Προσπάθησα όλο αυτό το διάστημα του εκχυδαϊσμού της πολιτικής ζωής, μέσα από τα τεκταινόμενα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να απέχω κάθε σχολιασμού, όχι για άλλο λόγο, αλλά για να μην κουράσω κι εγώ ακόμα περισσότερο τον κόσμο, τον οποίο συνεχίζουν ασταμάτητα να κουράζουν και να περιφρονούν οι κατοικοεδρεύοντες στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Δεν μπορώ όμως – ως πολίτης αυτού του τόπου – να συνεχίσω να παραμένω σιωπηλός, όταν παρατηρώ να μαίνεται ο άγριος εμφύλιος που έχει ξεσπάσει μέσα σε αυτό το κόμμα και μάλιστα όταν παρακολουθώ πρωτοκλασάτα στελέχη του να αλληλοσπαράζονται καθημερινά με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αμαυρώνοντας την ιστορία της Αριστεράς την οποία οι ίδιοι επικαλούνται, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.
Από την άλλη πάλι, τι να σχολιάσει κανείς και τι να αφήσει ασχολίαστο! Η εικόνα είναι τόσο ζοφερή που μιλάει από μόνη της. Δεν νομίζω να υπάρχει ιστορικό κόμματος και μάλιστα αριστερού προσανατολισμού, που να έχει απασχολήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα την πολιτική επικαιρότητα, με συνεχείς ίντριγκες και λεκτικές χυδαιότητες, που δεν αρμόζουν ούτε σε εκπροσώπους του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά ούτε και σε ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί».
Όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούμε σαστισμένοι τους κομματικούς «φρουρούς» του ΣΥΡΙΖΑ, να βάλλουν κατά πάντων, να είναι όλοι εναντίον όλων, αφήνοντας στην άκρη κάθε δημοκρατικό διάλογο, κάθε μορφή διαφάνειας και βέβαια την περίφημη «αριστεροσύνη» τους.
Με ξύλινες παρωχημένες φαμφάρες και επικαλούμενοι κομματικές ντιρεκτίβες, περιχαρακώνονται στις κεκτημένες «θεσούλες» τους που δεν μπορούν να αποχωριστούν με τίποτα. Οι «θεσούλες» της εξουσίας αποδείχτηκαν για ακόμα μία φορά, πιο δυνατές και δελεαστικές από τις ανθρωπιστικές θεωρίες και τις αριστερές ιδεολογίες.
Οδήγησαν το κόμμα από το 32% του 2019 στο 17,5% το 2023, διώχνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, με τον αριβισμό, τις φαμφαρολογίες, την οκνηρία και την κάκιστη πολιτική τους συμπεριφορά ως υπουργοί που ήταν κάποτε, μαζί με εκείνους τους πρώην «συντρόφους» τους που πήραν μετά τις έδρες κι έφυγαν.
Δημιούργησαν καπετανάτα, φράξιες και ίντριγκες, οδηγώντας το κόμμα σε παραλυσία. Όλοι αυτοί βολεύτηκαν – και βολέψανε και αρκετούς – μέσα σε ένα σύστημα εξουσίας που έχει καταδυναστεύσει την καθημερινότητα και τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Τώρα φοβήθηκαν πως με τον Κασσελάκη θα περάσουν στο περιθώριο και… «επαναστάτησαν»!
Οι άνθρωποι αυτοί εξαπάτησαν όλους εκείνους που πίστεψαν στο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Πρόδωσαν όλους όσοι θεώρησαν αδιάφθορη και αδιάβλητη την Αριστερά. Εξαπάτησαν όμως επίσης ταυτόχρονα και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Γιατί κατόρθωσαν να διχάσουν όλους όσοι πίστεψαν – και ίσως να πιστεύουν ακόμη – σε ένα κοινωνικό κράτος, σε ένα κράτος δικαίου που πάντα υποσχόταν να οικοδομήσει η Ελληνική Αριστερά.
Οι άνθρωποι αυτοί κατάφεραν πρόσφατα να «χρίσουν» έκπτωτο τον εκλεγμένο από τη βάση πρόεδρό τους, που λίγους μήνες πριν οι ίδιοι ψήφισαν και υποστήριξαν, χωρίς καμία ντροπή για τις παλινωδίες και τις αντιφατικές πολιτικές τους συμπεριφορές.
Στο ενδεχόμενο να είναι ξανά υποψήφιος ο έκπτωτος σήμερα πρόεδρος και να εκλεγεί εκ νέου από τη βάση του κόμματος στη θέση του προέδρου, ποιος μπορεί να προβλέψει σε πόσα κομματάκια θα ξανακατακερματιστεί ο πολυδιασπώμενος ΣΥΡΙΖΑ;
Το «παιχνιδάκι» όμως αυτό πρέπει κάποτε να τελειώνει, γιατί τελειώνει και η υπομονή του κόσμου. Γιατί, δεν έχουν καταλάβει, ως φαίνεται, την απέχθεια που έχουν προκαλέσει οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι στον ελληνικό λαό με τα καμώματά τους, ακόμα και στους πάλαι ποτέ ένθερμους υποστηρικτές τους που τους υπερασπίστηκαν, τότε που διέθεταν ακόμα την πολιτική τους αξιοπρέπεια.
Τώρα, είτε το έχουν αντιληφθεί είτε όχι – μάλλον όχι – στην συνείδηση αυτού του κόσμου είναι ήδη «έκπτωτοι», απαξάπαντες οι πρώην και νυν ένοικοι της πολυκατοικίας στην Κουμουνδούρου, τουλάχιστον ως εκπρόσωποί του.
