Είναι γνωστή από παλιά στο ευρύ κοινό, και όχι μόνο των Ελλήνων, η ιστορία των δυο εξεχόντων ρητόρων τής αρχαιότητας, Κόρακα και Τεισία, όπως τη διέσωσαν ο Φάνης Κακριδής στην Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία και άλλοι ρέκτες συγγραφείς αλλά και το διαδίκτυο.
Ο Κόρακας, λοιπόν, φημισμένος διδάσκαλος της ρητορικής τέχνης τον 5ον αιώνα π.Χ., δέχθηκε μια μέρα την επίσκεψη του φερέλπιδος νεαρού Τεισία, που τού ζήτησε να του μάθει την τέχνη τής ρητορικής, με τη συμφωνία, όμως, να του καταβάλει τα δίδακτρα, αν κερδίσει την πρώτη του δίκη !
Συμφώνησε ο Κόρακας και, ύστερα από τετραετή διδασκαλία, έκανε τον Τεισία ρήτορα ξακουστό! Επειδή, όμως, δεν αναλάμβανε καμιά δίκη -για να μην χρειασθεί να πληρώσει τον δάσκαλό του- ο Κόρακας πήγε στο δικαστήριο τον πρώην μαθητή του.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο δάσκαλος και εξήγησε στους δικαστές, πως, είτε ο ίδιος κερδίσει είτε χάσει τη δίκη, τα χρήματά του θα τα πάρει οπωσδήποτε, γιατί, όπως είπε, “αν το δικαστήριο αποφανθεί πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει, φυσικά. Αν, όμως, αποφασίσει πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει”!
Πήρε τον λόγο, ακολούθως, και ο νεαρός Τεισίας, ο οποίος υποστήριξε πως σε καμιά περίπτωση δεν οφείλει να πληρώσει, γιατί, αν μεν κερδίσει τη δίκη, δεν θα οφείλει τίποτα, αφού το διακαστήριο θα τον έχει δικαιώσει, αν, όμως, τη χάσει, πάλι δε θα χρωστά, γιατί, κατά τη συμφωνία τους, δεν θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη!
Οι δικαστές, που βρέθηκαν σε νομικό αδιέξοδο, αλλά και μη ξέροντας ποιον να πρωτοθαυμάσουν, τον δάσκαλο ή τον μαθητή, αρκέσθηκαν να διατυπώσουν τον παροιμιώδη λόγο “κακού κόρακος κακόν ωόν”!
Το ιδιότυπο αυτό σόφισμα, που εφηύρε ο νεαρός αλλά εξόχως εύστροφος Τεισίας, για ν’ αποφύγει την πληρωμή τού Κόρακα, αναδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την ιδιαιτερότητα του πνεύματος τής ράτσας των Ελλήνων και την αδιαμφισβήτητη ικανότητά τους να παραμερίζουν οποιαδήποτε εμπόδια εμφανισθούν στο διάβα τους, στην προσπάθειά τους να προχωρήσουν μπροστά!
Από τη φύση του πολυμήχανος και πολυτάλαντος ο Έλληνας, με επιμονή και πείσμα, σε όποιον τόπο κι αν βρεθεί, εντός ή εκτός Ελλάδας και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, θα καταφέρει να επιβληθεί και να διακριθεί με ό,τι κι αν καταπιασθεί. Είναι αυτό κανόνας απαράβατος, που επιβεβαιώνεται από χιλιάδες παραδείγματα μέγιστων Ελλήνων, από την αρχαιότητα ως τη σύγχρονη εποχή μας!
Οι επτά σοφοί τής αρχαίας Ελλάδας, οι ολύμπιοι θεοί τής μυθολογίας, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο (και πολυμήχανος αποκληθείς από την ιστορία) Οδυσσέας, ο Μίνωας, ο Φίλιππος, ο Μεγαλέξανδρος, ο Σωκράτης, ο Σόλωνας, ο Όμηρος και πλείστοι όσοι άλλοι, όλοι τους Έλληνες τής αρχαιότητας υπήρξαν!
Και, από τη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Γεώργιος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης είναι ελάχιστοι μόνον από τους χιλιάδες των πανάξιων και τιμημένων τέκνων τής χώρας μας, που, με τη δράση, τα έργα και τον λόγο τους, καταύγασαν και καταυγάζουν το παγκόσμιο στερέωμα και σε όλο το εύρος των ανθρωπίνων δράσεων!
Δεν έχουν, λοιπόν, ούτε το ανάστημα ούτε και το δικαίωμα οι “μείρακες” άσπονδοι και ανιστόρητοι γείτονές μας, οι νεόκοποι “φίλοι” μας και οι όποιοι πάτρωνές τους να επιβουλεύονται και να εποφθαλμιούν -πρός ίδιον έκαστος τούτων όφελος- το όνομα, τη γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, με τα εδάφη και τον πλούτο τής πατρίδας μας. Και θα είναι φρονιμότερο όλοι τους να αναμιμνησθούν όλα εκείνα, που οι ίδιοι μεν καλώς γνωρίζουν αλλά και τα παιδιά τους ενδεχομένως να διδάσκονται και σήμερα ακόμη στα δικά τους τα σχολεία πως:
Η Ελλάδα γέννησε, δίδαξε και παρέδωσε σ’ όλη την Οικουμένη τα φώτα, τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας, του πολιτισμού και του ανθρωπισμού. Και, πως, όταν οι Έλληνες έκτιζαν περίλαμπρα μνημεία και κατοικούσαν σε παλάτια και ο Μεγαλέξανδρος κατακτούσε και εξελλήνιζε τη μια μετά την άλλη τις χώρες τής Ασίας και έκτιζε Αλεξάνδρειες παντού, πολλοί απ’ τους σημερινούς μας γείτονες, τους “φίλους” και τους ανελέητους διώκτες μας κατοικούσαν σε σπηλιές, κατά μόνας ή νομάδες, κι έτρωγαν βελανίδια !
Ας προσέξουν, λοιπόν, όλοι τους καλά και, αν επιθυμούν, ας προβληματισθούν και οι “φίλοι” μας ευρωπαίοι ηγέτες για το πού βαδίζει πλέον ολόκληρη η Ε.Ε. Γιατί, με όσα συμβαίνουν σήμερα στις πλείστες των χωρών – μελών της, διαγράφεται αβέβαιη η ίδια η ύπαρξή της (!) και επιβεβαιώνεται αναλογικά, στο ακέραιο, και στην περίπτωση αυτήν, ο παροιμιώδης λόγος των δικαστών -των Κόρακα και Τεισία- πως “εκ κακής ηγεσίας κακίστη ευρωπορεία”!
Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν εξόχως τραγικό, γιατί εδώ δεν πρόκειται για δυο και μόνον άτομα ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ -άλλοτε κραταιά- ΕΥΡΩΠΗ των λαών!
*Ο Μιχάλης Δερμιτζάκης είναι δικηγόρος ε.τ.