«Εμείς και οι άλλοι»

Στην Κάλλια μου

Μας κατέχει ένα πλέγμα συνενοχής και όχι φιλαλληλίας. Οι σχέσεις διέπονται από ένα αίσθημα φόβου, καχυποψίας και φθόνου για τον διπλανό μας, γιατί δεν πιστεύουμε σε μια κοινή πορεία, στην προάσπιση ενός κοινού συμφέροντος. Συμπεριφερόμαστε ως άτομα αποκομμένα από το σύνολο, που συγκρούονται και ασφυκτιούν  σ΄ ένα σώμα επιδιώκοντας συνεχώς να επιβάλουν την θέλησή τους.

Κι αν κάποιος ξεχωρίσει την θέση του, προτάξει το ανάστημά του απέναντι σ΄αυτήν την διαβρωτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα και επιδιώξει το γενικό καλό, γρήγορα απογοητεύεται και νοιώθοντας προδομένος από μια συμφωνία που αθετήθηκε, συμμορφώνεται και πέφτει στα χαμηλά «ανίδεος και χορτάτος».

Δεν αισθανόμαστε ότι με την στάση αυτή παραβιάζουμε τη συστατική αρχή της κοινωνίας δηλαδή ότι είμαστε όλοι μέλη ενός ενιαίου οργανισμού και επιδιώκουμε να πραγματώσουμε κοινά ιδανικά, ότι είμαστε φύσει κοινωνικά όντα που για να εξυψωθούμε ηθικά και πνευματικά, για να ολοκληρωθούμε φθάνοντας στην πληρότητα των δυνατοτήτων μας χρειαζόμαστε τους άλλους. Κι ας γίνονται κάποιες φορές η κόλασή μας!

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε όχι για τους άλλους, αλλά μαζί με τους άλλους. Το διαστημόπλοιό μας η Γη, όπου ταξιδεύουμε διαγράφει την τροχιά του στον ουρανό. Καθένας έχει τα όριά του και την θέση του. Όπως σε μια ορχήστρα που κάθε όργανο με το δικό του ηχόχρωμα πρέπει να εναρμονίζεται χωρίς παραφωνίες για να μας χαρίζει την απόλαυση της μουσικής.

Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, αλλά πιστεύω σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτός ο κόσμος ελπίζω να προκύψει με μια συνεχή επανεκτίμηση και επανιεράρχηση των αξιών μας.

Σήμερα καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμη ήταν η μικρή μας καθημερινότητα. Να συναντήσουμε έναν φίλο, να ανταλλάξουμε ένα φιλί, να απολαύσουμε μια όμορφη συντροφιά. Ο επιδεικτικός καταναλωτισμός ήταν μια υπέρβαση των ορίων, μια ύβρις. Και φαίνεται ότι πληρώνουμε σήμερα όλοι αυτήν τη διατάραξη της ισορροπίας ανάμεσα στη φύση που όχι μόνο δεν ανέχεται το κενό, αλλά και ξέρει να εκδικείται τυφλά.

Η γενιά μας δεν έζησε πόλεμο και τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν τον πραγματικό κόσμο, αλλά διαμεσολαβημένη εικόνα του. Κατανοώ απολύτως την έμφυτή μας περιέργεια.

Ο άνθρωπος «του ειδέναι ορέγεται φύσει» θα πει ο Αριστοτέλης που επιλέγει ως ύψιστο αγαθό την μεσότητα όχι την ισότητα. Αφού καθένας είναι μοναδικός και διαφορετικός, αφού καθένας έχει διαφορετικές επιθυμίες και ανάγκες το πολιτικό σύστημα πρέπει να παρέχει τις ευκαιρίες ώστε καθένας να βρίσκει την δική του ευτυχία.

Η λέξη κόσμος, δηλαδή κόσμημα, στολίδι καθορίζει ένα στόχο και μια δυνατότητα που οφείλουμε όλοι να συμβάλουμε στη δημιουργία του. Κάποτε ο αναχωρητισμός και ο εθελούσιος εγκλεισμός ήταν μια ευκαιρία. Σήμερα είναι μια υποχρέωση που θα λειτουργήσει λυτρωτικά.