Ηταν η 14η του μηνός Απριλίου 1934, όταν με διάταγμα, το οποίο εκδόθηκε και ανατέθηκε η εκμετάλλευση του ηλεκτροφωτισμού της πόλης μας στην εκάστοτε δημαρχιακή επιτροπή. Η επιτροπή αυτή μετονομάστηκε σε «Επιτροπή Εκμετάλλευσης ηλεκτρικών εγκαταστάσεων Δήμου Ηρακλείου», η οποία αμέσως προέβη στον καταρτισμό του οργανισμού της υπηρεσίας, στην ψήφισή του από το δημοτικό συμβούλιο και την έγκριση του από το Υπουργείο των σιδηροδρόμων.

Μέσα σε πέντε χρόνια μέχρι τα τέλη του 1983 έγιναν πολλές βελτιώσεις, αλλά και επεκτάσεις του δικτύου, όπως και του ηλεκτρικού εργοστασίου παραγωγής, τις οποίες κρίνουμε χρήσιμο να αναφερθούν: 1ο) Έγινε ο ηλεκτροφωτισμός του προαστείου Αγίου Ιωάννη, συμπεριλαμβανομένης και της περιοχής των Μεσαμπελιών.

Το δίκτυο διανομής ιδιωτικού φωτισμού Αγίου Ιωάννη και Μεσαμπελιών ανέρχονταν σε 5.400 μέτρα μήκος. Το όλο έργο, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αειμνήστου δημάρχου Μηνά Γεωργιάδη, κόστισε 325.000 δραχμές. 2ο) Για την παροχή ρεύματος κινήσεως στην Βιομηχανική περιοχή της πόλης του Ηρακλείου και στα σταφιδικά εργοστάσια, από την πλατεία Κόρακα μέχρι και την ηλεκτρική, κατασκευάσθηκε νέος σταθμός (υποσταθμός) μετατροπής ρεύματος στην πύλη του Αγίου Ανδρέου.

Οι ανάγκες για την περιοχή αυτή λόγω των εργοστασίων ήταν μεγάλες και η δύναμη του υποσταθμού ανερχόταν σε 200 χιλιοβολταμπέρ. Αυτά τα έργα εκείνη την εποχή κόστισαν 264.000 δραχμές. Βέβαια η βιομηχανική περιοχή της πόλης μας, τότε ήταν στη Χανιόπορτα, αφού σ’ αυτή την περιοχή ήταν τα εργοστάσια επεξεργασίας της σταφίδας. 3ον) Με υπόγειο καλώδιο γίνονται συνδέσεις και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις στις περιοχές του Αγίου Δημητρίου, της πλατείας Ελευθερίας και της πλατείας Κορνάρου.

Βέβαια η πόλη καθημερινά μεγαλώνει και οι διάφορες γραμμές του δικτύου ήταν ανεπαρκείς με αποτέλεσμα να επιβάλλεται η άμεση αντικατάστασή τους. Έπρεπε να αντικατασταθούν με άλλες γραμμές μεγαλύτερης διατομής χαλκού. 4ον) Επίσης ήταν αναγκαία η επέκταση του δικτύου του δημοτικού φωτισμού στην περιοχή πάνω από το τείχος της Χανιόπορτας μέχρι και το εργοστάσιο της εταιρείας «ΤΑΛΩΣ».

Έπρεπε όμως κατά κάποιο τρόπο η επέκταση να αποκεντρωθεί και σε άλλες περιοχές – προάστια, πιο απόμακρα, όπως ήταν η Χρυσοπηγή (συνοικία που ανήκει στην ευρύτερη περιοχή των Πατελλών, ο Πόρος, ο Άγιος Ιωάννης (περιοχή Μπεντεβή Καμάρα), μέχρι τον χώρο του Νεκροταφείου. Ένα μεγάλο έργο πραγματικά για την εποχή εκείνη του οποίου η κατασκευή ανερχόταν σε 183.700 δραχμές. Τέλος, ένα άλλος σταθμός που ήταν αναγκαία η ίδρυσή του, για χορήγηση ρεύματος στους στρατώνες, στον ασύρματο, στις φυλακές της Αλικαρνασσού και έπρεπε το δίκτυό του να επεκταθεί, ήταν αυτός τω Νέων Βρυούλων.

 

Βρισκόταν στην περιοχή του Κατσαμπά, στα όρια της κοινότητας της Νέας Αλικαρνασσού. Βέβαια στη συνέχεια δημιουργήθηκε νέος σταθμός στην Αλικαρνασσό. Πάντα βέβαια οι μικροεπεμβάσεις και οι εργασίες συντήρησης ήταν συχνές. Ένα από τα μεγάλα έργα, όπως και τόσα άλλα που έγιναν επί δημαρχίας Μηνά Γεωργιάδη. Πράγματι εκτός των άλλων δημιουργούνται σύλλογοι και σωματεία όπως οι φίλοι του μουσείου, η ίδρυση του μορφωτικού συλλόγου γυναικών, το άσυλο του παιδιού, το άσυλο της εργάτριας και της γερόντισσας.

Ιδρύονται τα κυριακάτικα σχολεία καθώς και τα νυχτερινά για τις αγράμματες γυναίκες. Δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ίδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και σωματείων. Ο Δήμος Ηρακλείου πολλές φορές προέβη στην ενίσχυση των ενδεών. Φυσικά μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον του για την αγαπημένη των Καστρινών, Βικελαία Βιβλιοθήκη, την οποία ενίσχυσε και βελτίωσε σημαντικά!

Θα κλείσω το σημερινό μου κείμενο με κάποια λόγια του αείμνηστου δημάρχου, του εθνομάρτυρα Μηνά Γεωργιάδη, ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην Διοίκηση του Δήμου Ηρακλείου και έκανε προσπάθειες προκειμένου να βελτιώσει ουσιαστικά την θέση των δημοτικών υπαλλήλων. Ο ίδιος έλεγε πως ο υπάλληλος εργάζεται με περισσότερη προθυμία, όταν αισθάνεται ότι η εργασία του εκτιμάται δεόντως και ότι αμείβεται γι’ αυτή. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του:

«Δέον να επιδιώξωμεν πλήρη οικονομικήν περισυλλογήν και περικοπήν των περιττών δαπανών με την προοπτικήν δε του μεγάλου μέλλοντος της πόλεως μας να στραφώμεν προς νέας κατευθύνσεις κοινωνικής εμφανίσως. Δέον να εννοήσωσιν οι υπάλληλοι ότι δεν πρέπει να εργάζωνται διότι μισθοδοτούνται, αλλ’ ότι πρέπει να μισθοδοτούνται διότι εργάζονται. Δι’ εμέ θα υπάρχουσι μόνον υπάλληλοι εκ των οποίων οι ευ συνειδήτως εκτελούντες την υπηρεσίαν θα τυγχάνωσι της απολύτου υποστηρίξεως και εμπιστοσύνης μου».

Αυτός ήταν ο δήμαρχος Μηνάς Γεωργιάδης, μοναδικός στις ιδέες του, πατριώτης, ήρωας. Παράδειγμα και υπόδειγμα ανθρώπου προς μίμηση!