκαμνί, να απολογηθεί για το δημιούργημά Του, τον κόσμο που έκανε με παλιομοδίτικες τεχνικές και λογικές.
Δεν ξέρω αν είναι μόδα, αλλά έχει παγιωθεί και με τη βούλα της Πολιτείας και το μπέρδεμα των φύλων σχετικά με το: ποιός είναι τί και τί ρόλο παίζει, όπως και η αντικατάσταση των ανδρών με ζώα συντροφιάς από μερίδα κυριών.
Αφού οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να μη βλάπτουν τους άλλους, κατά πόσο γίνεται ο άνδρας να παίξει το ρόλο του ζώου συντροφιάς, μιμούμενος τις συμπεριφορές του; Με λίγη φαντασία μπορείτε να ‘ρθείτε στη θέση του ζώου συντροφιάς (σκύλος, γάτης, μαϊμού ή φίδι κλπ.), να δέχεστε τις όποιες περιποιήσεις της κάθε μοντέρνας δεσποινίδας ή κυρίας, να έχετε πάντα δίκιο, προτεραιότητες, να μη νοιάζεστε για το αύριο, να είστε με λίγα λόγια στα όπα-όπα και να μοιράζεστε το κρεβάτι, με ό,τι προκύψει, ανάλογα με την προκλητικότητα της κάθε αφέντρας. Θα ’στε πιο πάνω και από τον παράδεισο και χωρίς προπατορικό αμάρτημα.
Τί σε νοιάζει, αν σου βάλει λαιμοδέτη, λουρί, τσιπάκι ή μουστρούχα (φίμωτρο) αν δαγκώνεις; Η κάθε σου επιθυμία θά’ναι άμεσα εκτελεστή: Θα κατουρείς όπου θέλεις και όποτε σού’ρθει, χωρίς να ντρέπεσαι, ούτε να φοβάσαι κανένα, ούτε εφορία, ούτε χωροφύλακα, ότι θα σε ζυγώξει, γιατί χρωστείς ή ότι πέρασες με κόκκινο. Σε περίπτωση δε αρρώστιας θα σημάνει συναγερμός στα πρωτοκλασάτα κέντρα υγείας, για το προσδόκιμο ζωής σου.
Αν σας τύχει τέτοια ευκαιρία, γιατί περί ευκαιρίας πρόκειται, ούτε να το ξανασκεφτείτε. Αν σας προβληματίζει, τί θα πει ο κόσμος, να μη στενοχωριέστε. Ό,τι προλάβουν να πουν το πολύ δέκα μέρες ή ένα μήνα. Όλα συνηθίζονται και δε δημιουργούν πια εντυπωσεις. Εξ άλλου, (μη νομίζετε), οι πιο πολλοί άνδρες είναι ζώα συντροφιάς στο σπίτι, χωρίς περιποιήσεις και απολαβές και προσποιούνται στον έξω κόσμο, ό,τι όλα είναι ανθηρά.
Ξά σας, σκεφτείτε το και ζυγίσετε τα πράγματα, αν σας συμφέρει.
Ουφ … οι άνθρωποι έγιναν ζώα και τα ζώα άνθρωποι.
* Ο Μανόλης Σπανάκης είναι συν/χος καθηγητής