Βαδίζομε, προχωράμε στη ζωή και ευτυχώς κάποιοι από εμάς μεγαλώνουμε είτε γιατί δεν μπήκαμε στο τραίνο είτε γιατί δεν είχαμε σπίτι ή οποιαδήποτε περιουσία στο Μάτι, τη Θεσσαλία, την Εύβοια, τη Ρόδο. Είτε, απλά, γιατί δεν βρεθήκαμε τη λάθος ώρα σε λάθος τόπο.
Εν είδει, λοιπόν, απολαύσεων, τέρψεων και συμβάσεων, που από ό,τι δείχνουν τα γεγονότα μάς χαρίζουν πλασματική σιγουριά, αλλά με αρκετή υποκρισία πως όλα βαίνουν καλώς και άλλη τόση ανασφάλειας γιατί δεν μπορούμε πάντα να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας, μεγαλώνουμε.
Και όλα τούτα συγκερασμένα στην «αρμονία» της καθημερινότητας, που δεν μπορούν παρά να αγγίξουν την ευαίσθητη χορδή του κόσμου που αγωνιά να βρει διέξοδο από το λαβύρινθο των περιπλοκών, των δυσχερειών και των προσκομμάτων.
Όπως αναφέρουν οι ιστορικοί και η Ιστορία της πατρίδας μας, οι Έλληνες κέρδιζαν την ελευθερία τους, αφού πρώτα είχαν αποφασίσει να αγωνιστούν και να πολεμήσουν γι’ αυτήν.
Ας αναλογιστούμε τώρα τι θα εντοπίσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος και τι θα βρουν να γράψουν.
Ότι τις αποφάσεις τις έπαιρναν οι λίγοι για τους πολλούς για το αν θα υπογραφούν (τα) μνημόνια ερήμην τους, για το αν θέλουν να συνταξιοδοτηθούν στα 67 (…και βλέπομε), για το εάν ο κατευνασμός ήταν το δόγμα τους και αν ναι, πώς να χάνεις χωρίς πόλεμο κυριαρχικά σου δικαιώματα;
Για το ότι οι ιθύνοντες και κρατούντες άλλαξαν τον ποινικό κώδικα αποτελειώνοντας την έννοια και τη σημασία της ελευθερίας, ελευθεροτυπίας ακόμα και για ποταπά παραπτώματα, δίχως να αλλάξουν το νόμο περί ευθύνης υπουργών ή την άρση της βουλευτικής ασυλίας (αλλαγή συντάγματος);
Για το ότι δεν ερωτήθηκε ποτέ ο Έλληνας πολίτης για οτιδήποτε αφορά στη ζωή του, την ποιότητα της καθημερινότητάς του και για το «καλό» του ο κοινόχρηστος χαρακτήρας του αιγιαλού και της παραλίας καταργήθηκε και νομιμοποιήθηκαν οι αυθαιρεσίες με το ξεπούλημα της δόμησης πάνω στο κύμα;
Συμπονώ τους ιστορικούς που θα καταπιαστούν με αυτά και πολλά άλλα «καθάρια και διάφανα», γιατί πώς να εξηγήσουν το «για το καλό τους»;
Μα δεν συμπονώ εμάς, σε ενεστώτα χρόνο, που αγωνιούμε για το παρόν και το μέλλον μας λησμονώντας το παρελθόν που υποσχεθήκαμε -στον εαυτό μας πρώτα- για να μην επαναλάβουμε τα λάθη του.
Είθε να βρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να τους ρίξουμε στη θάλασσα.
*Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια