Εάν μια κυβέρνηση αφιερώνει περισσότερους πόρους για την εκπαίδευση και την περίθαλψη και συντονίζει τις προσπάθειές της με τον καλύτερο τρόπο, ίσως έτσι θα μπορέσει να καλυτερέψει πραγματικά και ουσιαστικά την ποιότητα ζωής των πολιτών και να συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη και την πνευματική πρόοδο ατόμων και κοινωνιών.
Αυτό εδώ, λοιπόν, πρέπει πέρα από τη συνεργασία να διδάσκει η εκπαίδευση στους ανθρώπους από την παιδική τους ηλικία κιόλας, τη σημασία της εργασίας. Κι αυτό, διότι η εργασία είναι το θεμέλιο της δημόσιας και της ιδιωτικής μας ζωής, αφού με αυτήν και ερχόμαστε κοντά στους συνανθρώπους μας και συνάμα εξασφαλίζουμε τα μέσα και τους πόρους που έχουμε καθημερινά ανάγκη προς το ζην.
Από την πρώτη του στιγμή έως την τελευταία, το ταξίδι της ζωής του καθένα από τους ανθρώπους- δεν έχει σημασία το πού είμαστε και ποιο είναι το περιβάλλον μας και ανεξάρτητα από το τι λέμε και όσα πράττουμε – το ιδανικό θα ήταν να φανερώνει ότι ο τρόπος σκέψης και δράσης μας έχει ως απώτερους προορισμούς την καλλιέργεια του πνεύματος, την ευρωστία του σώματος και τη διά της εργασίας αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους.
Θα μας βοηθούσε σε τούτο το ταξίδι πάρα πολύ, εάν, με την αρωγή των αγαθών που μας χαρίζει η εκπαίδευση, είχε απαλλαγεί το πνεύμα μας από κάθε νοσηρή και παρωχημένη ιδεοληψία και το σώμα μας ανέπτυσσε τις δυνάμεις με τις οποίες θα αντιστεκόταν στο δέλεαρ της τρυφής και της ραστώνης και στα θέλγητρα της τεμπελιάς.
Κρίνοντας απ’ όσα βλέπω και ακούω από τα σχολικά μου χρόνια και δώθε, φρονώ πως όλα τα υγιώς σκεπτόμενα και με σύνεση και σωφροσύνη και αυτογνωσία δρώντα μέλη της κοινωνίας πιστεύουν ότι ο αγώνας για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων για να είναι καρποφόρος επιβάλλει τη στήριξη και την ισχυροποίηση των θεσμών και των δομών της δημόσιας εκπαίδευσης.
Ταυτόχρονα, ο αγώνας αυτός χρειάζεται να παροτρύνεται από τους κρατούντες οι πολίτες προς εργασία, δίνοντας σε αυτούς ως εφόδια κίνητρα που σχετίζονται με ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ανταμοιβή των κόπων τους.
Η ποιότητα ζωής των πολιτών διαχρονικά, αλλά στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ άλλοτε, χάρη στην αδιάκοπη εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος και της τεχνολογίας, συνδέεται με τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης και προσοδοφόρας εργασίας.
2Έτσι, καταλήγοντας το σημερινό σημείωμα θεωρώ πως όλοι θα συμφωνήσουμε και στο ότι η εκπαίδευση είναι ο διαρκώς άγρυπνος αρχιτέκτονας της ανθρώπινης ζωής και η εργασία ο ακάματος εργάτης της. Εσείς τι γνώμη έχετε;
Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος, Msc Διαχ/σης Πολιτιστικής Κληρονομιάς & Διαχ/σης Πληροφ/κων συστημάτων