Η υπομονή, αλλά και η ανοχή του κόσμου απέναντί τους φαίνεται να έχει εξαντληθεί, ενώ η κοινωνία αδυνατεί να παρακολουθήσει περαιτερω, τις ασυναρτησίες και τις ανοησίες τους, που αν και πιστεύουν πως είναι ακόμα αριστεροί, με την συμπεριφορά τους οδηγούν στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής της χώρας και βεβαίως στον ευτελισμό των αριστερών αξιών.
Όσοι χάνουν αξιώματα, χάνουν συνήθως και τον έλεγχο των ενεργειών τους και τότε η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν προς τους πολίτες είναι να πάνε σπίτια τους.
Γιατί, αν δεν έχουν οι ίδιοι την στοιχειώδη εντιμότητα και αξιοπρέπεια να το πράξουν, θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι εκείνοι οι πολίτες, τους οποίους σήμερα περιφρονούν συστηματικά.
Όλες αυτές οι κυρίες και οι κύριοι που καθημερινά αλληλοσπαράζονται στον ΣΥΡΙΖΑ – δίνοντας «τροφή» στα «αδηφάγα» τηλεοπτικά κανάλια μας – δεν θα καταφέρουν τίποτε περισσότερο από το να επιστρέψουν το κόμμα τους, πίσω στις αρχικές «εργοστασιακές ρυθμίσεις» του, της εποχής δηλαδή του 3%.
Κάποιοι περιμένουν ή ακόμα και απαιτούν την ανάμειξη του Αλέξη Τσίπρα στα όσα θλιβερά διαδραματίζονται στο χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να σώσει, λένε, το κόμμα από την ολική καταστροφή.
Τι ακριβώς όμως να «σώσει» και ποιο «κόμμα», ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν παρενέβη όταν παρακολουθούσε ατάραχος τους στενότερους συνεργάτες και πρώην υπουργούς του που ο ίδιος επέλεξε, να παίρνουν στην πλάτη τους τις έδρες του ΣΥΡΙΖΑ και να φεύγουν, υποκρινόμενοι ότι δεν τους χωράει πια «αυτή η Αριστερά», και θα παρενέβαινε τώρα;
Η προ καιρού κυνική δήλωση του έκπτωτου πλέον προέδρου του κόμματος ότι, «αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε σωστά δεν θα είχα εκλεγεί ποτέ πρόεδρός του», καταδεικνύει όχι μόνο το πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.
Ο Κασσελάκης αναδείχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας αντιπροσώπευε το «νέο», το «άφθαρτο» και το «πολλά υποσχόμενο». Κανένας δεν ασχολήθηκε σοβαρά για το ποιος είναι.
Είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά που έκαναν και τον Τσίπρα πρωθυπουργό. Το σκεπτικό του κόσμου και στις δυο περιπτώσεις ήταν το ίδιο: «Ας δοκιμάσουμε κι αυτόν, τους άλλους τους είδαμε».
Στο χώρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «έκπτωτος» σήμερα δεν είναι μόνο ο πρόσφατα εκλεγμένος πρόεδρός του – ο οποίος φέρει και εκείνος τις δικές του πολιτικές ευθύνες, κυρίως με την αχρείαστη υπερέκθεσή του στα ΜΜΕ – αλλά και όλα τα επιφανή νυν και πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια «κατάκτηση» που την «κέρδισαν» με το «σπαθί» τους οι αναρίθμητες «φυλές του ΣΥΡΙΖΑ»!
Η καταβαράθρωση – εκ των έσω μάλιστα – ενός πρώην κόμματος εξουσίας, που υποτίθεται ελέγχει την ανεξέλεγκτη κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την πολιτική «νιρβάνα» που επικρατεί στα πολυπληθή κομματικά «μικρομάγαζα» της αντιπολίτευσης, δημιουργούν ένα πολύ επικίνδυνο «κοκτέιλ», όχι μόνο για την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και για τον ίδιο τον τόπο.
Το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει σήμερα η χώρα, δεν έχει προηγούμενο. Από τη μια έχουμε μια κυρίαρχη, αλαζονική, διεφθαρμένη και καθεστωτική κυβέρνηση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων, την οποία μάλιστα πολλοί χαρακτηρίζουν ως «την χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης», και από την άλλη παρακολουθούμε αποσβολωμένοι μια αδύναμη έως ανύπαρκτη αντιπολίτευση, που κατά γενική ομολογία «είναι η χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης».
Ένας τέτοιος όμως επικίνδυνος συνδυασμός, οδηγεί τη χώρα στα βράχια και τους πολίτες στην απόγνωση. Αν δεν αλλάξει κάτι και σύντομα σε όλη αυτή τη νοσηρή συγκυρία, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα…
Ισχυρίζονται κάποιοι πως, η φύση απεχθάνεται το κενό και θα φροντίσει η ίδια και σε τούτη την περίπτωση να το καλύψει. Πολύ βολική άποψη για όσους τα αφήνουν όλα στην τύχη τους.
Γιατί υπάρχει και η άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία, η πολιτική, όταν μάλιστα αυτή δεν υπηρετεί το λαό αλλά ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, αντίθετα με τη φύση, εκείνη επιδιώκει το κενό.
Ο λαός να βάλει το χέρι του!